Ο λήθαργος δεν είναι μόνο της καθ’ ημάς ελίτ πρόβλημα. Είναι και μια κατάσταση των αγορών, από τον κορεσμό τους από κέρδη και την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν είναι ικανό να ανατρέψει την κούρσα των χάρτινων υπεραξιών: ένα 10ήμερο από την έναρξη της σύγκρουσης Ισραήλ – Ιράν, λες σε μια ιδιότυπη επίδειξη κυνισμού, τα διεθνή χρηματιστήρια έχουν ανακάμψει. Το επίσημο και, κυρίως, το σκιώδες χρηματοπιστωτικό σύστημα χειραγωγούν τις αγορές σε μια κατεύθυνση φούσκας και τις ωθούν σε απόσπαση όχι μόνο από την πραγματική οικονομία αλλά και από όλες τις δραματικές αλλαγές στον πραγματικό κόσμο. Η ισορροπία γίνεται όλο και περισσότερο ασταθής – κατάσταση που συνήθως καταλήγει στο ξέσπασμα της κρίσης.
Προσώρας, ο λήθαργος των αγορών επιτείνει τον καθ’ ημάς. Γιατί το μόνο μέλημα της κυβερνητικής ηγεσίας είναι πώς η Ν.Δ. θα ανακτήσει δημοσκοπικά ποσοστά που θα αρχίζουν με «3», ώστε να επιδιώξει να αναστήσει το όραμα της αυτοδυναμίας. Με αποτέλεσμα η χώρα να έχει εισέλθει σε μια μακρά –ίσως πρωτόγνωρα παρατεταμένη– προεκλογική περίοδο. Την επίσημη έναρξη της οποίας κήρυξε ο πρωθυπουργός την περασμένη Δευτέρα από το βήμα της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ.: «Η εκστρατεία για την επόμενη εκλογική νίκη ξεκινάει τώρα», δήλωσε στη σεμνή τελετή για την ανάδειξη του Κ. Σκρέκα σε γραμματέα του κυβερνητικού κόμματος.
Γιατί σπεύδει η κυβέρνηση; Με δεδομένη την αδυναμία της αντιπολίτευσης, τι είναι αυτό που την αγχώνει; Η εκδίκηση των γεγονότων.
Τα γεγονότα ίσως αποδειχθούν πιο επικίνδυνα από την αντιπολίτευση.
Εξω δεν πάμε καλά. Μέχρι πέρυσι, η εξωτερική πολιτική της ήταν ένα πεδίο που η κοινή γνώμη αξιολογούσε θετικά. Πλέον αυτό δεν φαίνεται να ισχύει. Μετά την εκλογή Τραμπ και το ντόμινο ανατροπών στο διεθνές σκηνικό, το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής εξελίσσεται σε ακόμη ένα πεδίο δοκιμασίας. Εκ των υστέρων, επιλογές που είχαν περάσει στα μαλακά (όπως οι συνάφειες με τον πολέμαρχο Χαφτάρ και η αγνόηση της κυβέρνησης της Λιβύης), άλλες που γίνονταν για ψηφοθηρικούς λόγους (όπως η ντροπή «Μπελέρης»), άλλες που περνούσαν χωρίς κουβέντα, χωρίς καν σχόλια (όπως η «μισή συμφωνία» με την Αίγυπτο), και άλλες που συστηματικά και σκόπιμα αναβάλλονταν για εσωτερικούς λόγους (όπως στα ελληνοτουρκικά), όλες μαζί τώρα φαίνεται να επιστρέφουν και να εκδικούνται.
Ούτε μέσα πάνε καλά τα πράγματα. Αφενός η πολυδιαφημισμένη διαχειριστική επάρκεια αποδεικνύεται τρύπια και –το ακόμη χειρότερο– έχει έντονη οσμή διαφθοράς. Τελευταίο δείγμα, το σκάνδαλο των επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ, για το οποίο η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία διαβίβασε στη Βουλή φάκελο για ενδεχόμενη εμπλοκή των δύο (εκ των πέντε επί Ν.Δ.) υπουργών Αγροτικής Ανάπτυξης. Αφετέρου, οι καρποί του λεφτόδεντρου τελειώνουν. Αφού μοιράστηκαν απίστευτα λεφτά, περίπου 60 δισ. ευρώ, στην περίοδο της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης (που μπορεί κανείς να υποθέσει ότι κάπως συνεισέφεραν στο 41% του 2023…), ακολούθησε η διανομή των καρπών του νέου ευρωπαϊκού λεφτόδεντρου, ΤΑΑ. Ολα με αχνό αναπτυξιακό αποτύπωμα, χωρίς να βελτιώσουν τη θέση της μισθωτής εργασίας. Κι αυτά τώρα αρχίζουν να δαγκώνουν. Η εκδίκηση των γεγονότων θα σημαδεύει την πορεία προς τις εκλογές. Κι ίσως τα γεγονότα αποδειχθούν πιο επικίνδυνα από την αντιπολίτευση.
