Αναρωτιέται ο κ. Spyros V: «Πόθεν αντλούν το δικαίωμα Ισραήλ, ΗΠΑ και οι λοιποί “πολιτισμένοι” να εξοντώνουν λαούς, έθνη, να ισοπεδώνουν ολόκληρες χώρες χωρίς να λογοδοτούν πουθενά;». Μήπως επειδή το Ιράν ορίζει στο σύνταγμά του ως στόχο την καταστροφή σε πρώτη φάση του Ισραήλ και στη συνέχεια των ΗΠΑ; Δεν χρειάζεται να παίρνουμε κατά γράμμα τις παραφροσύνες των μουλάδων. Αντιθέτως, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε ποια Σούρα του Κορανίου ορίζει ότι πρέπει να εξοπλίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η Χαμάς ή η Χεζμπολάχ, να απάγουν ομήρους ή να θέλουν να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα. Ο κ. Spyros, εν πλήρη αθωότητι, δηλώνει ότι δεν ξέρει τίποτε για την καταπίεση των γυναικών στο Ιράν. Τον ενημερώνει ο κ. Γιάννης Β.: «Πρόπερσι η νεολαία του Ιράν ξεσηκώθηκε, επειδή οι “Φρουροί της Ηθικής” δολοφονούσαν νέα κορίτσια που δεν φορούσαν σωστά τη μαντίλα. Το όνομα Μαχσά Αμινί σάς λέει κάτι; Το κίνημα “Γυναίκα – Ζωή – Ελευθερία” στο Ιράν δεν το ακούσατε ποτέ;». Τα αναφέρω αυτά διότι αυτού του τύπου την αφέλεια τη μοιράζονται πολλοί αναγνώστες. Ορισμένοι προσπαθούν να τη διανθίσουν με γεωστρατηγικές εκτιμήσεις, που κάνουν το καφενείο μας να μοιάζει με συγκέντρωση ολογραμμάτων του Κίσινγκερ. Το θέμα του άρθρου δεν ήταν η θέση των γυναικών στο Ιράν. Ο τίτλος του ήταν «Το μίσος για τη Δύση».
Και ευτυχώς για τη νοημοσύνη μας, υπάρχουν και αναγνώστες σαν τον Γεώργιο Χ. Παραθέτω το σχόλιό του: «Είναι τόσο εύκολο όσο και βλακώδες να διαστρέφεις το νόημα ενός άρθρου και να βρίσκεις την ευκαιρία να ξερνάς το δηλητήριό σου για αυτή τη μισητή Δύση. Εν ονόματι της “δημοκρατίας” εκφράζεις ένα μίσος για τη μόνη περιοχή του πλανήτη που λειτουργεί, έστω με τα προβλήματα και τις αμαρτίες της, δημοκρατικά. Η Δύση σήμερα δέχεται μια επίθεση από τον σκοτεινό κόσμο των δικτατόρων, αλλά ο μεγάλος κίνδυνος φωλιάζει στο εσωτερικό της… Το μίσος μέσα της εκτρέφεται από εκείνους που δεν αντέχουν όλες εκείνες τις συνθήκες που εν δυνάμει επιτρέπουν έναν πολιτισμένο τρόπο συνύπαρξης και την ελευθερία αναζήτησης ατομικής και συλλογικής προόδου, μέσα σε ένα κοινώς αποδεκτό πλαίσιο κανόνων. Αν αναλογιστούμε και το ποιος ηγείται του δυτικού κόσμου, μόνο αισιοδοξία δεν αποπνέει η κατάσταση». Και συνεχίζω με τον Ego O: «Δεν είναι μίσος απλά προς τη Δύση. Είναι μίσος προς οτιδήποτε δεν χωράει στον στενό τους κύκλο ιδεών και πιστεύω. Και το μίσος αυτό συνδέεται με τη θρασυδειλία τους. Βασιζόμενοι στις αξίες του πολιτισμού που έχουν βαλθεί να εξαλείψουν, απαιτούν την ανοχή όσο δρουν ανεξέλεγκτα. Κανείς νέος αριστερός επαναστάτης δεν θα πάει στη Γάζα να πολεμήσει το θεριό. Να, εδώ, θα σπάσει κάνα τουρίστα στο ξύλο, θα πετάξει καμιά μπογιά, θα σπάσει ένα αυτοκίνητο». Κλείνω με την αποστροφή του Σωκράτη Π.: «Η Δύση οφείλει να ‘ναι ΕΥΓΝώΜΩΝ προς το Ισραήλ!».
