«Πάντα αυτή η περιοχή. Πάντα αυτοί οι άνθρωποι. Ο ίδιος θυμός, ο ίδιος φόβος, ο ίδιος καπνός, τα ίδια ερείπια. Οπως όταν η γιαγιά μου, τότε μικρό κορίτσι, έτρεχε ξυπόλυτη να γλιτώσει από τις φλόγες», γράφει μια έφηβη στο ιστολόγιό της. «Οι βόμβες ανοίγουν φρικαλέες πληγές. Καταβροχθίζουν οικογένειες, γκρεμίζουν σχολεία, σβήνουν μόχθους, προσευχές, τραγούδια, αφήνουν στη θέση τους μόνο σκοτάδι και σιωπή. Είναι ένας πόλεμος που δεν αφορά μόνο τα εδάφη, τις βαθιές ιστορικές διαφορές. Αλλά και το ποιοι πιστεύουμε ότι είμαστε. Τις ταυτότητές μας, που σήμερα χτίζουν οι αλγόριθμοι με πρώτη ύλη το μίσος. Ξεχειλίζουν εθνοτική έχθρα, μένος και οργή τα κοινωνικά δίκτυα. Η σιωπή μοιάζει με προδοσία. Αλλά το μίσος είναι ο χειρότερος τρόπος να νιώσεις ότι ανήκεις κάπου… Σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί. Μπόρεσα να ακούσω τον εαυτό μου να αναπνέει. Και για μια στιγμή έπαψα να φοβάμαι».
Γράφτηκε κατά την πρόσφατη ολιγοήμερη σύγκρουση δύο πυρηνικών δυνάμεων, Ινδίας και Πακιστάν. Ομως θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιαδήποτε από τις σημερινές εμπόλεμες περιοχές, στην εξουθενωμένη Ουκρανία, στην αποδεκατισμένη Γάζα, στο Σουδάν, στο Κογκό, στη Μιανμάρ… ή σήμερα στο Ισραήλ, στο Ιράν, στα θερμαινόμενα εδάφη μιας απευκταίας επέκτασης των μεσανατολικών συρράξεων. Παντού ο ίδιος παραλογισμός, η ίδια φρίκη. Η ζωή ηττάται. Τα σπλαχνικά κελύφη των πόλεων καταρρέουν. Οι παλιοί κανόνες δεν ισχύουν πια. Ανατρέπεται η μεταπολεμική παγκόσμια τάξη, εξασθενεί η δύναμη της διπλωματίας, οξύνονται οι ανταγωνισμοί για τους πόρους. Περιφρονούνται τα διεθνή νομικά φυλακτά των αμάχων και στερεύει ο οίκτος εκείνων που κατανέμουν βίαια τις νέες ισορροπίες για τα απειράριθμα αθώα θύματα που δεν ήθελαν να ξέρουν άλλο απ’ την ειρήνη. Υβριδικές συγκρούσεις, κυβερνοπόλεμοι, έξυπνα αυτόνομα υπερόπλα δεν μεταβάλλουν τη φύση των συνεπειών του πολυώδυνου αιματηρού λουτρώνα, που είναι η απώλεια, η οδύνη, ο ξεριζωμός, η ορφάνια, η πείνα, οι αγριότητες, οι αλυσιδωτές συμφορές, ο εξευτελισμός του ανθρώπου. Πυκνώνουν τα ρωσικά πλήγματα στο Κίεβο, βρυχάται επαναληπτικά ο εγερθείς λέων, απαντά με φωτιά το Ιράν, «ευθυγραμμίζεται» πάνω από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Φορντό η αμερικανική μητέρα των βομβών. Εκκενώνονται γειτονιές. Η φλόγα ζυγώνει γρήγορα την παγκόσμια πυριτιδαποθήκη.
Από τους σημερινούς οδηγούς των βαρέων αρμάτων τ’ ουρανού εξαρτάται πια η μορφή του αυριανού κόσμου.
