Είναι ολοφάνερο πως αυτή η κατάσταση στο πεδίο των επιχειρήσεων δεν μπορεί να συνεχιστεί για έναν απλούστατο λόγο: είναι αντιπαραγωγική και για τις δύο πλευρές. Δεν φέρνει αποτέλεσμα, ενώ τα κόστη εκατέρωθεν είναι βαριά. Πολύ πιο βαριά για το Ιράν, που είδε σχεδόν όλη τη στρατιωτική μηχανή του βορά στα ισραηλινά αεροσκάφη. Ομως και το Ισραήλ φαίνεται ότι αδυνατεί να πετύχει τον στρατηγικό του στόχο, που είναι η καταστροφή του πυρηνικού οπλοστασίου του Ιράν. Συνεπώς, θα πρέπει να γίνουν κάποια σημαντικά βήματα για να βγουν από το αδιέξοδο και οι δύο παίκτες, αφού υπάρχουν εναλλακτικές στο τραπέζι.
Εναλλακτική πρώτη: Οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπλέκονται και βομβαρδίζουν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Κάπου εδώ τελειώνει το παιχνίδι. Εναλλακτική δεύτερη: Ο στρατός του Ιράν ανατρέπει το καθεστώς, εξουδετερώνοντας τους Φρουρούς της Επανάστασης. Εναλλακτική τρίτη: Η ηγεσία του Ιράν πετάει λευκή πετσέτα για να διασώσει το καθεστώς. Λογικά, η πρώτη με τη δεύτερη εναλλακτική μπορεί να συνυπάρξουν και να αλλάξουν όλο το τοπίο της περιοχής. Αυτό το έχουν αντιληφθεί οι αγιατολάδες και νομίζω ότι τελικά θα προκρίνουν την τρίτη εναλλακτική. Απομονωμένοι από τη Ρωσία και την Κίνα, το μόνο που τους απομένει είναι η επιβίωση του καθεστώτος, η οποία για πολλούς από αυτούς ταυτίζεται και με τη φυσική τους επιβίωση.
Ας θυμηθούμε τι έγινε με τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Μετά τα συντριπτικά πλήγματα που δέχθηκε από το Ισραήλ, δύο επιλογές είχε: ή να πολεμήσει μέχρι τελικής πτώσεως ή να συνθηκολογήσει για να διασώσει ό,τι μπορούσε να διασώσει, και αυτά δεν ήταν λίγα. Η Χεζμπολάχ δεν ήταν μόνον μια στρατιωτική – τρομοκρατική οργάνωση. Είχε και έναν ισχυρότατο πολιτικό βραχίονα, που καθόριζε σε σημαντικό βαθμό τις εξελίξεις στον Λίβανο.
Το ερώτημα είναι αν η Τεχεράνη έχει την ευλυγισία να αποδεχθεί και να διαχειριστεί μια συντεταγμένη ήττα, την οποία προφανώς στο εσωτερικό θα «πουλήσει» ως μια νίκη κατά του σιωνισμού.
Επιπροσθέτως, διέθετε και μια οικονομική δομή η οποία συντηρούσε τα κοινωνικά δίκτυα της οργάνωσης σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα. Η εναπομείνασα ηγεσία της ζύγισε την κατάσταση και αποφάσισε πως ο νυν υπέρ πάντων αγών θα ήταν καταστροφικός. Ετσι συνθηκολόγησε.
Το ερώτημα είναι αν η ηγεσία του Ιράν διαθέτει αυτήν την καθαρή ματιά για να ζυγίσει τα κόστη και τα οφέλη των αποφάσεών της. Αν έχει την ευλυγισία να αποδεχθεί και να διαχειριστεί μια συντεταγμένη ήττα, την οποία προφανώς στο εσωτερικό θα «πουλήσει» ως μια νίκη κατά του σιωνισμού. Καθώς περνούν οι μέρες αυτή η δυνατότητα εξασθενεί, διότι στο στρατιωτικό επίπεδο η θέση του ιρανικού στρατού αποδυναμώνεται. Οταν κάποιος κυριαρχεί πλήρως στον αέρα, ελέγχει και την πορεία των επιχειρήσεων.
Οι Φρουροί της Επανάστασης, όπως και η Προεδρική Φρουρά του Σαντάμ, είναι πιο πολύ ένα σώμα εσωτερικής καταστολής, που αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις ανάγκες ενός σύγχρονου πολέμου. Οσο πιο γρήγορα το αντιληφθεί το ιερατείο, τόσο πιο γρήγορα θα πετάξει τη λευκή πετσέτα.
