Ποικιλοτρόπως σχολιάστηκε από την πανεπιστημιακή κοινότητα το δημοσίευμα της «Κ» για την κυβερνητική πρόθεση να ανοίξει ο διάλογος προετοιμασίας για την εφαρμογή της συνθήκης της Μπολόνιας στα πανεπιστήμια της χώρας, 26 χρόνια μετά την υπογραφή της, το 1999. Αυτό σημαίνει την κατάρτιση προγραμμάτων σπουδών τριετούς διάρκειας στα δημόσια ΑΕΙ.
Κάποιοι πανεπιστημιακοί κατανοούν την ανάγκη να γίνει μια τέτοια συζήτηση· όμως, δεν βροντοφωνάζουν την άποψή τους, γιατί θα πέσουν να τους φάνε οι… άλλοι. Η πλειονότητα των πανεπιστημιακών είναι αρνητική. Ο λόγος που προβάλλουν είναι πως οι τριετείς σπουδές οδηγούν σε υποβάθμιση, τη στιγμή μάλιστα που οι 18χρονοι εισάγονται με ελλιπές υπόβαθρο στο πανεπιστήμιο. Προφανώς υπάρχουν αντικείμενα σπουδών που «απαιτούν» τετραετία. Αλλά υπάρχουν και άλλα, π.χ. των πρώην ΤΕΙ, που κάλλιστα θα αναπτύσσονταν σε τρία χρόνια, εκτός από την πρακτική άσκηση. Αλλωστε, ο νόμος Κεραμέως 4957/2022 δίνει τη σχετική δυνατότητα (άρθρο 63).
Ωστόσο, υπάρχουν και άλλοι λόγοι που οι καθηγητές αντιδρούν στα τριετή προγράμματα. Οπως ότι «τμήματα “φορτώνουν” το πρόγραμμα για να καλύψουν οι διδάσκοντες το υποχρεωτικό εβδομαδιαίο ωράριό τους. Σε άλλα, καθηγητές “επιβάλλουν” το μάθημά τους να είναι υποχρεωτικό για τη λήψη του πτυχίου. Τα περισσότερα υποχρεωτικά μαθήματα προκαλούν παράταση του χρόνου σπουδών», όπως τόνισε έμπειρος πανεπιστημιακός.
Επίσης, οι Ελληνες πανεπιστημιακοί δεν αναλογίζονται το τοπίο όταν τα μη κρατικά ΑΕΙ αρχίσουν να «κλέβουν» φοιτητές από τα τμήματα περιφερειακών ΑΕΙ με αντικείμενο χαμηλής ζήτησης;
Τις προηγούμενες δεκαετίες, οι πανεπιστημιακοί (και δη των ανθρωπιστικών επιστημών) «εξυπηρετήθηκαν» –βρήκαν θέσεις εργασίας– από το μικροπολιτικής στόχευσης δόγμα «κάθε πόλη και ΑΕΙ». Ουδείς αντέτεινε ότι δεν χρειάζονται τόσες φιλολογίες, κοινωνιολογίες, τμήματα φυσικομαθηματικών, ιστορίας-αρχαιολογίας, φιλοσοφίας, θεατρικών σπουδών, θεολογίες, δασοπονίες, νοσηλευτικές, κοινωνικές ανθρωπολογίες, σχολές οικονομικών σπουδών κ.ά. Ούτε λόγος, φυσικά, σήμερα να προχωρήσουν σε κλείσιμο τμημάτων.
Φυσικά και οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν, και αυτές φέρουν την τελική ευθύνη για τις ψηφοθηρικές επιλογές τους. Μήπως όμως οι πανεπιστημιακοί να ορθώσουν το ακαδημαϊκό τους ανάστημα, αντί να περιμένουν τον κυβερνητικό «βούρδουλα» για να κάνει τη δουλειά τους, όταν βέβαια η κυβέρνηση δεν φοβάται το πολιτικό κόστος, όπως συνέβη έως τώρα με την εφαρμογή της συνθήκης της Μπολόνιας;
