Το 1978 ο Μισέλ Φουκό επισκέφθηκε το Ιράν, όπου και παρέμεινε έως την άνοιξη του 1979 όταν κατέρρευσε το καθεστώς του Σάχη και την εξουσία ανέλαβε ο αγιατολάχ Χομεϊνί. Ο Φουκό έγραψε σειρά από άρθρα στα οποία αντιμετώπιζε την «Ιρανική επανάσταση» ως κίνημα απελευθέρωσης. Δεν ήταν ο μόνος. Η ευρωπαϊκή Αριστερά είχε επενδύσει πολύ πολιτικό κεφάλαιο στον αγιατολάχ. Οταν όμως ο νέος θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης άρχισε να αποκαλύπτει την πραγματικότητα του θεοκρατικού καθεστώτος, ο σκεπτικισμός αντικατέστησε την αρχική αισιοδοξία. Μέσα σε λίγα χρόνια το Ιράν αναδείχθηκε σε μια μαύρη τρύπα των πολιτισμικών αξιών της Δύσης, από τη δημοκρατία έως την υποδούλωση των γυναικών. Ο μόνος νόμος ήταν το Κοράνι. Και το χειρότερο, ο νόμος επικράτησε σε μια κοινωνία που επί Σάχη ήταν πολύ κοντά στον δυτικό τρόπο ζωής. Scripta manent όμως και οι θέσεις του Φουκό δεν είχαν ξεχαστεί. Είχε εκτιμήσει λανθασμένα την κατάσταση; Δεν το παραδέχθηκε ποτέ. Επέμεινε στις θέσεις του θεωρητικοποιώντας τις: το Ιράν των αγιατολάδων ήταν το «άλλο» του δυτικού πολιτισμού, αυτό το περίφημο «άλλο» που αναζητούσε τότε η προοδευτική Δύση, στην οποία ο Φουκό είχε αναλάβει τον ρόλο του πνευματικού καθοδηγητή. Αυτά για την Ιστορία και όχι μόνον. Εως σήμερα ακόμη όπου η μισή Δύση μισεί τον άλλο μισό εαυτό της και αναζητεί συμμάχους στην υδρόγειο. Παρά τις φρικαλεότητες που βγαίνουν κάθε τόσο από το σκοτάδι της μεγάλης χώρας, η Αριστερά στη Δύση θεωρεί το Ιράν ως έναν από τους πυλώνες του αντιδυτικισμού της, ο οποίος είναι συνυφασμένος με την ισλαμοφιλία. Οι μουλάδες αποκαλούν τον δυτικό κόσμο «Σατανά», τον οποίον εκπροσωπεί στη Μέση Ανατολή το Ισραήλ. Ας σημειωθεί ότι επί Σάχη το Ισραήλ ήταν ένας από τους στενότερους συμμάχους του Ιράν.
Τόσα χρόνια το Ιράν πολεμούσε τον δυτικό κόσμο με τις οργανωμένες αντιπροσωπείες του. Τη Χαμάς στη Γάζα, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο και τους Χούθι στην Υεμένη. Οι Παλαιστίνιοι και η σημαία τους έγιναν το σύμβολο της σύγκρουσης του Ιράν με τον δυτικό κόσμο. Το Ισραήλ κατάφερε να κλείσει τις αντιπροσωπείες του. Οι μουλάδες έχασαν τα ερείσματά τους στον «ζωτικό τους χώρο», για να ανακαλύψουν συγχρόνως ότι το καθεστώς τους είναι διαβρωμένο, ότι η Μοσάντ μπαινοβγαίνει στις δικές του υπηρεσίες και το κυριότερο ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας του Ιράν προσδοκά την ανατροπή τους. Ο ηγέτης τους πάσχει από καρκίνο του προστάτη και στα 86 του μάλλον συνομιλεί με τον θεό του. Το ερώτημα είναι, αν καταρρεύσει το σημερινό Ιράν, ποιο θα είναι το Ιράν που θα το διαδεχθεί. Θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει τη Δύση ως Σατανά και να επιδιώκει την καταστροφή του Ισραήλ; Οπως και να ‘ναι, ο αντιδυτικισμός θα βρει λύσεις. Το μίσος κατά της Δύσης έχει ριζώσει στη διανοητική ανελευθερία που ονομάζεται «πρόοδος».
