Πιθανώς δεν υποφέρει μόνον η Αθήνα από «ψυχικές διαταραχές». Ισως συμβαίνει και σε άλλες πόλεις. Αλλά γνωρίζω μόνον αυτά που συμβαίνουν στην πρωτεύουσα. Αργά το βράδυ μιας καθημερινής κατηφορίζω από το Ηρώδειο, το μετρό έχει κλείσει, πρέπει να βρω το αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο χιλιόμετρα μακριά, επειδή τα πάρκινγκ στην περιοχή κοστίζουν χρυσάφι και οι παρκαδόροι των γύρω εστιατορίων έχουν «κλείσει» για τους πελάτες τις λίγες ελεύθερες θέσεις στους δρόμους.
Παρακάμπτω τα σκουπίδια, τις σπασμένες πλάκες του πεζοδρομίου και αποφεύγω τις… κατσαρίδες με κουράγιο. Οι παρέες των τουριστών το κάνουν με χάρη, τα ροδάκια από τις βαλίτσες τους σχηματίζουν επιδέξια ζιγκ ζαγκ μέχρι να φτάσουν στο Airbnb τους. Εδώ τα μίνι μάρκετ διανυκτερεύουν –το μικρό νερό διπλή τιμή–, τα μπαρ ξενυχτούν με κοκτέιλ που τροφοδοτούν την ευφορία.
Οδηγώ προς το σπίτι, η μη τουριστική πόλη κοιμάται, όπως και οι άστεγοι μπροστά στα μαγαζιά με λουκέτο της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Ο ύπνος διαταράσσεται από άγχος. Σε όσους από εμάς αναλογεί η λεωφόρος Ποσειδώνος για να πάμε στη δουλειά μας την επόμενη μέρα, ξέρουμε ότι θα μπλοκάρουμε πίσω από τις μπετονιέρες που χτίζουν το Ellinikon μέσα σε παχιά σύννεφα σκόνης και χώματος από τις εκσκαφές.
Ξέρουμε ότι το GPS θα δώσει χρόνο άφιξης πάνω από μία ώρα για διαδρομή του μισάωρου. Ξέρουμε ότι θα μας στείλει σε παράπλευρες οδούς κλεισμένες από αυτοκίνητα τροφοδοσίας καταστημάτων. Οτι οι ημικεντρικές αρτηρίες θα αναβοσβήνουν σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα το κατακαλόκαιρο από τα φώτα αλάρμ των σταθμευμένων ΙΧήδων, δημιουργώντας το τρελό αθηναϊκό μποτιλιάρισμα που συνεπάγεται τη διαβόητη αθηναϊκή νευρωτική οδήγηση. Ξέρουμε ότι τα τουριστικά λεωφορεία θα έχουν μπλοκάρει τα πάντα, ότι τα υπόγειο πάρκινγκ του μετρό Συγγρού-Φιξ θα εχει τιγκάρει από τα παρκαρισμένα των εταιρειών ενοικίασης αυτοκινήτων και δεν θα χωράμε. Ξέρουμε ότι ταξί στον δρόμο δεν θα σταματήσει, επειδή η πλειονότητα κινείται με ραντεβού. «Τι να τον κάνω τον παππού που έπεσε και χτύπησε;», ρωτάει η κυρία δίπλα μου.
Η μισή Αθήνα παίρνει χάπια για τον ύπνο και τον ξύπνιο της, ενώ η άλλη μισή κοιμάται κι ονειρεύεται τις εισπράξεις της από τον τουρισμό, από το ράλι των οικοδομών, από τα υπέρογκα ενοίκια. Χαίρεται σαν τρελή και τρέχει με χίλια, εγκαταλείποντας αβοήθητους στην άσφαλτο τους αργοκίνητους – πεζούς, μεθυσμένους πιτσιρικάδες και όσους κοντοστέκουν για να σκεφτούν αν αυτό που τους συμβαίνει είναι ανάπτυξη· ή μανιοκατάθλιψη.
