ΝΑΙ, ΚΑΤΙ το επείγον, το έκτακτο συντρέχει σήμερα στη στήλη. Θα αρχίσουμε με τα δύο σημαντικότερα, για μένα τουλάχιστον, απ’ όσα συνωστίζονται στο σημειωματάριο με «θέματα Υποβολείου» που κρατώ όλο το πρώτο τέταρτο –κιόλας!– του αιώνα:
ΜΑΝΟΣ Χατζιδάκις. Συμπληρώνονται σήμερα 31 χρόνια από τον θάνατό του και, φέτος, 100 χρόνια από τη γέννησή του. Εν αντιθέσει με τις πλήθος συναυλίες κι εκδηλώσεις που οργανώνονται για την εκατονταετία επίσης από τη γέννηση του Μίκη, για τον Χατζιδάκι άκρα του τάφου σιωπή· μούειδε η επικράτεια Μενδώνη, μούειδε η της Ευαγγελάτου, μούειδε καμιανής άλλης Ηγήτορος Πολιτισμού. ΄Η μήπως «έπαιξε» κι εδώ η απέχθεια επιγόνων «να συγχρωτίζεται ο Μάνος με τον Μίκη» και μετά θάνατον;
ΒΑΣΙΛΗΣ Παπαβασιλείου. Κατευόδιο φίλε καλέ, καλλιτέχνη με πνεύμα ξεχωριστό σε καλλιέργεια και καρποφορία. Συνομιλητή συναρπαστικέ, που σε παρακολουθούσα βραδιές ολόκληρες χωρίς να χορταίνω την σκέψη σου, το βάθος των γνώσεων, την ευθυκρισία, την τρομερή μνήμη σου – ζωντανή ανθολογία αποσπασμάτων μεγάλων πνευμάτων που σε είχαν επηρεάσει ήσουν. Συγγνώμη που δεν τήρησα την υπόσχεσή μου για μια σειρά συνεντεύξεων που ήθελες να κάνεις για τη θεατρική δημιουργία γενικά, οι οποίες θα εκδίδονταν σε βιβλίο-σύνοψη των απόψεων και των πρακτικών σου επί του θέματος. Με πήρε σβάρνα η πολλή δουλειά, ο Γέρων τρομερός και ένα μέσα λυκόφως.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ, «για μας εδώ να πούμε»: Το Υποβολείο, στήλη που έκλεισε πρόσφατα 25 χρόνια ζωής και στήριξης από το αναγνωστικό κοινό της «Καθημερινής», εμφανίζεται σήμερα για τελευταία φορά. Με έναν αστερίσκο.
Ας βάλουμε εδώ μια τελεία, που ίσως, ποιος ξέρει, μακάρι, να αποδειχτεί άνω.
ΕΞΗΓΟΥΜΑΙ: ∆εν είναι το ενδιαφέρον των αναγνωστών του που φύρανε, ούτε ξεθώριασε η επιθυμία της εφημερίδας να έχει το Υποβολείο στην ύλη της. Είναι δική μου, προσωπική ανάγκη μια μακρά αγρανάπαυση, που όμως μπορεί να αποδειχτεί και διά βίου πια. Δεν συμβαίνει αυτό ανώδυνα, χωρίς θλίψη και κυρίως χωρίς τον φόβο ότι θα μου λείψει η επαφή με τους φίλους της στήλης. Ομως τα χρόνια περνάνε, οι δυνάμεις φθίνουν και οφείλουμε αυτό να το λαμβάνουμε υπόψη εγκαίρως.
ΑΠΟΜΕΙΩΘΗΚΕ όμως εκτός των άλλων, για να τα λέμε όλα, κι η αντοχή μου να περιμένω να δω ότι κάνει επιτέλους ένα βήμα μπροστά η κοινωνία μας. Ομως ιδού τι σόι «εξελίξεις» γευόμαστε πάλι· έστησε ο έρωτας χορό / Βελόπουλος με Πλεύση… Για «εσχάτη προδοσία» έναν πρωθυπουργό. Δεν έχει πάτο η αχρειότης, η αδιαντροπιά. Φτάνει στο σημείο κάποτε να λιποψυχεί κανείς. Α σιχτίρ επιτέλους. Ομως κουράγιο οι νεότεροι· εγώ είναι που μεγάλωσα, μπούχτισα· και νιώθω αυτό τον καιρό κάπως σαν «Δεν έχω ήχο, δεν έχω υλικό» ένα πράμα. Οφείλω να σεβαστώ.
ΕΙΠΑΜΕ λοιπόν, η Εφημερίδα κι εγώ, ας βάλουμε εδώ μια τελεία, που ίσως, ποιος ξέρει, μακάρι, να αποδειχτεί άνω τελεία. Αν μπορέσω δηλαδή κάποια στιγμή να κρίνω πάλι τις δυνάμεις μου ικανές και αναγκαίες για μια ζωηρή κι ενδιαφέρουσα για τους αναγνώστες φωνή σε μια εφημερίδα σαν την «Καθημερινή».
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Tους αναγνώστες πρωτίστως που τίμησαν τόσα χρόνια τη δουλειά μου, και δη το στερνοκούνι μου Υποβολείο· μετά, την Καθημερινή της ψυχής μου, μυθική και σύγχρονη, με το εκλεκτό –οριζοντίως και καθέτως– πλήρωμά της· (και, φίλε, δεν θα πάψω ούτε την τελευταία στιγμή αυτό που εσύ θεωρείς «γλαφυρότητες» – το λέει η περδικούλα μου, προτιμώ να «ακούω» τον Ροΐδη. Σοβαρά και επί της ουσίας δεν γράφουν μόνο οι φαιοί ή δήθεν τάχα μου).
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ευχαριστώ την Τύχη που μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω με ζέση και αφοσίωση επί 50 χρόνια –όχι βέβαια χωρίς πίκρες και δύσκολα– σε κάτι που αγάπησα και που του δόθηκα με όλες τις δυνάμεις μου. Την Δημοσιογραφία.
