Είχαμε την εντύπωση ότι η εποχή των «μανιφέστων» είχε παρέλθει οριστικά. Ανώνυμοι κειμενογράφοι συντάσσουν πλέον τις ομιλίες των πάσης φύσεως ηγετών μας, έως ότου η τεχνητή νοημοσύνη σύντομα καταργήσει και αυτήν την περιώνυμη τάξη των «αόρατων γραφιάδων».
Ωστόσο, «μανιφέστο» έκριναν σκόπιμο να ονομάσουν το κείμενο που προσυπέγραψαν περίπου εκατό κορυφαία στελέχη του συγκυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Εκεί, ανάμεσα στα άλλα υπογραμμίζεται εμφατικώς ότι «η Ευρώπη δεν γίνεται πιο ασφαλής με την επιστροφή σε μια καθαρή πολιτική αποτροπής, δίχως έλεγχο των εξοπλισμών».
Κάποιοι ανέγνωσαν τη «δήλωση των εκατό» ως μια πρώτη οργανωμένη αμφισβήτηση της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της κυβερνήσεως συνασπισμού υπό τον καγκελάριο Φρίντριχ Μερτς. Αυτό που εκ προοιμίου, όμως, πρέπει να αποκλεισθεί είναι το ενδεχόμενο αναθεωρήσεως της πολιτικής του Βερολίνου, αφού άπαξ και συμφωνήθηκε από τα δύο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού θα εφαρμοσθεί μέχρι κεραίας.
Ο κ. Μερτς μπορεί έως τώρα να θυμίζει μάλλον επιμελή γραφειοκράτη στην υπηρεσία ενός αθέατου σε εμάς πολιτικού ανδρός. Δεν είναι τυχαίο πως αυτό για το οποίο τον συνεχάρη ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, μετά την κοινή συνέντευξή τους στον Λευκό Οίκο, ήταν ότι μιλάει πολύ καλά αγγλικά. Και ο καγκελάριος, χαμογελώντας, του εξήγησε πως αν και τα αγγλικά δεν είναι η μητρική του γλώσσα, τα καταφέρνει καλά. Ως μαθητής που αποκρίνεται σε έναν γυμνασιάρχη.
Ας μην παρασυρόμεθα, ωστόσο, σε συμπεράσματα επιπόλαια. Ως πολιτικός της μεταπολεμικής Γερμανίας ο κ. Μερτς δεν έχει την τάση να προβάλλει εικόνα ανάλογη της ισχύος της χώρας του. Αυτόν τον ρόλο ενσαρκώνουν οι Γάλλοι ηγέτες, που με τον έναν ή άλλον τρόπο δεν έπαυσαν ποτέ να είναι βοναπαρτιστές της μιας ή της άλλης μορφής. Αντιθέτως, οι Γερμανοί ηγέτες τα τελευταία ογδόντα χρόνια, πάντα κινούμενοι εντός πλαισίου από κοινού διαμορφωθέντος, απλώς εξασφαλίζουν τα μέγιστα δυνατά οφέλη. Αυτό, εξάλλου, έπραξαν στα χρόνια του ευρώ.
Στις μέρες μας εκρίθησαν αναγκαίες η αυτονόμηση της ευρωπαϊκής αμύνης και η αύξηση των δαπανών εξοπλισμού σε δυσθεώρητα επίπεδα. Δεν ήταν μια απόφαση του Βερολίνου, αλλά άπαξ και αυτή έγινε αποδεκτή από όλους, η Γερμανία θα την εφαρμόσει με τη μεθοδικότητα που τη χαρακτηρίζει.
Ο καγκελάριος Μερτς δεσμεύθηκε να αναδείξει τη χώρα του στη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης. Δεν μοιάζει με μιλιταριστή ο άνθρωπος. Αλλά ως Γερμανός γνωρίζει πως εάν, ο μη γένοιτο, συμβεί το απευκταίο, η σύγκρουση θα διεξαχθεί στο έδαφος της χώρας του.
«Και τι θα γίνει, δηλαδή;», θα πουν ορισμένοι. Ξανά μανά η Γερμανία über alles. E, λοιπόν, ναι. Δεν το μεθόδευσαν οι Γερμανοί, αυτοί απλώς θέτουν σε εφαρμογή μια ειλημμένη από κοινού απόφαση. Αλλά αυτά είναι ακόμη μελλοντικά και μακρινά. Στο καλοκαίρι μπήκαμε και η στήλη εύχεται στους όποιους αναγνώστες της καλές διακοπές.
