Κάποιοι πολιτικοί συνοδοιπόροι χωρίζουν επειδή δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους στη μοιρασιά των αρμοδιοτήτων και της εξουσίας· κάποιοι άλλοι διαφωνούν στα της στρατηγικής ή σε ζητήματα ιδεολογικού προσανατολισμού· μερικοί έχουν προσωπικές διαφορές –άλλωστε η πολιτική είναι σε μεγάλο βαθμό πεδίο εφαρμογής των φιλοδοξιών της άρχουσας τάξης– και παριστάνουν ότι οι κοκορομαχίες πολυτελείας είναι πολιτικές διενέξεις. Στην περίπτωση του καβγά Τραμπ – Μασκ, η ρήξη μάλλον δεν εμπίπτει σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες. Οι ρόλοι τους στο κυβερνητικό σχήμα ήταν διακριτοί εξαρχής· η ιδεολογία τους, εξίσου ρευστή, ευκαιριακή και νεφελώδης· τα δε προσωπικά τους είναι άσχετα – η ευτράπελη πραγματικότητα του ενός ανεξάρτητη από του άλλου. Πρόκειται λοιπόν για θέμα εγωισμού: το Εγώ του δισεκατομμυριούχου ευεργέτη συγκρούστηκε με το Εγώ του δισεκατομμυριούχου ευεργετημένου, με αποτέλεσμα τον εξευτελιστικό δημόσιο αλληλοσπαραγμό δύο πανίσχυρων ανδρών, που οφείλουν μέρος της ισχύος τους ακριβώς στη φιλία που με τόση επιμονή προέβαλαν και εργαλειοποίησαν. Ο λόγος της ρήξης δεν είναι και τόσο σημαντικός, υπό την έννοια ότι στο σουρεαλιστικό σύμπαν δύο τέτοιων προσώπων, ακόμη και μια ανούσια αιτία μπορεί να πυροδοτήσει εκρήξεις. Πιο σημαντικό είναι να σκεφτούμε τι λέει η σύγκρουση για το ήθος και τις προθέσεις του προέδρου και του πρώην συμβούλου του και πόσο πιθανό είναι αυτή να επιδράσει απομυθοποιητικά στη φήμη τους.
Διαψευσμένη ιδιοφυΐα
Η άποψη Μασκ πως το φορολογικό νομοσχέδιο Τραμπ είναι ένα «αηδιαστικό τερατούργημα» δεν αποτελεί μία ακόμη αξιολογική κρίση. Με έναν μέχρι πρότινος στενό συνεργάτη μπορεί να διαφωνείς, αλλά δεν είναι δυνατόν να έχεις τόσο μεγάλη απόκλιση, ώστε να βρίσκεις τη δουλειά του απολύτως εσφαλμένη. Δεν είναι επίσης ιδιαίτερα λογικό να προβλέπεις ξαφνικά ότι ο πρόεδρος τον οποίο στήριξες με όλες σου τις δυνάμεις, ειδικά για τις οικονομικές του μεταρρυθμίσεις, θα βυθίσει τη χώρα σε ύφεση. Είναι δε αυτονόητο ότι ενδεχόμενη εμπλοκή Τραμπ στην υπόθεση Eπσταϊν, για την οποία έκανε λόγο ο Eλον Μασκ σε ανάρτησή του, δεν αποτελεί εξέλιξη της τελευταίας στιγμής. Με λίγα λόγια, το υλικό επίθεσης που χρησιμοποιεί ο Μασκ εναντίον του Τραμπ τώρα είναι υλικό που είχε στην κατοχή του και πριν αδελφοποιηθούν προκειμένου ο δεύτερος να κατακτήσει την προεδρία. Είτε όμως ο Eλον ήξερε με ποιον είχε να κάνει είτε όχι, δεν μοιάζει ακριβώς με ιδιοφυΐα στην παρούσα φάση· ο υπέρμαχος του αντι-woke κινήματος, ο πανέξυπνος οραματιστής που βλέπει όσα οι κοινοί θνητοί αγνοούμε, αυτός που θα βοηθούσε τον δυτικό πολιτισμό να επανέλθει στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις εκτίθεται τώρα ως παντελώς αφελής και αναξιόπιστος. Πώς βλέπουν άραγε οι οπαδοί του την αναδίπλωσή του; Τι έχουν να πουν οι οπαδοί Τραμπ ακούγοντας τον βασικό συνεργάτη του προέδρου να λέει γι’ αυτόν τα χειρότερα;
Ξανά μαζί
Ως αναξιόπιστος βέβαια εκτίθεται και ο Τραμπ· το να σε διαβάλλει ο πιο προβεβλημένος σου σύμβουλος αποδεικνύει ότι έκανες μια εξαιρετικά κακή επιλογή και αυτή με τη σειρά της είναι ενδεικτική της ποιότητας του πολιτικού κριτηρίου σου εν γένει. Απ’ ό,τι φαίνεται, λοιπόν, ο σοφός πρόεδρος που αξιώνει να κάνει την Αμερική σπουδαία ξανά δεν έχει καν την ικανότητα να επιλέξει σύμμαχο που να μην τον εχθρεύεται. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι ο Eλον Μασκ έκανε την πρώτη κίνηση επανασύνδεσης: οι αντιφάσεις δεν κάνουν κακό στον Τραμπ, αντιθέτως, είναι μέρος της προσωπικότητάς του· για τον «επιστήμονα» Μασκ, όμως, το να προδίδει το αφήγημα που μόνος του έχτισε είναι αληθινό πλήγμα (που επιβεβαιώνεται και από την πτώση της αξίας των μετοχών της Tesla). Eτσι, δηλώνοντας τώρα μετανιωμένος, κάνει μάλλον την πιο σωστή γι’ αυτόν κίνηση. Παράλληλα, η επιλογή του Ντόναλντ Τραμπ να υποδυθεί τον μεγαλόψυχο και να δεχθεί τη συγγνώμη είναι προτιμότερη από ένα σκάνδαλο εντός της MAGA κοινότητας. Η κόντρα φαίνεται να λήγει με τον παιδαριώδη τρόπο που ξεκίνησε· στη φαιδρότητα, Τραμπ και Μασκ παραμένουν συνεπείς.
