Χθες, 14 Ιουνίου, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε ραντεβού με την Ιστορία, επιθεωρώντας στρατιωτική παρέλαση στο κέντρο της Ουάσιγκτον την ημέρα των γενεθλίων του. Είχε σπεύσει να προειδοποιήσει όσους σκέφτονταν να διαμαρτυρηθούν, με σύνθημα «No Kings», «Οχι βασιλείς», πως δεν θα δεχόταν καμία αμφισβήτηση, πως όσοι το τολμούσαν θα βρίσκονταν απέναντι σε «πολύ ισχυρή δύναμη». Δύο ημέρες νωρίτερα, η υπουργός Ασφαλείας της Πατρίδας Κρίστι Νόεμ, επισκεπτόμενη το Λος Αντζελες, όπου ο αρχηγός της είχε επιτάξει την Εθνική Φρουρά και είχε δώσει εντολή πεζοναύτες να καταστείλουν λαϊκές διαμαρτυρίες, δήλωσε: «Δεν φεύγουμε… Θα μείνουμε εδώ για να απελευθερώσουμε αυτή την πόλη από τον σοσιαλισμό και από την επαχθή ηγεσία που ο κυβερνήτης και η δήμαρχος έχουν επιβάλει σε αυτή τη χώρα και που έχουν επιχειρήσει να εντάξουν στην πόλη». Στην ίδια συνέντευξη Τύπου, η προσωπική ασφάλεια της υπουργού απώθησε βιαίως γερουσιαστή από την αίθουσα, όταν αυτός επιχείρησε να ρωτήσει τι συμβαίνει με τις μαζικές συλλήψεις (παράτυπων και μη) μεταναστών. Σαν να μην έφθαναν αυτά, το Ισραήλ επιτέθηκε στο Ιράν, εντείνοντας τους φόβους για περιφερειακή σύρραξη, και ο Τραμπ συνέχισε να χαϊδεύει τα αυτιά του Βλαντιμίρ Πούτιν, ενθαρρύνοντας την επιθετικότητά του εναντίον της Ουκρανίας.
Σήμερα, οι μεγάλες δυνάμεις (είτε συμμαχικές είτε ουδέτερες) είναι ή απούσες ή πηγή περισσότερων προβλημάτων. Οφείλουμε να βρούμε λύσεις που θα ενισχύσουν την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα.
Οι απειλές εναντίον της δημοκρατίας στις ΗΠΑ και της σταθερότητας της ευρύτερης περιοχής μας πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους για την Ευρώπη, και για την Ελλάδα ιδιαιτέρως. Καθώς η ανισόρροπη ανάπτυξη της χώρας μας βασίζεται στον τουρισμό και στα ακίνητα, η αστάθεια και το ενδεχόμενο υψηλότερου κόστους ενέργειας (που θα προκαλέσουν αλυσιδωτές αυξήσεις τιμών) θα αναδείξουν όλες τις αδυναμίες της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος. Η ένταση στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ πιθανότατα να οδηγήσει τον Τραμπ σε ολοένα πιο ακραίες συμπεριφορές, μεταξύ των οποίων θα είναι και η ενίσχυση δεσμών με άλλους «μεγάλους άνδρες» (για να μπει στο μάτι δημοκρατών παντού). Στη γειτονιά μας, ο Ερντογάν θα βγει ευνοημένος, καθώς αφενός θα εντείνει ανενόχλητος την καταπίεση εντός Τουρκίας και αφετέρου θα εκμεταλλευθεί τη γενικότερη ταραχή για να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα στο εξωτερικό. Οσες χώρες θα μπορούσαν να τον συγκρατήσουν θα ασχολούνται με τις πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες νέων πληγμάτων εναντίον της οικονομίας, με τη μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση της περιοχής και με αυξημένο αριθμό προσφύγων και μεταναστών. Η Ελλάδα, λοιπόν, αντιμετωπίζει μια απρόβλεπτη Αμερική, που από τη μια αποσύρεται από την περιοχή, από την άλλη προκαλεί μεγαλύτερη αστάθεια με τις κινήσεις της. Εχει να κάνει και με μια Ευρώπη που ενώ κινείται στη σωστή κατεύθυνση –της ενίσχυσης των δεσμών μεταξύ των χωρών της– προχωρεί αργά, σαν να μην πιστεύει στις δυνάμεις, τις προοπτικές και τις ευθύνες της.Εάν η Ευρώπη δείχνει να στε-ρείται αυτοπεποίθησης, η Ελλάδα συμπεριφέρεται σαν να της περισσεύει. Πώς αλλιώς να εκλάβουμε τη μακάρια επιμονή σε νοοτροπίες και συμπεριφορές που οδήγησαν σε αδιέξοδο τόσες φορές; Είναι σαν να πιστεύουμε πως τα πράγματα είναι όπως ήταν, ότι την τελευταία στιγμή ο «καλός Θεός της Ελλάδας» θα αποτρέψει τα χειρότερα. Σήμερα, όμως, οι μεγάλες δυνάμεις (είτε συμμαχικές είτε ουδέτερες) είναι ή απούσες ή πηγή περισσότερων προβλημάτων. Οφείλουμε να βρούμε λύσεις που θα ενισχύσουν την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα – στην οικονομία, στη διπλωματία, στην αξιοπιστία των θεσμών, στην παιδεία κ.α. Ισως τότε η χώρα κρατήσει τους νέους και τις νέες που φεύγουν, να πείσει άλλους να χτίσουν το μέλλον τους εδώ. Αλλιώς, ενώ κάθε εβδομάδα τα πράγματα θα γίνονται πιο δύσκολα, εμείς θα παραμένουμε πάντα απροετοίμαστοι.
