Την εβδομάδα που μας πέρασε, δύο πρώην πρωθυπουργοί δήλωσαν παρόντες στον δημόσιο βίο της χώρας για να μας καθησυχάσουν. Μας διαβεβαίωσαν ότι δεν μας έχουν ξεχάσει, όπως πολλοί εξ ημών φοβόμασταν, ζητώντας μας συγχρόνως να κάνουμε λίγη ακόμη υπομονή ώς την ημέρα που θα ανακοινώσουν και επισήμως την εμφάνισή τους στη σκηνή. Σε πρωταγωνιστικούς ρόλους εννοείται. Μάλιστα και ο ένας και ο άλλος, ως ταλαντούχοι γόητες των μαζών, αφού μας εξέθεσαν τις απόψεις τους για το παρόν, άφησαν τα σχέδιά τους για το μέλλον να κυκλοφορούν σαν υπονοούμενα ανάμεσα στις λέξεις. Κανείς από τους δύο δεν αποκάλυψε τους λόγους για τους οποίους επιθυμεί να σώσει τη χώρα που δεν σώζεται με τίποτε. Και καλά έκαναν. Ας βάλουμε κι εμείς το μυαλό μας να δουλέψει λίγο. Ως έμπειροι πολιτικοί, δε, δεν αναφέρθηκαν στις μεθόδους τις οποίες έχουν επεξεργασθεί όσο συλλογίζονταν στο παρασκήνιο για να σώσουν τη χώρα που δεν σώζεται με τίποτε. Ετσι μάθαμε ότι θέλουν να ηγηθούν, αλλά δεν μάθαμε για ποιο λόγο θέλουν να ηγηθούν. Είναι στη φύση τους, θα μου πείτε, κι αυτό μας φτάνει.
Οι δύο άνδρες είναι εντελώς διαφορετικοί και ως χαρακτήρες και ως πολιτικοί. Ο ωριμότερος εκ των δύο, ο κ. Σαμαράς, είναι ένα ολοκληρωμένο προϊόν της παλιάς καλής λαϊκής Δεξιάς. Εθνικόφρων μέχρι δακρύων και διαπρύσιος πολέμιος του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Ο νεότερος είναι επίσης ολοκληρωμένο προϊόν της παλιάς καλής λαϊκής Αριστεράς. Εχθρεύεται την πλουτοκρατία και είναι έτοιμος να εφαρμόσει ένα ακόμη πενταετές πρόγραμμα ανάπτυξης υπέρ του λαού. Πέρασε απαρατήρητο στην ομιλία του, όμως μίλησε για πενταετή σχεδιασμό, μια συνταγή που ως γνωστόν εφαρμόσθηκε στην ΕΣΣΔ με θεαματικά αποτελέσματα. Εχουν όμως και μερικά κοινά. Υπήρξαν και οι δύο πολέμιοι των μνημονίων, τα οποία όμως είχαν τη μεγαλοψυχία να εφαρμόσουν με συνέπεια. Εχουν και ένα ακόμη κοινό. Κανείς από τους δύο δεν αναφέρεται στην περίοδο της πρωθυπουργίας του. Πολλοί θα ισχυρισθούν ότι δεν το κάνουν για να μην αναγκασθούν να αναφερθούν σε ορισμένα λάθη και χαλάσουν την καλή τους διάθεση με αυτοκριτικές παρατηρήσεις. Διότι αυτό που χαρακτηρίζει και τους δύο είναι πως είναι ευδιάθετοι. Και στο κάτω κάτω, όταν θέλεις να δωρίσεις την ελπίδα στον λαό, οφείλεις να παραβλέπεις τα στραβοπατήματα του παρελθόντος. Παρακαλώ μη με ρωτήσετε πώς θα επηρεάσουν την πολιτική σκηνή. Αν δηλαδή ο Σαμαράς θα στερήσει ψήφους από τον Μητσοτάκη ή αν ο Τσίπρας θα καταφέρει να χτίσει κάτι κατοικήσιμο στα χαλάσματα της Αριστεράς. Δεν νομίζω ότι είναι της παρούσης. Σημασία έχει ότι αναβιώνουν την ελπίδα για τη σωτηρία της χώρας που δεν σώζεται με τίποτε.
