Σήμερα τα τανκς θα βγούνε στους δρόμους της Ουάσινγκτον. Όχι για να επιτεθούν στους πολίτες -όχι ακόμα- αλλά για να παρελάσουν. Αυτό δεν είναι κάτι που συνηθίζεται στις ΗΠΑ. Στρατιωτικές παρελάσεις κάνουν κυρίως χώρες που έχουν λόγο να υπενθυμίζουν σε κάποιους -και, κυρίως, στους δικούς τους πολίτες- ότι έχουν στρατό. Η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει καμία τέτοια ανάγκη. Γι’ αυτό η τελευταία φορά που έγινε στρατιωτική παρέλαση στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ ήταν πριν από 34 χρόνια, με αφορμή το νικηφόρο τέλος του πρώτου πολέμου στο Ιράκ. Αλλά σήμερα τα τανκς θα ξαναβγούνε στους δρόμους της Ουάσινγκτον. Όχι για τον εορτασμό μιας άλλης νίκης, αλλά επειδή έχει γενέθλια ο Πρόεδρος της χώρας, ο καταδικασμένος για 34 κακουργήματα, εξάκις πτωχευμένος, πρώην τηλεπαρουσιαστής Ντόναλντ Τραμπ. Τυπικά, βεβαίως, η παρέλαση υποτίθεται ότι γίνεται για τον εόρτασμό των 250 χρόνων από την ίδρυση του Αμερικανικού Στρατού. Ο οποίος στην πραγματικότητα ιδρύθηκε στις 3 Ιουνίου του 1784 -στις 14 Ιουνίου του 1775 ιδρύθηκε ο Ηπειρωτικός Στρατός, ένα προσωρινό σώμα με σκοπό να διεξάγει τον απελευθερωτικό αγώνα- αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Σήμερα γίνεται 79 χρονών ο Ντόναλντ Τραμπ. Θέλει να δει τανκς να παρελαύνουνε για την πάρτη του από το 2017, όταν είχε παρακολούθησει τους εορτασμούς για την “Ημέρα της Βαστίλης” στη Γαλλία και είχε ζηλέψει. Ναι, αυτός, ο ίδιος άνθρωπος που απέφυγε να καταταγεί στο στρατό και να υπηρετήσει την πατρίδα του στο Βιετνάμ, ισχυριζόμενος ότι έχει κότσι στο πόδι. Έτσι οι ΗΠΑ θα πάρουν τη θέση τους δίπλα στις άλλες χώρες που διοργάνωναν στρατιωτικές παρελάσεις στα γενέθλια των ηγετών τους, όπως η Γερμανία του Χίτλερ, η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν.
Βεβαίως, η εγωμανία, μια νηπιακή αντίληψη για το τι είναι ισχύς και η κιτς αισθητική αποτελούν μόνο ένα μέρος της εξήγησης για τη σημερινή παρέλαση. Υπάρχουν κι άλλοι στόχοι. Η Ουάσινγκτον δεν θα είναι το μόνο μέρος των ΗΠΑ όπου ο στρατός είναι στους δρόμους. Στην Καλιφόρνια το καθεστώς προσπαθεί εδώ και μέρες να πυροδοτήσει τη βία, αφενός εισβάλλοντας σε σχολεία, επιχειρήσεις και φάρμες και απάγοντας ανθρώπους, και αφετέρου επιτιθέμενο σε διαδηλωτές.
Την Πέμπτη η Υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Κρίστι Νόεμ, που είναι πολιτική προϊστάμενη της διαβόητης υπηρεσίας μετανάστευσης και τελωνείων (ICE), τα μέλη της οποίας, φορώντας μάσκες, αυτή την εποχή κάνουν τις εφόδους στα σχολεία, τις επιχειρήσεις και τα αγροκτήματα, έδινε συνέντευξη τύπου στο Λος Άντζελες και στην ομιλία της υποσχόταν/απειλούσε: “δεν πάμε πουθενά. Θα μείνουμε εδώ, για να απελευθερώσουμε την πόλη από τους σοσιαλιστές και την επαχθή ηγεσία που αυτός ο κυβερνήτης και αυτή η δήμαρχος έχουν επιβάλλει σε αυτή την πόλη”. Αυτά έλεγε. Την ώρα που μιλούσε, ένα από τους παρευρισκόμενους προσπάθησε να της κάνει ερωτήσεις. Παρατρεχάμενοι από την ασφάλεια της υπουργού έπεσαν πάνω του, τον έσπρωξαν, τον έριξαν κάτω και του πέρασαν χειροπέδες. Ο άνδρας ήταν ο Άλεξ Παντίγια, ο ένας από τους δύο Γερουσιαστές που εκπροσωπούν την Καλιφόρνια στη Γερουσία, ο οποίος προσπαθούσε να τους εξηγήσει ποιος είναι και τι θέλει, καθώς τον έριχναν κάτω.
Αυτά τα πράγματα δεν είναι τυχαία. Δεν είναι ασήμαντα. Ασφαλώς, αν η ασφάλεια μιας Υπουργού του Μπάιντεν έριχνε κάτω και πέρναγε χειροπέδες σε ρεπουμπλικανό Γερουσιαστή, την ώρα που η Υπουργός υποσχόταν να κατεβάσει στρατό για να “απελευθερώσει” το Τέξας από τον εκλεγμένο κυβερνήτη του, θα είχε γυρίσει ο κόσμος ανάποδα στις ΗΠΑ. Η ανοχή (στα όρια της αφασίας) απέναντι σε όλες τις κραυγαλέες υπερβάσεις αυτού του καθεστώτος -από τον Τύπο, την αντιπολίτευση, το λαό, τους πάντες- μοιάζει να μην έχει όρια. Αλλά τουλάχιστον έτσι οι εκπρόσωποι του καθεστώτος τα λένε όλα ανοιχτά. Ανακοινώνουν τι θέλουν να κάνουν δημόσια, χωρίς αιδώ, δισταγμούς και, ως τώρα, χωρίς συνέπειες. Κι αυτό που θέλουν μοιάζει να είναι: εμφύλιος.
Την περασμένη Τρίτη ο Τραμπ έδωσε μια ομιλία σε μια μεγάλη στρατιωτική βάση στη Βόρεια Καρολίνα. Η ομιλία του ήταν, ουσιαστικά, μια υπόσχεση για εμφύλιο πόλεμο. Μιλούσε σε στρατιώτες και, πέρα από όλες τις συνήθεις παλαβομάρες για τον Μπαίντεν, τις εκλογές και τα ντιμπέιτ, τους καλούσε να βρίσκονται σε ετοιμότητα απέναντι στον “εχθρό”. Αλλά δεν ανάφερε ούτε μία φορά την Κίνα ή τη Ρωσία. Ο μόνος εχθρός που περιέγραφε στους στρατιώτες ήταν ο “ξένος εχθρός” που “έχει εισβάλλει” και “καταλάβει” μια αμερικανική πόλη. Τους έλεγε ότι ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας και η δήμαρχος του Λος Άντζελες “πληρώνουν ταραχοποιούς, εξεγερμένους και αντάρτες” για να βοηθήσουν την “κατοχή” της πόλης από “εγκληματίες εισβολείς”. Σκιαγράφησε με σαφήνεια το με ποιούς θα κληθούν να πολεμήσουν οι αμερικανοί στρατιώτες που τον άκουγαν, αν και όταν χρειαστεί: μετανάστες και διαδηλωτές, αμερικανούς πολίτες.
Αυτός είναι ο άλλος πιθανός σκοπός της παρέλασης/πάρτι γενεθλίων του Τραμπ. Για την ίδια ημέρα είναι προγραμματισμένες 1800 διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες σε πόλεις των ΗΠΑ. Οι εκδηλώσεις, που έχουν ως τίτλο το “No Kings Day” (“εδώ δεν χωράνε βασιλιάδες”, κατά μία έννοια) προγραμματίζεται να διεξαχθούν ειρηνικά. Μακάρι να γίνει έτσι. Γιατί η πρεμούρα του καθεστώτος για να πυροδοτηθεί μια πιο γενικευμένη σύρραξη βγάζει μάτι, κάνει μπαμ. Όπως ο Χίτλερ χρειαζόταν τη φωτιά στο Ράιχσταγκ, όπως ο Πούτιν χρησιμοποίησε τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Μόσχα, έτσι και ο Τραμπ αναζητά μια αφορμή, μια σπίθα που θα του επιτρέψει, όπως οι προαναφερθέντες, να επικαλεστεί “έκτακτη ανάγκη”, να επιβάλει στρατιωτικό νόμο, να πλημμυρίσει βία τις οθόνες, να πυροδοτήσει κι άλλο το διχασμό, να τσαλαπατήσει ακόμα πιο ξεδιάντροπα τη συνταγματική νομιμότητα. Πότε θα γίνει αυτό; Με ποιο τρόπο; Μπορεί να αποφευχθεί, πλέον; Ποιος ξέρει; Το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα τα τανκς θα βγουν στους δρόμους της Ουάσινγκτον. Και ξέρετε τι λέει ο Τσέχωφ για τα όπλα.
