Τώρα που η εικόνα διάλυσης στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά χωρίς ελπίδα ανάκαμψης, με αμφισβήτηση ακόμη και της ηγεσίας του Σωκράτη Φάμελλου, πυκνώνουν οι «απελάσεις» όσων δεν ανήκουν στον παραδοσιακό πυρήνα στελεχών του κόμματος. Οι πρόσφατες αποχωρήσεις-καρατομήσεις επιβεβαιώνουν απλώς τη διαρκή υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ ώστε σταδιακά να επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε…
Ενδεχομένως να περιμένει να τον καλέσουν να σώσει το έθνος, αλλά προς το παρόν τέτοια προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα…
Τα προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ στελέχη που εγκαταλείπουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την Κουμουνδούρου δεν πρέπει να εκπλήσσουν κανέναν, καθώς ο τυχοδιωκτισμός συνοδεύει την πολιτική τους διαδρομή. Σήμερα καταγγέλλουν αυτό που υπηρετούσαν έως χθες, όπως έκαναν και στο παρελθόν χωρίς ίχνος ντροπής. Η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνον τις φυγόκεντρες δυνάμεις που βλέπουν την καταιγίδα και απομακρύνονται, αλλά και τον Παύλο Πολάκη, ο οποίος θεωρεί εαυτόν συνιδιοκτήτη του κόμματος.
Αυτά όμως είναι αναμενόμενα για ένα κόμμα που μεγάλωσε μέσα στην αναταραχή, με πολιτική μισαλλοδοξία και ακραίο λαϊκισμό που πλήρωσε ακριβά ο τόπος. Αυτοί που υποσχέθηκαν παραδείσους και οδήγησαν τη χώρα σε αχρείαστα βάρη και δηλητηρίασαν την πολιτική ζωή όχι μόνον δεν έβαλαν μυαλό, αλλά εμφανίζονται εκ νέου ως δυνάμει σωτήρες. Περιγράφουν μια χώρα που δεν υπάρχει και με μικροτεχνάσματα επιχειρούν επιστροφή, αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν τις προθέσεις τους. Ο λόγος για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος με τις εκδηλώσεις του Ιδρύματός του προσπαθεί να επανακάμψει, αλλά δεν δηλώνει ευθέως τις προθέσεις του. Ενδεχομένως να περιμένει να τον καλέσουν να σώσει το έθνος, όμως προς το παρόν τέτοια προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αντιθέτως, οι πολίτες τον αντιμετωπίζουν με μεγάλη επιφύλαξη, αν όχι και πλήρη άρνηση. Για να είμαστε δίκαιοι, ο κ. Τσίπρας απέχει παρασάγγας από τους επιγόνους του, αλλά δεν δείχνει να έμαθε τίποτε από το αμαρτωλό παρελθόν του και επιχειρεί με τις ίδιες μεθόδους και αλλαγή ρητορικής μια κάποια επιστροφή του. Στην τελευταία ομιλία του προ ημερών προσπάθησε να μας πείσει ότι δεν είναι ο τυχοδιώκτης του πρόσφατου παρελθόντος που έπαιξε τη χώρα στα ζάρια και σώθηκε χάρις στην αυτοθυσία των άλλων. Με γενικόλογους αφορισμούς και ευφυολογήματα απλώς υπηρέτησε –όχι και τόσο αποτελεσματικά– τη δική του προσπάθεια για rebranding και προφανώς θα μετρήσει αντιδράσεις μέχρι να λάβει τις οριστικές του αποφάσεις. Το αμείλικτο δίλημμα στο οποίο καλείται να απαντήσει –αν τελικώς πάρει το ρίσκο– είναι αν θα κάνει την κίνηση για νέο κόμμα πριν ή μετά τις εκλογές. Ασφαλώς και δεν έχει λάβει οριστικές αποφάσεις, αλλά κινδυνεύει, αν παραμείνει στην αναμονή, να μην είναι καν βουλευτής μετά τις επόμενες εκλογές, καθώς ουδείς είναι σε θέση να εκτιμήσει την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ στις κάλπες. Σε κάθε περίπτωση, οι αναταράξεις στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και οι πομπώδεις εμφανίσεις του κ. Τσίπρα προκαλούν περισσότερο θόρυβο από την πραγματική πολιτική σημασία των εξελίξεων και πάντως η σύνδεση γίνεται κυρίως με το παρελθόν παρά με το μέλλον.
