Ο,τι και αν συμβαίνει στον κόσμο, όσο εξαπλώνονται η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, ένα πράγμα παραμένει σταθερό στη χώρα μας: η αδυναμία των Ελλήνων να σεβαστούμε ο ένας τον άλλον. Ενώ ο «εμφύλιος» των γηπέδων μοιάζει με παιδική παράσταση δίπλα στο εκρηκτικό διαζύγιο της διανδρίας Τραμπ – Μασκ στις ΗΠΑ, το μίσος που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον έχει μακρύτερη ιστορία και δυναμισμό από τη σύγκρουση αυτών των έως προσφάτως συμμάχων. Η αιτία των συγκρούσεων –των καθημερινών δικών μας και της τιτανομαχίας στην Αμερική– είναι κοινή και απλή: ο άρρωστος ναρκισσισμός που τυφλώνει τους ανθρώπους σε οτιδήποτε θεωρούν πως δεν τους συμφέρει ή δεν τους ενδιαφέρει. Αδυνατούν να δουν πέρα απ’ αυτό που επιδιώκουν ή που τους ενοχλεί. Ο αντίπαλος όχι μόνο δεν έχει δικαίωμα να αγωνιστεί μαζί τους επί ίσοις όροις, αλλά πρέπει να αφανιστεί. Αυτός που αγωνίζεται εναντίον τους, ή ασκεί κριτική, είναι θανάσιμος εχθρός. Ετσι δικαιολογούν το ασίγαστο μένος εναντίον του. Αυτό όσον αφορά τις έξαλλες συγκρούσεις. Τι γίνεται όμως σε πιο πεζά πράγματα – στα πεζοδρόμια της Ελλάδας; Εκεί εκτυλίσσεται εμφύλιος πόλεμος χωρίς τέλος, καθώς ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, πάντα εις βάρος των άλλων, γνωστών και αγνώστων.
Aιτία των συγκρούσεων είναι ο άρρωστος ναρκισσισμός που τυφλώνει τους ανθρώπους. Ο αντίπαλος όχι μόνο δεν έχει δικαίωμα να αγωνιστεί μαζί τους επί ίσοις όροις, αλλά πρέπει να αφανιστεί.
Επειδή επιδιώκω να περπατώ όποτε μπορώ, είμαι συνεχώς οργισμένος. Ενώ θα έπρεπε όλοι να συμβάλλουμε στο να είναι ευχάριστες και ασφαλείς οι πόλεις μας για τους πεζούς, παντού υπάρχουν εμπόδια και κίνδυνοι. Οι δήμοι δεν φροντίζουν τα πεζοδρόμια να είναι σε καλή κατάσταση, προσαρμοσμένα στις ανάγκες όλων των πολιτών, από τους νέους έως ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Ιδιοκτήτες παρακείμενων οικιών δεν φροντίζουν την καθαριότητα ή τα φυτά που εμποδίζουν τους πεζούς – συχνά δε σταθμεύουν στο πεζοδρόμιο, στις εισόδους των πάρκινγκ τους ή, μαζί με αμέτρητους άλλους, στο πεζοδρόμιο. Εργολάβοι πολυκατοικιών διαλύουν τα πεζοδρόμια και δεν φροντίζουν να παρέχουν ασφαλές πέρασμα για τους πεζούς – αντιθέτως, αφήνουν το σπασμένο πεζοδρόμιο όπως έχει και αφού ολοκληρώσουν τις εργασίες τους. Και σε περιοχές όπου δεν υπάρχουν αδέσποτα σκυλιά, αρκετοί ιδιοκτήτες αφήνουν τα περιττώματα του κατοικιδίου τους στο πεζοδρόμιο. Πριν από λίγες ημέρες, βρήκα πλαστικό μπουκάλι γεμάτο ούρα –πατημένο από αυτοκίνητο– στην είσοδο του σπιτιού μου. Τελευταίως, εξελίσσεται νέα μόδα όπου κάποιοι εκσφενδονίζουν καφέδες από τα αυτοκίνητά τους, αφήνοντας χάρτινα κύπελλα και ένα κολλώδες πράγμα σαν ουρά κομήτη πάνω στις τσιμεντόπλακες. Το βράδυ, λίγα είναι τα σημεία όπου ο φωτισμός βοηθάει να αποφύγει κανείς τις τρύπες, τις ρίζες και τα κλαδιά των δένδρων. Σε πολλά σημεία υπάρχουν και τα μηχανάκια, που καβαλάνε πεζοδρόμια σαν να είναι θεσμοθετημένο δικαίωμά τους και οι πεζοί παρείσακτοι. Ολα αυτά αναγκάζουν τους πεζούς να περπατούν στο οδόστρωμα, όπου δεν μπορούν να ελπίζουν σε περισσότερο οίκτο απ’ αυτόν που αντιμετωπίζουν στα πεζοδρόμια.
Είτε στο γήπεδο, αντιμέτωποι με τον «αιώνιο εχθρό», είτε στη συμπεριφορά μας με τον άγνωστο «συγκάτοικο» του δημόσιου χώρου, δείχνουμε μια τρομακτική έλλειψη κοινωνικής και προσωπικής ευθύνης. Είναι σαν να συμμεριζόμαστε την άποψη του Ελον Μασκ, ότι η ενσυναίσθηση είναι «σφάλμα» του δυτικού πολιτισμού, εμπόδιο για την επιβίωση. Η πραγματικότητα είναι πως το ανθρώπινο είδος επέζησε και εξελίχθηκε επειδή ακριβώς κάποια μέλη του διέθεταν ενσυναίσθηση, μπόρεσαν να συνεργαστούν, να υπερβούν το στενό προσωπικό συμφέρον, ώστε όλοι να κερδίζουν από τη συλλογική προσπάθεια. Τι λένε για τις προοπτικές της κοινωνίας μας τα γήπεδα και τα πεζοδρόμιά μας;
