Εντυπη έκδοση. Στο Μάτι έχασαν τη ζωή τους με φρικτό τρόπο 104 άνθρωποι. Γι’ αυτό ευθύνονται η κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού και η αποσάθρωση της πολιτείας. Η Πολιτική Προστασία ήταν ένα φάντασμα, οι άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έλειπαν, η Αστυνομία συμπεριφερόταν σαν μεθυσμένη, το δε Λιμενικό δεν κινητοποιήθηκε για να σώσει όσους είχαν πέσει στη θάλασσα για να γλιτώσουν. Η πολιτική ηγεσία της χώρας στην αρχή προσπάθησε να κρύψει την πραγματικότητα του γεγονότος με μια σύσκεψη που έμοιαζε με παράσταση υποκρισίας περιφερόμενου θιάσου. Και στη συνέχεια, ορισμένα από τα στελέχη της με περισσό θράσος τόλμησαν να αποδώσουν τις ευθύνες της τραγωδίας στους ίδιους τους κατοίκους. Εν τω μεταξύ, οικογένειες ολόκληρες είχαν χαθεί και άλλοι θα περάσουν ολόκληρη τη ζωή τους με τα σημάδια από τα εγκαύματα της ημέρας εκείνης. Την υπόθεση ανέλαβε η Δικαιοσύνη, η οποία έπειτα από επτά ολόκληρα χρόνια κατέληξε στην απόφαση. Απεφάνθη ότι οι βασικοί ένοχοι της τραγωδίας είναι ορισμένοι υπεύθυνοι του Πυροσβεστικού Σώματος και εκείνος ο ανοϊκός υπερήλιξ ο οποίος ξεκίνησε να κάψει ξερά σε μια ημέρα με ανέμους που έφταναν τα 11 μποφόρ. Ως άσχετος περί τα νομικά δεν μπορώ να κρίνω την απόφαση της Δικαιοσύνης. Οι δικαστές αποφασίζουν βάσει των νόμων και των στοιχείων που τους παρέχει η ανάκριση. Ομως εκείνο που δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο είναι η μοναξιά των συγγενών των θυμάτων όλ’ αυτά τα χρόνια. Καμία κοινωνική συμπαράσταση, ούτε μισό συλλαλητήριο και, το χειρότερο, καμία συγγνώμη ή χειρονομία μετάνοιας από τους υπευθύνους. Η περιφερειάρχης και οι δήμαρχοι μπορεί να μην έχουν ποινικές ευθύνες βάσει της απόφασης του δικαστηρίου, έχουν όμως βαρύτατες ηθικές ευθύνες απέναντι στον πληθυσμό τον οποίο υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι να υπηρετούν. Δεν δικαιούνται να περιφέρονται με το κεφάλι ψηλά, ούτε να λένε ότι «έτυχε μια στραβή στη βάρδιά μου». Κυνισμός; Αλαζονεία; Ωχαδερφισμός; Αδιαφορία για το καθήκον; Ολες οι αρετές που οδήγησαν στη διάλυση του κρατικού μηχανισμού η οποία σκότωσε 104 συμπολίτες μας.
Φαντασθείτε τι θα είχε γίνει όλ’ αυτά τα χρόνια αν αντί για τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε η Ν.Δ. Κι αν το Μάτι δεν ήταν θέρετρο της μεσαίας τάξης, η οποία δεν αφορά τους επαγγελματίες της κοινωνικής ευαισθησίας. Γι’ αυτό, το επαναλαμβάνω, εκτός από την ίδια την τραγωδία και το ασήκωτο πένθος, η διαφορά αυτού που έγινε στο Μάτι από την τραγωδία των Τεμπών είναι η μοναξιά των συγγενών των θυμάτων. Μόνοι τους παρακολούθησαν τη δίκη, λες και πάλευαν για το προσωπικό τους συμφέρον. Δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Σε μια κοινωνία που ηθικολογεί για το παραμικρό, είναι φυσικό η ηθική ευθύνη να έχει χάσει τη σημασία της. Θα μου πείτε δεν έχει σημασία, αφού τώρα ξέρουμε ότι για όλα φταίει η Πυροσβεστική.
