Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα τι έγινε στο ΣΕΦ την περασμένη Κυριακή. Ποιος φώναξε τι για ποιον, ποιος απείλησε την κόρη ποιου και, εν πάση περιπτώσει, ποιο ήταν το ζητούμενο. Πάντως πρέπει το ζητούμενο να ήταν πολύ σοβαρό. Οχι μόνον διότι οι μεν μήνυσαν τους δε. Αλλά και κοτζάμ υφυπουργός κάλεσε τους μεν και τους δε σε συνάντηση κορυφής για να του υποσχεθούν ότι δεν πρόκειται να το ξανακάνουν. Δεν κατάλαβα ούτε τι ήταν αυτό που υπόσχονται να μην ξανακάνουν, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιέφερε κιόλας. Περισσότερο ενδιαφέρον είχε ότι επιχειρηματίες άνθρωποι κλήθηκαν να παρουσιασθούν στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου, αλλιώς ο διευθυντής θα αναγκαζόταν να ακυρώσει τις φετινές γυμναστικές επιδείξεις. Το μόνο που κατάλαβα είναι ότι όλο αυτό οφείλεται στην εμφάνιση μιας λεξούλας η οποία είναι μεν παλιά, τον τελευταίο καιρό όμως έχει δραπετεύσει από τα λεξικά και κυκλοφορεί ελεύθερη στην καθημερινότητά μας. Είναι η λέξη «τοξικότητα». Πάει και χώνεται ύπουλα σε πολλές από τις εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής, απ’ την πολιτική και την τροχαία συμπεριφορά ώς τους μεγαλοπαράγοντες του μπάσκετ. Μεταδίδεται δε με μεγάλη άνεση. Και εδώ προκύπτουν δύο ερωτήματα. Το πρώτο αφορά την ουσία η οποία την παράγει. Το δεύτερο, την ευκολία με την οποία μεταδίδεται παρότι όλοι την καταδικάζουν.
Για την πρώτη υπάρχουν άλλοι ειδικότεροι εμού για να μας πουν για μια ακόμη φορά ότι η ουσία είναι πολυπαραγοντική και δεν μπορεί να εντοπισθεί με ακρίβεια. Την παράγουν οι κοινωνικές ανισότητες, οι βαλτωμένες κοινωνικές σχέσεις; Ή μήπως το κόστος των SUV το οποίο για να το αποσβέσεις οφείλεις να απελευθερώσεις την τοξικότητά σου; Είναι πιο απλό να ερμηνεύσεις την ευκολία με την οποία μεταδίδεται. Η τοξικότητα είναι της μόδας. Είναι ο πιο απλός τρόπος για να μην περάσεις απαρατήρητος. Για να στρέψεις πάνω σου το ενδιαφέρον – το μεγάλο υπαρξιακό τονωτικό. Αν δεν είχαν συμβεί όσα συνέβησαν στο ΣΕΦ την Κυριακή, όσοι ενδιαφέρονταν θα μιλούσαν για έναν ακόμη αγώνα μπάσκετ με πρωταγωνιστές τους παίκτες και τους προπονητές. Τώρα κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Ολοι μιλούν για τους ιδιοκτήτες. Μεταφράστε το αυτό στην καθημερινότητα. Και δεν μιλάω μόνον για την πολιτική ζωή η οποία καθιέρωσε την τοξικότητα ως τρόπο ύπαρξης. Σκέφτομαι ακόμη και το εργασιακό ή και το οικογενειακό περιβάλλον. Χωρίς να παραγνωρίζω τον κίνδυνο της κοινοτοπίας. Οπως κάποτε η «αγανάκτηση», έτσι και τώρα η «τοξικότητα» μπορεί να λειτουργήσει ως άλλοθι για την αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής. Να αποκαταστήσει τα χαρακτηριστικά φυσικού φαινομένου.
