Οταν ένας λαός αποδεκατίζεται, είναι σόλοικο να εστιάζεις στον εξτρεμισμό της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του. Από πλευράς ανθρωπισμού και δικαίου, πρόκειται για εσφαλμένη προτεραιότητα και άτοπη πλαισίωση. Ο καθημερινός, μαρτυρικός θάνατος αθώων θα έπρεπε να ακυρώνει το υπάρχον πλαίσιο και να γίνεται το μόνο πλαίσιο: Ας βρούμε έναν τρόπο να σταματήσει ο αφανισμός ανθρώπων που δεν φταίνε σε τίποτα και ας συζητηθεί οτιδήποτε άλλο στη συνέχεια με κάθε αυστηρότητα. Με αυτό το σκεπτικό, μπορεί κανείς να πει ότι η μονομέρεια των κειμένων-ψηφισμάτων υπέρ της Παλαιστίνης και κατά του Ισραήλ που φυτρώνουν από εδώ κι από εκεί, συγχωρείται αν ιεραρχηθούν αντικειμενικά τα διακυβεύματα. Το να μη φάει βόμβα στο κεφάλι μία ακόμη οικογένεια είναι ανάγκη πιο επιτακτική από τη ρητορική καταδίκη της Χαμάς, η οποία ούτως ή άλλως σε αυτή τη φάση ούτε το πάνω χέρι έχει (στην πραγματικότητα ποτέ δεν το είχε) ούτε τη δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις σημαντικά (ακόμη κι αν απελευθερώσει όλους τους ομήρους, το κακό έχει ήδη γίνει). Το ζοφερό παρόν όμως, όσο πυκνό κι αν είναι σε περιστατικά καταστροφικής μανίας και καταγγελίες του «κακού Ισραήλ», είναι πρόκριμα της κατάστασης που θα ακολουθήσει. Αυτοί που δεν καταδικάζουν τη Χαμάς σήμερα, θα την καταδικάσουν αύριο; Θα την καταδίκαζαν ποτέ;
Η επόμενη ημέρα
Είναι διαφορετικό να αγνοείς τη Χαμάς επειδή δεν αποτελεί τον πρωταγωνιστή της συγκυρίας, από το να την αγνοείς επειδή κατά βάθος δεν έχεις κάτι να της προσάψεις. Είναι διαφορετικό να αντιτίθεσαι στον πολεμικό ισοπεδωτισμό του Νετανιάχου επειδή βρίσκεις απαράδεκτη την απόπειρα εξαΰλωσης ενός έθνους, όποιο κι αν είναι αυτό, από το να εύχεσαι οι θέσεις των εμπόλεμων εθνών να ήταν αντεστραμμένες. Η Ιστορία προχωράει· κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, Ισραήλ και Παλαιστίνη θα πρέπει να επανεξετάσουν το μοντέλο της συνύπαρξής τους. Ποιο είναι το όραμα των υποστηρικτών της Παλαιστίνης για την επόμενη ημέρα; Πιστεύουν στη λύση δύο κρατών; Εφόσον πιστεύουν, δεν γίνεται να μη διαφοροποιηθούν από τη Χαμάς· δεν είναι ρεαλιστικό να συνεχίσουν να βλέπουν με απάθεια τη δύναμη που φαντασιώνει την κατάργηση του Ισραήλ. Αυτό είναι το πρόβλημα με κείμενα σαν αυτό του ΚΚΕ, που έσπευσαν να συνυπογράψουν ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας: Παίρνουν θάρρος και νομιμοποίηση από το κυρίαρχο αίσθημα της ημέρας, αλλά δεν σκέφτονται καθόλου ότι η ρύθμιση του ανταγωνισμού Ισραήλ και Παλαιστίνης στο τέλος θα είναι μόνο πολιτική. Και όπως η πολιτική δεν σηκώνει τη στρατηγική εξόντωσης που εφαρμόζει ο Νετανιάχου, δεν αντέχει και τον συνθηματολογικό μαξιμαλισμό του «From the river to the sea».
Φαντεζί κραυγές
Για κάποιους, η φιλοπαλαιστινιακή στάση δεν είναι παρά μια συγκαλυμμένη έκφραση του αντιδυτικισμού τους. Πρόκειται για άτομα που είναι με την Παλαιστίνη όχι από συμπόνοια προς τον καθημαγμένο (αν ήταν έτσι, θα ήταν και με την Ουκρανία), αλλά από αντανακλαστική σύνδεση με κάθε τι μη δυτικό. Για κάποιους άλλους, είναι ένα εργαλείο θεμελίωσης ηθικού πλεονεκτήματος· μια ευκαιριακή πόζα υπεροχής. Η συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι ενδεικτική: Η κυβέρνηση, λέει η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, δεν σωπαίνει απλώς, αλλά «έχει επιβάλει άκρα του τάφου σιωπή για το έγκλημα στη Γάζα». Η σιωπή του Κυριάκου Μητσοτάκη, συνεχίζει, δεν είναι απλώς «ένοχη σιωπή», αλλά «εξαγορασμένη». Τον ρώτησε μάλιστα «ποιος σας πληρώνει;». Ο υπερβάλλων, επιθετικός ζήλος που επιχειρεί να μεταφέρει τον πόλεμο από τη Μέση Ανατολή στην απολύτως άσχετη και αναρμόδια επικράτεια του ελληνικού κοινοβουλίου είναι η φυσική συνέχεια της ακατάσχετης τεμπολογίας. Αφού τα πνεύματα ηρέμησαν στο μέτωπο του εγχώριου λαϊκισμού, ας οξυνθούν σ’ εκείνο του εισαγόμενου, για να σκοράρουν εύκολους πόντους οι επαγγελματίες λαϊκιστές. Το πρόβλημα είναι όμως διεθνές: οι περισσότερες κραυγές για την κτηνωδία στη Γάζα δεν αποσκοπούν σε λύσεις, αλλά στον πολλαπλασιασμό της ηχούς τους· οι περισσότερες κραυγές για τη Γάζα δεν αφορούν τη Γάζα.
