Σταμάτησα να χρησιμοποιώ ενεργά το facebook όταν είδα ότι το συστηματικό διαδικτυακό «μπούλινγκ»/γκρίνια/
Το σκυλί που πήρα μέσω facebook είχε αρρώστιες και ψυχικά τραύματα που δεν θα μπορούσαν να λύσουν δέκα λακανιστές μαζί. Ολ’ αυτά του πέρασαν και μπορώ να παινευτώ πως έχω τον τρόπο μου με τους σκύλους. Δεν σιχαίνομαι όταν αρρωσταίνουν. Ούτε βαριέμαι να τα καθαρίζω και να τα τρίβω. Γνωρίζω πως το σκυλί χαίρεται μ’ ένα φθηνό αηδιαστικό γεύμα των δύο ευρώ από το σούπερ μάρκετ ή άμα καθίσουμε όλο το απόγευμα μαζί στο σπίτι, εγώ να διαβάζω κι αυτή ν’ ακούει χαλαρωτική μουσικούλα και να ροχαλίζει βαθιά. Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά των σόσιαλ.
Τα σόσιαλ έχουν κάνει μόδα τα ζώα. Ετσι, θα δεις ανθρώπους να κοκορεύονται για την «εκπαίδευση» που έχουν κάνει στο σκυλί τους, δηλαδή, για το πόσο το βασάνισαν προκειμένου να κάνει μαϊμουδιές που αυτοί μπορούν μετά να τις καταγράψουν στο Διαδίκτυο. Οπως προειδοποιούν και οι φιλοζωικές οργανώσεις, άτομα που δεν είναι έτοιμα για μια μακροπρόθεσμη δέσμευση, που δεν διαθέτουν τις δεξιότητες να πάνε τον σκύλο βόλτα ή να του χορηγήσουν ένα φάρμακο, παίρνουν το ζώο στο σπίτι και, ουσιαστικά, το κακομεταχειρίζονται.
Το βάζουν στο κλουβί ή το παρατάνε μόνο του στο κλειδωμένο στο μπαλκόνι όπου το ζώο αλυχτά. Θα έκαναν τα πάντα για να μην τους λερώσει το σαλόνι, εκτός από το προφανές: να μην πάρουν ζώο στο σπίτι! Ανασφαλείς άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα πώς να πάνε τον σκύλο μια βόλτα χωρίς να τον έχουν στο λουρί συνέχεια ή άνθρωποι που προσπαθούν μέσω του σκύλου να λύσουν τα προβλήματά τους, σκρολάροντας με τις ώρες στον βούρκο του Διαδικτύου παθαίνουν και τούτη την έκλαμψη: μήπως να πάρω γάτα; Ή παπαγάλο!
Διαβάζω στον Guardian (Guardian, People Buy A Lion And Can’t Handle It) πως πλούσιοι στην Ταϊλάνδη αγοράζουν πια έως και λιοντάρια προκειμένου να βγουν μαζί τους φωτογραφία ή να τα αγκαλιάσουν σε κάποιο κοκτέιλ πάρτι. Μέσω σόσιαλ συντελείται μία σύνδεση των εξωτικών ζώων με το γκλάμουρ (“glamorization of exotic pets”) που μπορεί να οδηγήσει σε αγορά ή εκτροφή τους, ενώ τα εμπλεκόμενα πρόσωπα δεν αντιλαμβάνονται «τις ηθικές ή οικονομικές συνέπειες» της αύξησης της ζήτησης για λιοντάρια, σύμφωνα με το άρθρο.
Ηδη, όταν βρίσκομαι στη Γερμανία, μου ξεπετάγονται βίντεο με «οικόσιτες» αλεπούδες. Απ’ όλα όσα σκέφτεται κανείς ενδίδοντας στη ματαιοδοξία του, το να αγοράσει άγρια αλεπού μάλλον είναι απ’ τα πιο ακραία. Εξίσου ακραία βρίσκω και την αγωνία των ανθρώπων να πάρουν κουτάβι (σκύλου, για παράδειγμα). Το κουτάβι είναι δύσκολο στον χειρισμό, έχει διάφορες απαιτήσεις, αλλά είναι πιο “cute” τάχα και θα διασκεδάσει τη θανατοφοβία του ιδιοκτήτη, δεν είναι όπως να ’χεις στο σπίτι ένα γέρικο σκυλί. Το κουτάβι δείχνει τέλειο στα σόσιαλ, απλώς μετά μεγαλώνει. Παιδιά, εγώ προτείνω να αποσυρθούμε από τη ζωή των ζώων που δεν μας χρειάζονται (συνθήκη που δεν ισχύει στην περίπτωση των παρατημένων σκύλων ή των νεογνών γατών).
Ολόκληρα κομμάτια καταπατημένης φύσης πρέπει να αποδοθούν στην αγριότητα και να κατοικηθούν ξανά από την άγρια ζωή, ενώ τα ντεσιμπέλ μας, τα φώτα μας, οι ρύποι μας πρέπει να πάψουν να ενοχλούν ό,τι πετάει ή έρπει γύρω μας. Τα οικοσυστήματα ξέρουν να αυτορρυθμίζονται. Οι αλεπούδες ξέρουν να ζήσουν πολύ καλά μακριά μας, αρκεί απλώς να τις αφήσουμε ήσυχες. Το ίδιο και οι τσίχλες και τα γαϊδουράκια. Η άγρια σαύρα με την οποία φωτογραφίζεσαι σε κάποιο εξωτικό μέρος θα έπρεπε να είναι στη ζούγκλα του εξωτικού μέρους, όχι ναρκωμένη στην αγκαλιά σου: σαύρα είναι.
Μήπως ν’ αφήσετε ήσυχα τα ζώα και να περιμένετε το επόμενο Trend στη σούπα αλλοπρόσαλλων διαδικτυακών ερεθισμάτων; Πειράξτε λίγο τον αλγόριθμό σας να σας προτείνει πράγματα με γυμναστική και ρίξτε όλη την ενέργειά σας στα βάρη και στην ενόργανη. Τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων δεν θα τραυματιστεί κάποιο ζώο.
