Οταν τους πρώτους μήνες του 1990 διεξάγονταν συνομιλίες επανενώσεως της Γερμανίας, το βρετανικό περιοδικό Economist σε κύριο άρθρο του προειδοποιούσε πως μία ενωμένη Γερμανία θα στρεφόταν αναποτρέπτως προς Ανατολάς. Λίγους μήνες αργότερα, στις 3 Οκτωβρίου, η συνθήκη ενοποιήσεως ετέθη σε ισχύ, επί καγκελαρίας Κολ. Την εποχή εκείνη, η ανάπτυξη της γερμανικής βιομηχανίας ήδη ήταν θηριώδης. Η απόφαση του Κολ να συγκαλέσει τον Δεκέμβριο του 1994 υπό την προεδρία του τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στο Εσεν, την έδρα της Βιομηχανικής Αυτοκρατορίας της οικογενείας Krupp, προσέλαβε συμβολικές διαστάσεις. Πολύ περισσότερο διότι το αντικείμενο της συνόδου καθόριζε τις σχέσεις της Ε.Ε. με τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Η ανάδειξη στο αξίωμα της ομοσπονδιακής προέδρου του CDU στο Εσεν, τον Απρίλιο του 2000, της Αγκελα Μέρκελ, την οποία είχε εισαγάγει στην πολιτική σκηνή και στήριξε ο Κολ, υπήρξε καθοριστική. Εχοντας ζήσει και σπουδάσει στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία, ήταν η μόνη πολιτικός που είχε αντίληψη του «άλλου κόσμου», κατάλληλη να ηγηθεί μιας ενωμένης Γερμανίας.
Μνημειώδης ήταν η δήλωσή της την εποχή εκείνη ότι «εμείς οι Ανατολικογερμανοί μάθαμε να συμβιβαζόμαστε με τους εξουσιαστές, δίχως να δημιουργούμε απόλυτες δεσμεύσεις». Οσο για τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν εναντίον της για την ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία, θα πρέπει να επισημανθεί ότι η απόφαση εκείνη ήταν διακομματική και είχε υποστηριχθεί με επιμονή από το γερμανικό βιομηχανικό κατεστημένο.
Αλλαξαν τα πράγματα. Η ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία επιβλήθηκε βιαίως από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και η Δύση ενεπλάκη στον ρωσοουκρανικό πόλεμο. Ο κ. Ντόναλντ Τραμπ, που επανεγκατεστάθη προ τετραμήνου στον Λευκό Οίκο απαιτεί θηριώδη αύξηση των αμυντικών δαπανών από τους Ευρωπαίους συμμάχους της Ουάσιγκτον. Ο καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς ανταποκρίθηκε στην πρόκληση και υποσχέθηκε ότι θα αναδείξει τη Γερμανία στη μεγαλύτερη στρατιωτική συμβατική δύναμη της Ευρώπης. Προ ολίγων ημερών, μάλιστα, εγκαινίασε για πρώτη φορά από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τη μόνιμη ανάπτυξη γερμανικών στρατευμάτων στη Λιθουανία, δυνάμεως 4.800 ανδρών, η οποία αναμένεται να φθάσει σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα έως το 2027.
Φάνηκε προς στιγμήν ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Στις 11 Φεβρουαρίου 1918 ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστροουγγαρίας κόμης Οτοκάρ Τσέρνιν, που μετείχε στην σύνοδο στο Μπρεστ Λιτόφσκ, έγραφε απελπισμένος: «Είναι αδύνατον να πείσουμε τη Γερμανία να εγκαταλείψει την ιδέα προσαρτήσεως της Κουρλάνδης και της Λιθουανίας. Δεν έχουμε τις φυσικές δυνάμεις να το κάνουμε». Οι μπολσεβίκοι συνεφώνησαν με την απαίτηση του Κάιζερ. Η ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων ακύρωσε τη συμφωνία τους.
Κάποιοι στις μέρες μας ανησυχούν με τον εξοπλισμό της Γερμανίας. Ας ηρεμήσουν. Αλλά η προς Ανατολάς πορεία της Γερμανίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι αναπότρεπτη ιστορικώς. Το περιβάλλον προς Δυσμάς είναι από όλες τις απόψεις «κορεσμένο». Σωστά είχε προβλέψει ο Economist.
