Η διαφαινόμενη συμμετοχή της Τουρκίας στα νέα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα, που αναμένεται να ολοκληρωθεί με ειδική πλειοψηφία από το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της Ε.Ε. στις 27 Μαΐου, απλώς επιβεβαιώνει κατίσχυση των αρχών της realpolitik έναντι του «αξιακού πλαισίου» που υποτίθεται ότι διέπει τις αποφάσεις και την πολιτική της ενωμένης ούτως ειπείν Ευρώπης.
Δεν ήταν δυνατόν, εξάλλου, να ακολουθήσουν οι εξελίξεις διαφορετική πορεία. Μία ευρωπαϊκή άμυνα εις την οποίαν οι μετέχουσες χώρες οφείλουν να καλύψουν το μεγαλύτερο ποσοστό δαπάνης στους τομείς συμβατικών εξοπλισμών και ανθρωπίνου δυναμικού, μετά την αναμενόμενη μερική απεμπλοκή των ΗΠΑ από την ευρωπαϊκή ασφάλεια, δεν ήταν δυνατόν να μην περιλαμβάνει τη Βρετανία και την Τουρκία. Δίδει η Ελλάς και η Κυπριακή Δημοκρατία μία μάχη για τον αποκλεισμό της Τουρκίας από την ευρωπαϊκή άμυνα. Μάλλον θα αποδειχθεί ατελέσφορη. Οχι απλώς λόγω της συγκυρίας, αλλά διότι υπάρχει ιστορικό προηγούμενο ανορθοδόξου συνυπάρξεως. Συνεκλονίσθη η Ευρώπη όταν ο χριστιανικότατος των βασιλέων Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας, «ο πατέρας και αναστηλωτής των γραμμάτων», συνήψε το 1536 στρατιωτική συμμαχία με τον εχθρό της Χριστιανοσύνης, σουλτάνο Σουλεϊμάν Α΄ τον Μεγαλοπρεπή, εναντίον του Ρωμαίου αυτοκράτορα Καρόλου Ε΄ των Αψβούργων. Η «ανίερη εκείνη συμμαχία του Κρίνου και της Ημισελήνου», όπως χαρακτηρίσθηκε αργότερα, διήρκεσε για περισσότερο από δυόμισι αιώνες – έως την εκστρατεία του Ναπολέοντος Βοναπάρτη εναντίον της Οθωμανικής Αιγύπτου το 1798.
Αυτά συμβαίναν τότε, αλλά και στις ημέρες μας. Διότι απλούστατα οι σωτήριες παγκόσμιες ιδεολογίες του παρελθόντος της μιας ή της άλλης μορφής ή το λεγόμενο «αξιακό πλαίσιο της Ενώσεως» στην εποχή μας αποτελούν απλώς τον επενδυτή –φανταχτερό και υποσχόμενο πολλά συνήθως– και όχι τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής, όπως ασκείται πάντοτε σε Ανατολή και Δύση. Ενώπιον της πραγματικότητος αυτής έχει βρεθεί η Ελλάς, που εκ των πραγμάτων θα ακολουθήσει τη ροή των γεγονότων, σε μία εποχή σαρωτικών ανατροπών, όταν τα πάντα καθορίζονται στη βάση του ειδικού βάρους μιας χώρας και ανάλογα της χρησιμότητός της εις τους ευρύτερους συμμαχικούς σχεδιασμούς.
