Το θετικό στην όλη υπόθεση με το παπούτσι είναι ότι οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις απελευθέρωσαν, για μία ακόμη φορά, την ευαισθησία τους για την αρχαία κληρονομιά. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όσους τολμούσαν να μιλήσουν γι’ αυτήν τους αποκαλούσαν αρχαιόπληκτους, ακροδεξιούς, φορείς του ιού του φασισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χρυσαυγίτες εμφανίζονταν ως οι μόνοι γνήσιοι υπερασπιστές της. Αυτοί εκμεταλλεύθηκαν το κενό που είχε αφήσει η παιδεία μας. Για δεκαετίες ολόκληρες η αρχαία κληρονομιά ήταν η αποκλειστική αρμοδιότητα των ειδικών, αρχαιολόγων, πανεπιστημιακών, επιστημόνων. Για τη συλλογική μας συνείδηση ήταν ένα πρόσχημα, μια επιτήδευση χωρίς περιεχόμενο. Είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτή, χωρίς να ξέρουμε όμως για τι ακριβώς και για ποιο λόγο είμαστε υπερήφανοι. Το γεγονός ότι με αφορμή ένα διαφημιστικό τρικ κινητοποιήθηκαν δύο υπουργεία, Πολιτισμού και Οικονομίας, μάλλον αναδεικνύει τις ενοχές της συλλογικής μας συνείδησης. Το θέμα είναι αν η παιδεία μας μάς βοηθάει να κοιτάξουμε στα μάτια τα ερείπια που κληρονομήσαμε μαζί με τη γλώσσα μας και να μας δώσει τα όπλα για να κατανοήσουμε τη σημασία που έχουν για τον κόσμο μας. Αναδεικνύει και τον εκνευρισμό μιας κυβέρνησης η οποία αντιδρά σπασμωδικά σε φωνές που παλεύουν να την πανικοβάλλουν, συνήθως με επιτυχία.
Είναι δυνατόν το ΚΚΕ να καταγγέλλει την εμπορευματοποίηση της Ακρόπολης; Οταν το ίδιο σε πρώτη ευκαιρία κρεμάει κουρελόπανα στα τείχη της για να διαφημίσει τον ακτιβισμό του; Στην ίδια γραμμή συντάσσεται και το ΠΑΣΟΚ. Και βέβαια δεν το ενοχλεί ότι στο μετρό «Ακρόπολη» δεσπόζει μπροστά στον Παρθενώνα η σεπτή μορφή της Μελίνας με φουλάρι Hermès – αν δεν κάνω λάθος. Από τα δυόμισι χιλιάδες χρόνια ζωής του μνημείου, θεωρήσαμε ότι η Μελίνα είναι η πιο χαρακτηριστική εκπρόσωπος της ύπαρξής της. Στον πλειστηριασμό της υποκρισίας προσπάθησε να πλειοδοτήσει ο κ. Γερουλάνος απειλώντας μας ότι δεν πρόκειται να ξαναφορέσει παπούτσια Adidas. Αναμένεται παρέμβαση του υφυπουργείου Αθλητισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι συγκρίνει το γεγονός με την άρνηση του ΚΑΣ να δώσει άδεια στον Λάνθιμο για να γυρίσει μια σκηνή με πτώματα μπροστά στον Παρθενώνα. Και όλ’ αυτά για μία φωτογραφία η οποία, από την κατάλληλη οπτική γωνία, έδειχνε τα διαφημιστικά drones που πετούσαν πάνω από το Ζάππειο να πετούν πάνω από τον Παρθενώνα. Ολ’ αυτά δεν θα είχαν καμία σημασία αν δεν αποκάλυπταν, για μια ακόμη φορά, τους όρους του δημόσιου διαλόγου και τα όρια της πολιτικής μας ζωής. Κάπου ανάμεσα στην προχειρότητα και στην υποκρισία. Και δεν μπορώ να μη φανταστώ τον Παρθενώνα να μας παρακολουθεί από το ύψος του και να σκάει στα γέλια. Εντέλει, αυτοί εδώ, αν μη τι άλλο, έχουν βρει τον τρόπο για να με διασκεδάζουν από την πλήξη της αιωνιότητας.
