Η νίκη του φιλοευρωπαίου Νικούσορ Νταν, με καθαρή διαφορά από τον εθνικιστή Τζόρτζε Σιμιόν, χαροποίησε όλους όσοι πιστεύουν στις αρχές επάνω στις οποίες θεμελιώθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Μπορεί να πέρασαν κοντά 70 χρόνια από τότε, όμως αυτές αποτελούν μια σταθερή παρακαταθήκη για έναν απλό λόγο: διότι η εναλλακτική τους είναι εφιαλτική και αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πάντα, έστω την τελευταία στιγμή, κινητοποιούνται οι Ευρωπαίοι πολίτες για να υψώσουν ανάχωμα στον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό, ανεξαρτήτως χρώματος. Προχθές ήταν η Γερμανία, χθες η Ρουμανία και μεθαύριο κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα απαντήσει ανάλογα στις προκλήσεις μιας αυταρχικής διακυβέρνησης.
Διότι όντως ο αυταρχισμός θέλγει ένα μέρος των πολιτών για έναν απλό λόγο. Είναι αποτελεσματικός. Δεν γνωρίζει θεσμικούς περιορισμούς καθώς περιφρονεί τους θεσμούς, διώκει και φυλακίζει την αντιπολίτευση, ελέγχει πλήρως τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου κάθε αντίθετη φωνή είναι φιμωμένη, είναι λογικό να εμφανίζεται πως παράγει έργο. Ακούσατε για απεργίες στην Τουρκία; Μήπως στη Ρωσία; Ή στην Ουγγαρία; Πόσοι αντίπαλοι του Ερντογάν βρίσκονται στις φυλακές και πόσοι αντίπαλοι του Πούτιν έχουν εκπαραθυρωθεί; Θαυμάζουμε τα έργα και την ταχύτητα με την οποία ολοκληρώνονται στην Κίνα, αλλά αναρωτηθήκαμε για τον σεβασμό στο περιβάλλον και τις εργασιακές συνθήκες;
Η Κεντροδεξιά με την Κεντροαριστερά στην Ευρώπη έχουν πολλούς κοινούς τόπους, όπως κοινούς τόπους έχει και η άκρα Δεξιά με την Ισλαμοαριστερά.
Απέναντι σε αυτά τα καθεστώτα η Ευρώπη μας έχει να επιδείξει τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είναι ένα πλέγμα το οποίο επηρεάζει καταστάσεις και συμπεριφορές στην πολιτική, στην οικονομική και στην κοινωνική ζωή των κατοίκων της. Και αυτό το πλέγμα, κάθε φορά που οι Ευρωπαίοι πολίτες αισθάνονται ότι κινδυνεύει, κινητοποιούνται για να το διαφυλάξουν, όπως έκαναν προχθές στη Ρουμανία. Γιατί κακά τα ψέματα. Σήμερα η τομή δεν βρίσκεται μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, αλλά μεταξύ φιλελευθερισμού και αυταρχισμού. Η Κεντροδεξιά με την Κεντροαριστερά στην Ευρώπη έχουν πολλούς κοινούς τόπους, όπως κοινούς τόπους έχει και η άκρα Δεξιά με την Ισλαμοαριστερά. Συγκοινωνούντα δοχεία, μια και αυτοί οι δύο χώροι έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Απεχθάνονται τον δυτικό τρόπο ζωής, που όμως τους επιτρέπει να ανασαίνουν και να αγωνίζονται να τον καταστρέψουν.
Πρόσφατα, δυστυχώς, αρωγός σε αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης των δυτικών αξιών προσέτρεξε και ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Θαυμαστής του Ερντογάν και του Πούτιν και επιθετικός απέναντι στους Ευρωπαίους παραδοσιακούς συμμάχους, απελευθερώνει δυνάμεις οι οποίες αμφισβητούν θεσμούς και διεθνείς συνθήκες. Αλλωστε και ο ίδιος αμφισβητεί ακόμα το εκλογικό αποτέλεσμα του 2020, καθώς και μια σειρά από διεθνείς συνθήκες. Τι πιο λογικό και ο Ρουμάνος «ανάλογός» του, μετά την προχθεσινή ήττα του, να αμφισβητήσει και αυτός το εκλογικό αποτέλεσμα. Πάντως ο τραμπισμός, ως παράδειγμα πολιτικής συμπεριφοράς, αν κρίνω και από τα εκλογικά αποτελέσματα και σε Καναδά και Αυστραλία, ήδη αρχίζει να προκαλεί αντισυσπειρώσεις.
