Μια δραστική ιστορία κρίνεται συνήθως από την καλή αρχή της και το καλό της φινάλε. Στο μέσον έχει την πολυτέλεια να κάνει «κοιλιά». Αλλά με μια δυνατή αρχή, αιχμαλωτίζεις τον αναγνώστη/θεατή/ακροατή· με ένα δυνατό φινάλε, δε, συγχωρούνται τυχόν «κυτταρίτιδες» στη μέση…
Οχι, δεν θα μιλήσουμε για βιβλία. Θα κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για να ασχοληθούμε με το προχθεσινό φινάλε του πρωταθλήματος ποδοσφαίρου στο επίπεδο της κορυφής – αλλά μέσα από αυτή τη σκοπιά της αφήγησης. Και μια αφήγηση έχει μέσα της άπλετο χώρο για το «αόρατο», που συχνά υπερνικά τις τεχνικές λεπτομέρειες.
Θυμίζουμε πως ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα (75 βαθμοί), ο Παναθηναϊκός βγήκε δευτεραθλητής (59), ο ΠΑΟΚ κατέκτησε την τρίτη θέση (58) και η ΑΕΚ κατέληξε τέταρτη (53).
Προσέξτε: Στην κανονική διάρκεια η ΑΕΚ τελείωσε το πρωτάθλημα δεύτερη με τους… ίδιους βαθμούς. Αρα στο μίνι πρωτάθλημα των play offs πήρε… 0 βαθμούς. Μηδέν! Είχε δε ένα αρνητικό σερί οκτώ αγώνων χωρίς νίκη (με έξι σερί ήττες), ενώ, για πρώτη φορά στα 101 χρόνια της ιστορίας της, είχε ένα σερί τεσσάρων χαμένων αγώνων εντός έδρας. Και όλα αυτά με τον προπονητή (Ματίας Αλμέιδα) που πριν από μόλις δύο χρόνια τής έδωσε πρωτάθλημα και Κύπελλο, ενώ πέρυσι έχασε τον τίτλο πάνω στο νήμα από τον ΠΑΟΚ.
Οι αιτίες της κατάρρευσης έχουν σχολιαστεί από τους αθλητικογράφους. Δεν πρόκειται για μεταφυσική – έγιναν συγκεκριμένα λάθη, απ’ όλους.
Ωστόσο, μετά το ταπεινωτικό 6-0 από τον Ολυμπιακό, η ομάδα μπήκε σε έναν αδιανόητο ψυχολογικό, αυτοκαταστροφικό ίλιγγο. Το 6-0 συνέβη στις 23 Φεβρουαρίου. Και την Κυριακή είχαμε 11 Μαΐου! Η ομάδα ήταν σαν να «τραβούσε το πρόβλημα» πάνω της. Μίλησε το DNA του προσφυγικού συλλόγου; Το «αόρατο» που λέγαμε; Είναι πάντως εντυπωσιακό: ο προπονητής είναι Αργεντίνος, οι περισσότεροι παίκτες ξένοι και όμως κάθε φανέλα έχει το DNA της…
Σπάνια ένας προπονητής εγνωσμένης αξίας και παίκτες που μέχρι πέρυσι μεγαλουργούσαν, κατέδειξαν τέτοια ροπή προς το αλλοπρόσαλλο, τέτοια διάθεση να γίνουν βορά σε θηρία τα οποία, εν πολλοίς, ήταν του χεριού τους.
Ως μυθιστόρημα ήταν όντως συναρπαστικό. Παραδόξως, δεν είχε τόσο εντυπωσιακή αρχή (με τον Αλμέιδα νέο προπονητή τότε), είχε όμως φαντασμαγορική «μέση» και ένα φινάλε που ταιριάζει σε καταραμένο ποιητή.
Αθλητικά μιλώντας (και εδώ ο γράφων μιλάει ως πονεμένος Ενωσίτης) μονάχα ένας παίκτης τίμησε τη φανέλα και το έμβλημά της: ο Πέτρος Μάνταλος. Λογοτεχνικά όμως μιλώντας, διακρίθηκαν οι πάντες, σαν ήρωες μιας τραγωδίας που θα μπορούσε πάντως σχετικά εύκολα να έχει αποφευχθεί. Αλλά όταν η ΑΕΚ αποφασίζει να χάσει, το μετατρέπει σε τραγωδία…
