Ισως να μη μάθουμε ποτέ ποιοι ήταν οι 18 βουλευτές που τρόμαξαν τη Γερμανία και όλη την Ευρώπη, στερώντας τον Φρίντριχ Μερτς από την καγκελαρία στην πρώτη ψηφοφορία στη Βουλή. Η αποτυχία ήταν απρόσμενη, καθώς λίγες ημέρες πριν ο αρχηγός του κεντροδεξιού-δεξιού σχήματος CDU/CSU είχε έρθει σε συμφωνία με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) για κυβέρνηση συνασπισμού υπό την προεδρία του και διέθετε πλειοψηφία στη Βουλή. Ομως, η κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να συμφωνήσουν σε τροπολογία του κανονισμού της Βουλής, ώστε να επιτραπεί δεύτερη ψηφοφορία την ίδια ημέρα. Ετσι, επικυρώθηκε η εκλογή του Μερτς στην καγκελαρία και ουδείς φαίνεται πρόθυμος να σκαλίσει το ζήτημα περαιτέρω. Εν τέλει, η τάχιστη διόρθωση και οι εικασίες για τους λόγους της αρχικής ψυχρολουσίας μπορεί να σηματοδοτούν θετικό ξεκίνημα της θητείας του Μερτς.
Αρκετοί πιστεύουν πως κάποια μέλη του CDU/CSU ήθελαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για την τοποθέτηση πολλών νέων προσώπων στην κυβέρνηση, καθώς ο αρχηγός δεν λογάριασε κομματική προϋπηρεσία, ούτε τήρησε την «τοπική αναλογικότητα». Εάν ισχύει και η υπόθεση πως κάποιοι συντηρητικοί βουλευτές ενοχλήθηκαν από την απόφαση του Μερτς να καταργηθεί το «φρένο χρέους», τότε ο νέος καγκελάριος ενόχλησε για σωστές επιλογές του – αυτές που θα επιτρέψουν στη Γερμανία να ενισχύσει την άμυνα, την οικονομία, τις υποδομές και, συνεπώς, τον ρόλο της ως ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε. Στην πλευρά του SPD, εικάζεται πως κάποιοι ήθελαν να δείξουν δυσαρέσκεια για τη συνεργασία με τον Μερτς. Πάντως, φαίνεται πως ουδείς από τους ανώνυμους αντάρτες ήθελε να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στον συνασπισμό και γενικότερη αστάθεια. Ούτε οι Πράσινοι και η Αριστερά το ήθελαν, καθώς συμφώνησαν αμέσως στη δεύτερη ψηφοφορία.
Η περιπέτεια της 6ης Μαΐου έδειξε πως και οι βουλευτές που εξέφρασαν προσωπική δυσαρέσκεια κατάλαβαν τον συλλογικό κίνδυνο που προκάλεσαν – την περαιτέρω ενίσχυση της εξτρεμιστικής AfD, του μόνου κόμματος που θέλει νέες εκλογές. Ετσι, η διαδικασία έληξε ομαλώς. Το συμπέρασμα θα έπρεπε να είναι σαφές για όλες τις χώρες-μέλη της Ενωσης: να δουν πως παρά τις διαφορές τους, όλες αντιμετωπίζουν σοβαρότατους, κοινούς κινδύνους, πρέπει να συμφωνούν στα σημαντικά ζητήματα χωρίς καθυστέρηση.
