Αν συνεχίσει έτσι η αγαπημένη μας Ευρώπη, την επόμενη φορά ο Τραμπ δεν θα αρκεστεί σε σέλφι ντυμένος Πάπας. Θα εμφανισθεί ντυμένος Καρλομάγνος και θα στέψει ως Πάπας το άλλο του μισό, τον Καρλομάγνο αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ευτυχώς δεν νομίζω ότι ξέρει ποιος είναι ο Καρλομάγνος. Oμως, όταν έμαθα χθες τα νέα από την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας ήταν η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό. Αν δεν κατάφερναν να εκλέξουν καγκελάριο σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, δεν αποκλείεται ο Τραμπ να πρότεινε να προστεθεί η μεγάλη χώρα στο κομπολόι των πολιτειών του, μετά τον Καναδά και τη Γροιλανδία. Αχ, ταλαίπωρη Ουκρανία, που ελπίζεις ότι θα σε σώσει η Ευρώπη. Ποια Ευρώπη, αλήθεια; Τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολεμικής Γερμανίας –της δημοκρατικής– διαπραγματεύονταν για πάνω από τρεις μήνες. Υποθέτω ότι όλα τα ζητήματα συζητήθηκαν, από το μεταναστευτικό έως τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που θα στείλουν ή δεν θα στείλουν στην Ουκρανία. Υποθέτω επίσης ότι θα συζήτησαν την επιθετικότητα του Πούτιν, τις παρεμβάσεις του Βανς και την «Εναλλακτική» – κόμμα εξτρεμιστικό, όπως αποφάσισε η Δικαιοσύνη, πλην όμως κόμμα το οποίο, ως εξτρεμιστικό, αποκτά όλο και περισσότερο κοινό. Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα γεμάτο αντιφάσεις. Εκτός και αν, ως καλοί Γερμανοί λογιστές, εξάντλησαν αυτούς τους τρεις μήνες για να συμφωνήσουν για τους δεκαδικούς του προϋπολογισμού.
Ως Ελλην, κοινώς Νοτιοβαλκάνιος και ολίγον Μεσογειακός, δικαιούμαι να απορώ. Αφού συμφώνησαν ότι ο κ. Μερτς είναι ο καταλληλότερος για να διαδεχθεί το χλωμό πρόσωπο του κ. Σολτς, γιατί δεν τον ψήφισαν εξαρχής; Γιατί χρειάστηκε και δεύτερος γύρος; Τους χρειάζονταν μερικές ώρες παραπάνω για να κλείσουν τους δεκαδικούς του προϋπολογισμού; Αυτά γίνονται σ’ εμάς. Δεν είναι για τη Γερμανία. Η δημοκρατία θέλει υπομονή, δεν έχω αντίρρηση. Δεύτερη απορία, ίσως η ουσιαστικότερη: Αν δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, τότε πώς θα συνεννοηθούν με τα υπόλοιπα μέλη της Ενωσης για όλ’ αυτά τα κοινά τα οποία προσδοκούμε και επιθυμούμε; Οι δύο μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, η Γερμανία και η Γαλλία, έχουν ηγεσίες που κυβερνούν προσπαθώντας να επουλώσουν τα τραύματα που οι ίδιες οι δημοκρατίες τους τούς προκάλεσαν.
Η Ευρώπη χρειάζεται θάρρος και έμπνευση. Ισως και επανεκκίνηση. Δεν της λείπουν οι θεσμοί. Αυτοί είναι ισχυροί. Της λείπει η πολιτική. Αυτή που θα ανανεώσει το δημοκρατικό της κύρος, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τους εσωτερικούς της εχθρούς αλλά και τους εξωτερικούς που θέλουν να ξαναφτιάξουν τον χάρτη του κόσμου.
