Αν, πριν από μερικά χρόνια, κάποιος υποστήριζε ότι οι Ελληνες ορθόδοξοι θα βρίσκονταν πιο κοντά στους ρωμαιοκαθολικούς απ’ ό,τι στους Ρώσους ομοδόξους τους θα τον αντιμετώπιζαν ως προβοκάτορα. Βέβαια είχε γίνει η επίσκεψη του Ιωάννη Παύλου Β΄, με την περίφημη συγγνώμη που είχε ζητήσει από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για τις Σταυροφορίες. Ηταν στην κορυφή του Αρείου Πάγου, ανάμεσά τους δέσποζε μια εικόνα του Αποστόλου Παύλου και η παριστάμενη Ιερά Σύνοδος είχε χειροκροτήσει. Ηταν μια χειρονομία με πολιτικό συμβολισμό, που δεν νομίζω πως είχε κανένα θεολογικό ή δογματικό αντίκρισμα. Στο κάτω κάτω και οι δύο ιεράρχες διακρίνονταν για την πολιτική τους οξυδέρκεια. Μεσολάβησαν πολλά έκτοτε. Η αναγνώριση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο του αυτοκεφάλου της Ουκρανικής Εκκλησίας. Casus belli για τους Ρώσους οι οποίοι θεωρούν τους Ουκρανούς ανύπαρκτους. Η ανάρρηση στον θρόνο του Βατικανού του Φραγκίσκου και η προσωπική του σχέση με τον Βαρθολομαίο. Η απόφασή τους να εορτάσουν από κοινού την επέτειο της Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας σηματοδοτεί κάτι ουσιαστικό για τον Χριστιανισμό. Σαν να επιθυμούν να επαναφέρουν την πίστη πριν από το Σχίσμα που χώρισε τις δύο Εκκλησίες. Σε αυτό να προσθέσω και το πιο πρακτικό ζήτημα του κοινού εορτασμού του Πάσχα.
Για τη σεμνότητα του Πάπα Φραγκίσκου δεν έχω να πω πολλά. Εχουν γραφτεί τόσα και τόσα όλες αυτές τις ημέρες. Από την επιλογή του ονόματος έως την πολιτεία του, που την υπηρέτησε με συνέπεια. Οπως έγραψε ο Μπερνανός για τον Αγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, «θα ήταν καλύτερο να τον ακούτε παρά να τον θαυμάζετε». Ο Φραγκίσκος τον άκουσε. Συμπαραστάτης της ανθρώπινης δυστυχίας παρακάμπτοντας την πολυτέλεια που οι αιώνες είχαν φορτώσει στον ρόλο του. Χωρίς όμως, ως καλός Ιησουίτης που υπήρξε, να υπερβαίνει τα όρια του δόγματος. Υπερασπίστηκε την ομοφυλοφιλία λέγοντας: Ποιος είμαι εγώ που θα τους κρίνω; Ομως τάχθηκε απέναντι στην άμβλωση. Ο προοδευτικός ολοκληρωτισμός τον κατηγορεί γι’ αυτό. Ηταν «προοδευτικός», αλλά ήταν και επικεφαλής της μεγαλύτερης χριστιανικής Εκκλησίας της οικουμένης. Για τον Χριστιανισμό η ζωή είναι δώρο του Θεού, όπως ο διάβολος είναι υπαρκτός, σε πείσμα των προοδευτικών που δεν ανέχονται τέτοιες παρεκτροπές από τη μοναδική ορθή τους σκέψη. Διάβασα ένα κείμενο του επισκόπου της Ναντέρ, Ρουζέ, ο οποίος αφηγείται μια συνομιλία του με τον Φραγκίσκο, όπου του εξέφρασε τις ανησυχίες του. Εκείνος αφού τον παρηγόρησε, κατέληξε: «Το βασικό είναι να μη χάσεις το χιούμορ σου». Πώς να μη θυμηθώ το «Ονομα του Ρόδου» του Eκο; Γέλασε ο Χριστός; Το γέλιο είναι η πραγματική απόδειξη της ανθρώπινης υπόστασής του. Αυτήν που πάλεψε να υπερασπιστεί ο Φραγκίσκος.
