Η άποψη ότι αργά ή γρήγορα οι ΗΠΑ θα ευθυγραμμιστούν με τις στοιχειώδεις απαιτήσεις των κυριότερων πιστωτών τους, οι οποίοι είναι οι Κινέζοι, είναι μια άποψη σοβαρή. Η αιτία δεν είναι μόνο ότι κάθε λογής κινεζικά προϊόντα είναι αναντικατάστατα για τη λειτουργία της αμερικανικής οικονομίας σε συνθήκες επάρκειας αγαθών και χαμηλού πληθωρισμού. Η σοβαρότερη αιτία είναι ότι μια Κίνα με λιγότερες εξαγωγές στις ΗΠΑ θα είναι ένας «κουμπωμένος» επενδυτής σε ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου. Το Πεκίνο είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της Ουάσιγκτον και σε περίπτωση που περιορίσει τον δανεισμό του θα προκαλέσει συνθήκες κρίσης δανεισμού που για να αποφευχθούν θα πρέπει η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) να επέμβει και να αγοράσει εκείνη το απούλητο χρέος (με άλλα λόγια, να τυπώσει το χρήμα που θα λείπει).
Μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλέσει αλυσιδωτές συνέπειες, με πρώτη τις σοβαρές πιέσεις στο δολάριο με δεδομένο ότι η κεντρική τράπεζα έχει ήδη τυπώσει αρκετό χρήμα από την κρίση του 2008 έως πρόσφατα. Η περαιτέρω εκτύπωση κινδυνεύει να καταστήσει το πράσινο χαρτονόμισμα όλο και περισσότερο «χαρτί» και όλο και λιγότερο «νόμισμα». Ασφαλώς, η υποχώρηση θα γίνει προσπάθεια να παρουσιαστεί ως «νίκη» του Λευκού Οίκου.
Το φαινόμενο Τραμπ οφείλεται στο γεγονός ότι η διάγνωση του προέδρου των ΗΠΑ για τα αδιέξοδα της χώρας του είναι εύστοχη. Η παγκοσμιοποίηση που η Ουάσιγκτον έχτισε και ο στρατιωτικός επεκτατισμός που διακομματικά υποστηρίχθηκε έχουν οδηγήσει τη χώρα αυτή σε δύσκολη θέση. Το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ έχει εκτιναχθεί στα 34 τρισ. δολάρια. Απαιτείται 1 τρισ. δολάρια ετησίως μόνο για εξυπηρέτηση τόκων, ενώ τα ελλείμματα «τρέχουν» και συσσωρεύουν νέο χρέος.
Το δράμα χειροτερεύει από το γεγονός ότι χαρισματικοί πολιτικοί όπως ο Τραμπ έχουν μεσσιανική προσωπικότητα.
Η σπουδή του Προκρούστη Ελον να αποκεφαλίσει ό,τι κινείται δείχνει την ένδεια ενός συστήματος που έχει φτάσει στα όριά του και όχι το θάρρος κάποιων δήθεν οραματιστών. Θυμηδία προκαλεί επίσης το γεγονός ότι οι οριακά ανισόρροποι Αμερικανοί αστέρες της τεχνολογίας θέλουν να λησμονούν ότι έχουν «φτιαχτεί» μέσα από πακτωλό κρατικών επιδοτήσεων συνδεδεμένων με τους στόχους του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών.
Το δράμα χειροτερεύει από το γεγονός ότι χαρισματικοί πολιτικοί όπως ο Τραμπ έχουν μεσσιανική προσωπικότητα. Αισθάνονται ότι μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα με την ωμή ισχύ της θέλησής τους. Κάνουν διαρκώς λογικά άλματα παρασυρόμενοι από την επιτυχία τους: «Εκανα λεφτά με το τσουβάλι, κέρδισα τις εκλογές κόντρα σε όλους δύο φορές, γιατί να μην έχω πάντα δίκιο;». Αυτή φυσικά είναι η ταχύτερη οδός προς την ύβρι. Δυστυχώς, παρακολουθούμε μια τραγωδία, όχι πολύ καλύτερη από τα «αριστουργήματα» που αναγκαζόμαστε να υποστούμε κάθε καλοκαίρι στην πολύπαθη Επίδαυρο.
