Η διαφαινόμενη πρόθεση των ΗΠΑ να επιτρέψουν την επανένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35, με βάση την αρχή της «ισομέρειας» εις τον τομέα των εξοπλισμών που εφαρμόζει η Ουάσιγκτον έναντι της Αθήνας και της Αγκυρας, ανησυχεί από μιαν άποψη δικαιολογημένα την ελληνική κυβέρνηση. Ωστόσο, επί της ουσίας, πρόκειται απλώς για μια αναμενόμενη διορθωτική προσαρμογή της αμερικανικής πολιτικής στα δεδομένα που διαμορφώνονται εις την περιοχή μετά την ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Eάν κάποιοι στην Αθήνα επίστευσαν πως η πολιτική της απελθούσης διοικήσεως Τζο Μπάιντεν έναντι της Τουρκίας του προέδρου Ερντογάν ήταν μη αναστρέψιμη, θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι έσφαλαν. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε κατά το δυνατόν να αξιοποιήσει την κρίση στις σχέσεις της Αγκυρας με την Ουάσιγκτον για να ενισχύσει το ειδικό βάρος της χώρας ως «στρατηγικού συμμάχου» των ΗΠΑ στην περιοχή.
Η ένταξη της Ελλάδος στο πρόγραμμα προμήθειας α/φ F-35 και η αγορά μαχητικών F-16 τελευταίας γενιάς εξασφαλίζουν σε βάθος χρόνου ποιοτικό πλεονέκτημα αέρος έναντι της Τουρκίας. Αλλά η στρατιωτική συνεργασία της Ουάσιγκτον με τους Ευρωπαίους εταίρους της έχει ως αποκλειστικό στόχο την αντιμετώπιση μιας «κοινής απειλής» και όχι την εξασφάλιση πλεονεκτήματος ενός συμμάχου έναντι ενός άλλου. Kαι από τη στιγμή που το Πεντάγωνο φέρεται να εκτιμά ότι η επανένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα F-35 δεν διαταράσσει την ισορροπία στο Αιγαίο, το θέμα έχει κλείσει. Θα εντατικοποιηθούν οι διμερείς διαπραγματεύσεις. Θα κινητοποιηθεί το λόμπι των Ελληνοαμερικανών. Αυτή είναι συνήθης διαδικασία, άλλωστε.
Μόνον που πλέον εδώ και λίγους μήνες τα δεδομένα έχουν δραματικά αλλάξει. Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έπαψε να είναι ο αποδιοπομπαίος της Ουάσιγκτον. Ο πρώτος που διαπίστωσε την αλλαγή αυτή ήταν ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου του Ισραήλ, όταν κατά την τελευταία συνάντησή του στον Λευκό Οίκο ο πρόεδρος Τραμπ απέρριψε το αίτημά του να μη δοθούν α/φ F-35 στην Τουρκία. Τον λόγο έχει πλέον ο νέος σερίφης.
