Σε μία περίοδο της μεγαλύτερης και πλέον επικίνδυνης ρευστότητος που εισήλθε η ανθρωπότητα στις ημέρες μας, από το τέλος του τελευταίου Παγκοσμίου Πολέμου, ο εορτασμός της Αναστάσεως του Κυρίου αποτελεί για έναν φιλακόλουθο χριστιανό σωτήριο καταφύγιο παρηγορίας και ελπίδος.
Για τη συντριπτική πλειονότητα της αγνωστικιστικής συγχρόνου κοινωνίας μας, η εορτή του Πάσχα είναι μία ευκαιρία, έστω συντόμου αποδράσεως από μια μάλλον ζοφερή πραγματικότητα, με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις οικογενειακής αγάπης, κοινωνικής ευωχίας και ολιγοήμερης εξόδου. Ο καθείς κατά τον τρόπο του. Ουδείς ψόγος.
Η αρχαιότερη γραπτή αναφορά εις την Ανάσταση του Θεανθρώπου γίνεται περί το έτος 50 μ.Χ., σε γλώσσα ελληνική είναι αλήθεια, στην Α΄ Προς Κορινθίους Επιστολή του Παύλου, όπου ο Απόστολος των Εθνών, αφού περιέγραψε συνοπτικά το απερινόητο μυστήριο της χριστιανικής πίστεως, τόνισε με τρόπο απόλυτο και εμφαντικό πως «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών». Αλλά αυτά είναι προς ανάλυση από τους θεολόγους.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος «χριστιανοί» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από την Εκκλησία της Αντιοχείας για να επικρατήσει τελικώς στην οικουμένη.
Πριν από έξι εβδομάδες, ισλαμιστές τζιχαντιστές εξαπέλυσαν φονικές διώξεις εναντίον χριστιανών στη Συρία, η Εκκλησία της οποίας είναι μοναδική από πολλές απόψεις. Κατευθυνόμενος στη Δαμασκό για να οργανώσει τη δίωξη των εκεί χριστιανών ασπάσθηκε τον χριστιανισμό ο Παύλος όταν, αφού τον τύφλωσε μεγάλη λάμψη, άκουσε τον Χριστό να τον ρωτάει: «Τι με διώκεις; Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».
Και ήταν η Εκκλησία της Αντιοχείας, στη Συρία της εποχής εκείνης, που με επικεφαλής τον Παύλο και τον Βαρνάβα μετέβη στα Ιεροσόλυμα περί τα μέσα του 1ου μ.Χ. αιώνα, όπου έπειτα από σκληρή αντιπαράθεση στη διάρκεια της πρώτης Αποστολικής Συνόδου στην οποία προήδρευε ο «αδελφόθεος» Ιάκωβος, συνεφωνήθη ότι οι εθνικοί –κυρίως ελληνόφωνοι– που ασπάζονταν τον χριστιανισμό δεν όφειλαν προηγουμένως να υποστούν περιτομή αποδεχόμενοι τον Μωσαϊκό νόμο.
«Παρεισάκτους ψευδαδέλφους» είχε χαρακτηρίσει ο Παύλος τους αντιτιθέμενους στην εξέλιξη αυτή, που εάν δεν είχε τελικώς συντελεσθεί, το κήρυγμα του Ιησού δεν θα είχε εξαπλωθεί στα έθνη. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο όρος «χριστιανοί» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από την Εκκλησία της Αντιοχείας, για να επικρατήσει τελικώς στην οικουμένη. Τέλος, ακόμη και στις μέρες μας η Θεία Λειτουργία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Συρίας είναι γραμμένη σε μία παραλλαγή της αραμαϊκής, τη γλώσσα που μιλούσε και δίδασκε ο Ιησούς και που εξακολουθεί να επιβιώνει ακόμη και στη χριστιανική πόλη της Μααλούλα, όπως μετέδωσε ο ανταποκριτής του BBC.
Πριν από κάποια χρόνια, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ είχε πει ότι «η Εκκλησία αναπνέει από δύο πνεύμονες, έναν στην Ανατολή έναν στη Δύση, και όταν ένας από τους δύο υποφέρει, τότε το σώμα της Εκκλησίας πάσχει». Αλλά μετά τα Πάθη ακολουθεί το Μέγα Πάσχα. Καλή Ανάσταση, λοιπόν, όπως και εάν τη γιορτάζει ο καθένας.
