Η Εφη Αχτσιόγλου ήταν 31 χρόνων όταν έγινε υπουργός Εργασίας, το 2016, στην κυβέρνηση Τσίπρα. Η Κατερίνα Νοτοπούλου, ακόμη νεότερη, μόλις 30 χρόνων, όταν το 2018 έγινε υφυπουργός Εσωτερικών (Μακεδονίας-Θράκης). Σήμερα ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα, Νέα Αριστερά και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μοιράζονται το ίδιο αδιέξοδο. Θα άλλαζαν τον κόσμο, θα τον έκαναν καλύτερο, και, τελικά, άλλαξαν την εικόνα της Αριστεράς, την έκαναν χειρότερη.
Ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες όταν συνομήλικοί τους δεν μπορούσαν να φύγουν από το πατρικό τους σπίτι, λόγω χαμηλών εισοδημάτων, και απέκτησαν αναγνωρισιμότητα και βαρύ πολιτικό βιογραφικό πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουν πώς έγινε η μετάβαση από τον αντιμνημονιακό ρομαντισμό στον δημοσιονομικό πραγματισμό.
Πώς γίνεται να μην μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους όταν πριν από μία δεκαετία συγκυβέρνησαν με τον Πάνο Καμμένο και τους συνοδοιπόρους του στον εθνικολαϊκισμό; Πώς έφτασαν να αγωνιούν για την επανεκλογή τους ως στελεχών μικρών και πολύ μικρών κομμάτων όταν πριν από μία δεκαετία έζησαν τον εκλογικό θρίαμβο της «πρώτης φοράς Αριστερά» που προσείλκυσε διεθνές ενδιαφέρον;
O Δημήτρης Τζανακόπουλος ήταν 34 χρόνων όταν ανέλαβε τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου και του υπουργού Επικρατείας, εξ απορρήτων του τότε πρωθυπουργού και πανίσχυρος στο σύστημα εξουσίας. Εξίσου ισχυρός, αλλά μεγαλύτερος, στα 40 του, ο Νίκος Παππάς ως υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, επιχείρησε την αποτυχημένη ρύθμιση για τις τηλεοπτικές άδειες για την οποία αργότερα καταδικάστηκε από το ειδικό δικαστήριο. Οι δυο τους ήταν σωματοφύλακες, εξαπτέρυγα και φρουροί του Αλέξη Τσίπρα, αλλά μετά την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τον τυφώνα Κασσελάκη βρίσκονται σε διαφορετικές κοινοβουλευτικές ομάδες με άδηλο το πολιτικό μέλλον τους.
Αντιθέτως, η συντρόφισσά τους Ζωή Κωνσταντοπούλου, που στα 39 της χρόνια έγινε πρόεδρος της Βουλής, το 2015, είναι σήμερα πολιτική αρχηγός ανερχόμενου κόμματος. Περπάτησε στην εξωκοινοβουλευτική έρημο φεύγοντας από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη μνημονιακή στροφή, αλλά άντεξε και επανήλθε στο προσκήνιο, σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Προέρχονται από την ίδια μήτρα, τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν κοινά βιώματα και ταυτίσεις, βρέθηκαν στην κορυφή ακολουθώντας τον Αλέξη Τσίπρα και στη συνέχεια οι δρόμοι τους χώρισαν, γρηγορότερα ή αργότερα, με περισσότερο ή λιγότερο θόρυβο.
Πώς γίνεται να μην μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους όταν πριν από μία δεκαετία συγκυβέρνησαν με τον Πάνο Καμμένο και τους συνοδοιπόρους του στον εθνικολαϊκισμό;
Εάν κάποιος δεν έχει προσωπική εμπειρία περιπλάνησης στον λαβύρινθο της Αριστεράς, δύσκολα θα καταλάβει τι χωρίζει τον Νάσο Ηλιόπουλο με τη Ράνια Σβίγκου. Εχουν διατελέσει και οι δύο γραμματείς και εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, με πολλές αναλογίες και συνάφειες στον τρόπο άσκησης των καθηκόντων τους, επικοινωνιακά και πολιτικά, αλλά σήμερα βρίσκονται σε όμορα κόμματα χωρίς προοπτική άμεσης επανένωσης, παρόλο που η δημοσκοπική καταγραφή τους είναι περισσότερο από απογοητευτική.
Αλλοι σύντροφοί τους, της ίδιας γενιάς, εμπιστεύτηκαν για λίγο τον Στ. Κασσελάκη ή, νωρίτερα, τον Γ. Βαρουφάκη, και παραμένουν ενεργοί σε μικρότερα σχήματα ή έχουν αποστασιοποιηθεί και δεν πλησιάζουν πια τη φωτιά της πολιτικής.
Ολοι τους θεωρούν ότι έχουν το ηθικό πλεονέκτημα και προστατεύουν με τις επιλογές τους αρχές και αξίες. Με στόμφο, συνήθως, επιχειρηματολογούν, όταν καλούνται να εξηγήσουν γιατί έφυγαν ή γιατί δεν επιστρέφουν στο κόμμα καταγωγής τους, και οι περισσότεροι έχουν άποψη για το τι πρέπει να γίνει προκειμένου να έρθει η πολιτική αλλαγή με μια προοδευτική διακυβέρνηση.
Λαϊκό Μέτωπο ναι, αλλά όχι με την ίδια μέθοδο. Διαφωνούν για το χρονοδιάγραμμα, τη διαδικασία και τις προϋποθέσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει εδώ και τώρα ένωση των κοινοβουλευτικών ομάδων για να ανακτηθεί η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η μισή Νέα Αριστερά ανταποκρίνεται υπό όρους, η άλλη μισή αρνείται και ο συμβιβασμός, που τελικά συμφωνήθηκε, προβλέπει συμπόρευση αλλά όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ομως, με ποιους, αφού το ΠΑΣΟΚ δεν προσέρχεται στον διάλογο και η Ζωή δεν πλησιάζει όσους έχουν ψηφίσει μνημόνιο; Με τον Κόσμο του Πέτρου Κόκκαλη, λέει, και το «Πράττω» του Νίκου Κοτζιά που, ωστόσο, δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχουν ως κόμματα και όχι μόνον ως παρέες, ενώ, σίγουρα, δεν έχουν κοινωνική αναφορά, επίδραση, δυναμική.
Ο Διογένης ο Κυνικός είχε απαντήσει «μελετώ αποτυγχάνειν» όταν τον ρώτησαν τι κάνει ζητώντας ελεημοσύνη από ένα άγαλμα. Κάπως έτσι.
