Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αντιδράσει ένα κόμμα στην πορεία του «από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα πολλά στα λίγα», όπως έγραφε το 1958 ο Απόστολος Καλδάρας. Ο πιο προσφιλής είναι να τα φορτώσει στους δημοσκόπους. Αγνωστο για ποιο λόγο στοχοποιούν κάθε φορά ένα κόμμα και στις δημοσκοπήσεις τους αποτυπώνουν μειωμένη τη δύναμή του, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Αυτή τη συνταγή δοκίμασε και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το γλυκό βγήκε «κομμένο». Βέβαια, είχε δίκαιο ως προς τούτο: όντως, οι δημοσκόποι το 2023 έπεσαν έξω στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Στην κάλπη πήρε πολύ πιο λίγα. Φαίνεται πως κάποιοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν διδάχθηκαν από το πάθημα των Συριζαίων.
Υπάρχει και μια άλλη αιτιολογία, εξίσου προσφιλής και εξίσου αλυσιτελής. Να φορτώσουν την πτώση του κόμματός τους στους μιντιακούς μηχανισμούς της κυβέρνησης. Τώρα, αν η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει, για διάφορους λόγους, τα περισσότερα ΜΜΕ λίγο έως πολύ απέναντι, αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Μαζί με τους δημοσκόπους, πάντα ευθύνονται και τα ΜΜΕ για την κακή πορεία ενός κόμματος. Αυτές είναι δύο εύκολες ερμηνείες διότι δεν απαιτούν κατανάλωση φαιάς ουσίας. Ανασύρονται από τα κομματικά συρτάρια και απευθύνονται κυρίως στο εσωκομματικό ακροατήριο.
Η ηγεσία του επέλεξε τακτική που την έσυρε κατευθείαν στο προνομιακό πεδίο της πολιτικά πληθωρικής Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Τι συνέβη και το ΠΑΣΟΚ από την περιοχή του 20% έπεσε σε αυτήν του 11% μέσα σε μόλις δύο μήνες; Προφανώς η άριστα οργανωμένη ανακίνηση της τραγωδίας των Τεμπών έπληξε και το ΠΑΣΟΚ, για να μην πω, εκ του αποτελέσματος, κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία του έπρεπε να ισορροπήσει μεταξύ του θυμού ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας και της ανάγκης να υπερασπιστεί τον θεσμικό-συστημικό ρόλο του κόμματος. Υποχρεωτικά προσχώρησε στην πρώτη επιλογή καθώς την έκρινε πολιτικά πιο πρόσφορη. Αν αντιστρατευόταν την πεποίθηση του 70%-80% της κοινωνίας για συγκάλυψη, αναλάμβανε ένα υψηλό ρίσκο. Ομως, από την άλλη μεριά, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν έβλεπε πως η κοινωνία, με το ίδιο ακριβώς ποσοστό, κατηγορούσε την αντιπολίτευση για πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας. Η ίδια η κοινωνία έδειχνε στο ΠΑΣΟΚ τις ισορροπίες που έπρεπε να κρατήσει, όμως η ηγεσία του επέλεξε μια τακτική που την έσυρε κατευθείαν στο προνομιακό πεδίο της πολιτικά πληθωρικής Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Σε κρίσιμες περιόδους είναι απαραίτητη η χάραξη είτε διακριτών γραμμών είτε συμμαχιών. Το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αφέθηκε να παρασυρθεί στη δίνη των «αποκαλύψεων» και να χειραγωγηθεί από το συναισθηματικό φορτίο που αναδυόταν από το πλειοψηφικό κομμάτι της κοινωνίας. Δεν αντιλήφθηκε πως ως κόμμα συστημικό –όπως και η Νέα Δημοκρατία– αποδίδει καλύτερα στα ήρεμα νερά της κανονικότητας, όπως φάνηκε στις δημοσκοπήσεις πριν από την ανακίνηση της τραγωδίας των Τεμπών. Τέλος, αν τη Νέα Δημοκρατία τη βολεύει ως αντίπαλος η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αυτή είναι μια καθ’ όλα θεμιτή πολιτική εκτίμηση.
