ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΟΦΗ καθοδήγησή της από τους πολύπειρους Ηλία Ηλιού και Λεωνίδα Κύρκο –δύο γνήσιους αγωνιστές και πατριώτες–, η πορεία της «Ανανεωτικής Αριστεράς» –και όπως αλλιώς μετονομαζόταν ο πολιτικός αυτός χώρος, ώσπου να μετατραπεί στον δυσώνυμο Σύριζα–, υπήρξε πορεία άνυδρης κι αντιπαθούς «εισαγγελικής καταγγελίας» (Νίκος Κωνσταντόπουλος) έως και μιας εκτός τόπου και χρόνου ροβεσπιερικής ρητορείας (Αλέκος Αλαβάνος). Πολιτική στάση όλο και πιο μακρινή από τα ζέοντα προβλήματα του κόσμου.
ΩΣΠΟΥ ΑΝΕΤΕΙΛΕ στον «ανανεωτικό» ουρανό μια –κατά τον αριστοφανικό Σαββόπουλο των Αχαρνέων», αλλά και τον οξυδερκή (εξαρχής, λέμε) Θεόδωρο Πάγκαλο– «τσογλανοπαρέα». Η οποία δεν έκανε απλώς «κριτική», αλλ’ αποδύθηκε σ’ αδίστακτη, τυχοδιωκτική και εμφυλιοληπτικά εχθροπαθή τακτική, λόγω και έργω, με επικεφαλής ένα σύγχρονο Κλέωνα, που αποδείχτηκε χαρισματικός στον περαιτέρω ευτελισμό της πολιτικής ζωής, καθότι δεινός δημεγέρτης και σπορέας διχασμού.
ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΥ δημιουργήματα και διάδοχοι είναι οι «ηγέτες» των κομμάτων και κομματιδίων που συνθέτουν σήμερα την κουρελού της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς: Το ηγετικό μπουκέτο που βολοδέρνει υπό τον τίτλο Σύριζα με Φάμελλο βυθιζόμενο και Πολάκη ελλοχεύοντα· η δίκην ξερού θάμνου περιφερόμενη Νέα Αριστερά· η καβάλα στο Τέμπειον Αγος υπερυψούμενη Πλεύση Ελευθερίας, με καπετάνισσα επηρμένη από υπεροψίαν και μέθην που επιζητεί ως άλλη Σαλώμη κεφαλές επί πίνακι – με την απειλή ότι διαφορετικά θα αποδυθεί σε αποκαλυπτικό Χορό των Επτά Πέπλων στο Σύνταγμα· ά, κι ο επιμένων άπελπις ότι θα ξημερώσει άσπρη «Μέρα 25», παρά το δειλινό 3% που τον ζώνει. Ω, ναι, ενεδρεύοντα Κινγκινάτε Τσίπρα, «Τα κουρέλια σας τραγουδάνε ακόμα».
Κι ύστερα απορούμε πώς αίφνης πήρε τέτοια έκταση και βάθος η Τεμπωρυχία.
Η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ Ινδιάνου Αρχηγού, που λέγαμε, σαν να αλλάζει ρεπερτόριο όσο αισθάνεται ότι αποκαλύπτεται σιγά σιγά το παραμύθι της διαβόητης «συγκάλυψης» στα Τέμπη. Τώρα καλύπτει το «κενό» με απειλές φυλάκισης «όχι μόνο του Τριαντόπουλου, αλλά και του Μητσοτάκη». Ανάλογα τρέπουν το τροπάρι και οι φάμελοι – μάμελοι της λοιπής αντιπολίτευσης, του καψερού ανδρουλάκειου Πασόκ μη εξαιρουμένου, αφού έχει περδουκλωθεί για τα καλά με τα ινδιάνικα κόλπα που επέλεξε. Με αποτέλεσμα τώρα να κινδυνεύει να χάσει και το σκαλπ του.
ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΕΤΟΙΑ, αλλά και διαβάζοντας κι ακούγοντας τα χίλια μύρια όσα τόσους μήνες τώρα, αισθάνεσαι να μετέχεις κι εσύ αυτής της αλλόκοτης κι εξουθενωτικής Τεμπωρυχίας που μας έλαχε. «Αλλά τέτοιοι είμαστε!», κατά Κουτσούμπαν. Ιδιον του ρωμαίικου, σε καιρούς μάλιστα που έχει βάλει φωτιά στο παγκόσμιο χωριό ο Νέρων του Λευκού Οίκου. Εδώ ο κόσμος καίγεται και η «αντιπολιτευόμενη» Κουρελού χτενίζεται. Επιβάλλοντας μάλιστα σε όλους –κυβέρνηση και πάσης Ελλάδος πόπολο– να σπεύσουμε κι εμείς στα κομμωτήρια. Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά να μας καταριέται κι από πάνω ο Κυρ-αλοιφής· ηγετικό, κατά άλλα, στέλεχος χριστεπωνύμου πληρώματος.
ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΕΞΩ, έγραφα προ καιρού, κι αναρωτιόμουν πώς αίφνης έχουν μετατραπεί σε μαχαιροβγάλτες τα καμάρια μας. Αυτά παθαίνει όποιος δεν έχει καν σκεφτεί επίσκεψη στα ζέ(χν)οντα «κοινωνικά δίκτυα». Βλέποντας όμως την «Εφηβεία», την αποκαλυπτική βρετανική σειρά του εκλεκτού ηθοποιού και σκηνοθέτη Στίβεν Γκρέιαμ, αντιλήφθηκα πόσο μακράν νυχτωμένος είμαι στο θέμα «μαχαίρια έξω». Διότι διεθνές κι αυτό το φρούτο, δεν είναι μόνο ελληνικό, και η διάδοσή του επετεύχθη μέσω των κοινωφελών και φιλάνθρωπων «κοινωνικών δικτύων». Στη δε Βρετανία τα εφηβικά μαχαιρώματα έχουν αυξηθεί κατά 40% – φαντάσου πού έχει φτάσει η μαχαιροφορία.
ΚΙ ΑΠΟΡΟΥΜΕ ύστερα πώς αίφνης πήρε τέτοια έκταση και βάθος η Τεμπωρυχία.
