Η Ρέα Βιτάλη στο βιβλίο της «Το ψυχόμετρο» (εκδ. Διόπτρα) ιχνογραφεί, μεταξύ άλλων, τον τύπο του φλατ ανθρώπου. Η ζωή του είναι «μια χαμηλή πτήση, ένα τσακ πάνω από το έδαφος» και ο ίδιος «ενοχλητικά δεν ενοχλεί». Η συγγραφέας μάς προειδοποιεί πως αυτή η στάση δεν έχει σχέση με τη διακριτικότητα. Αυτό το διαρκές «μήπως ενοχλώ, όταν μας έπιανε να κουτσομπολεύουμε, να γελάμε, να λέμε, να λέμε… ήταν απλώς ο χρόνος που χρειαζόταν για να μπάσει στη χαρά μας μια ατμόσφαιρα άλλη. Μια ενοχή για τη χαρά, για την ξεγνοιασιά μας… ήταν άσχημα καλός. Υπάρχει αυτό; Τόσο υποτονικός και ηδονικά απαισιόδοξος». Οι φλατ άνθρωποι κάνουν και τις ζωές των οικείων προσώπων φλατ, «χωρίς χυμούς. Το πιο ύπουλο παπούτσι. Το λογαριάζεις άνετο, αλλά σου καταστρέφει τα πόδια χωρίς να το καταλάβεις».
Οι άφρενοι ξέρουν μόνο να γκαζώνουν. Χειμαρρώδεις και αυτοκαταστροφικοί, δεν τιθασεύουν τα πάθη τους, που πλημμυρίζουν κάθε πτυχή της ζωής τους.
Από την άλλη τη μεριά υπάρχουν οι άφρενοι, μια λέξη που χρησιμοποιεί η Ρέα Βιτάλη. Αυτοί που ξέρουν μόνο να γκαζώνουν. Στην ισιάδα, αλλά και στις στροφές, δίχως φρόνηση. Χειμαρρώδεις και αυτοκαταστροφικοί, δεν τιθασεύουν τα πάθη τους. Αγνοούν την ύπαρξη του φρένου και στο πέρασμά τους, τις περισσότερες φορές, σαρώνουν και αυτούς που βρίσκονται δίπλα τους. Τους παρασέρνουν. Στη ζωή τους το πάθος δεν μπαίνει σε κουτάκια, δεν περιορίζεται σε κάποια διαμερίσματά της, την πλημμυρίζει ολόκληρη. Κάθε πτυχή της. Στη δουλειά, στη φιλία, μα πάνω απ’ όλα στον έρωτα. Με αυτόν αναγεννιούνται, αλλά και καταστρέφονται, διότι ζηλεύουν. Ζηλεύουν παράφορα, άφρενα, καθώς βιώνουν την ερωτική σχέση όχι σαν το παιχνίδι της κατάκτησης, αλλά σαν το καθεστώς της κτήσης.
Μια τέτοια περίπτωση παθιάρη άντρα ήταν το ποδοσφαιρικό ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων, ο τεράστιος Γκαρίντσα. Παθιάρης μέσα στο γήπεδο, παθιάρης και στη ζωή του. Ερωτεύτηκε παράφορα τη διάσημη τραγουδίστρια Ελζα Σοάρεζ, μια πανέμορφη γυναίκα. Αυτός διάσημος μεν, με μυοσκελετικά προβλήματα δε. Τη ζήλευε, παντρεύτηκαν, έκαναν ένα παιδί, χώριζαν και τα ξανάφτιαχναν. Αλλά αυτός βυθιζόταν όλο και πιο πολύ στο αλκοόλ. Χώρισαν υπό άσχημες συνθήκες το 1982 και ο Γκαρίντσα πέθανε ύστερα από λίγους μήνες. Ηταν μόλις 49 χρόνων. Η ζωή του δεν ήταν φλατ.
