Δύο παλιές ιστορίες θα σας διηγηθώ σήμερα, παραμονές Μεγάλης Εβδομάδας. Δείχνουν το μεγαλείο και το απρόβλεπτο της ζωής. Πώς όλα μπορούν να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη. Και ότι ακόμη και σήμερα… θαύματα γίνονται.
Σε ένα πλοίο της γραμμής, που ταξίδευε του Αγίου Πνεύματος μέρα μεσημέρι για τις Κυκλάδες, σήμανε αίφνης συναγερμός από μία επιβάτιδα που έτρεχε φωνάζοντας «άνθρωπος στη θάλασσα». Ο καπετάνιος έδωσε εντολή «κράτει οι μηχανές» και έκανε στροφή για να πλησιάσει ένα ιστιοπλοϊκό που υπέδειξε η επιβάτις. Οταν το πλοίο έφτασε κοντά στο σκάφος, είδαν ότι ο σκίπερ του δεν ήταν στο τιμόνι αλλά στη θάλασσα. Και ακολουθούσε κολυμπώντας το σκάφος.
«Επεσα στη θάλασσα για να δροσιστώ από την απόλυτη άπνοια που επικρατεί και δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο σκάφος. Οπως αργά κατάλαβα, μια μικρή πετρελαιοκηλίδα με εμποδίζει να κρατηθώ και να σκαρφαλώσω στο σκάφος. Οι παλάμες μου και οι πατούσες μου γλιστρούσαν κάθε φορά που προσπαθούσα να κρατηθώ. Με σώσατε, να είστε καλά», έλεγε μετά τη διάσωσή του ο ιστιοπλόος πριν πιάσει και συνεχίσει το ταξίδι του.
«Καλά, πώς κατάλαβες εσύ τη δεινή θέση του ιστιοπλόου και σήμανες συναγερμό;», ρώτησε ο πλοίαρχος τη γυναίκα.
«Μα, αυτό κάνω τα τελευταία χρόνια τέτοια μέρα. Είναι το τάμα μου. Μπαίνω Αγίου Πνεύματος σε ένα πλοίο της γραμμής και ταξιδεύω ώς τον τελικό προορισμό του και πίσω. Και παρακολουθώ τα σκάφη και τις βάρκες που περνούν κοντά μας, μήπως μπορέσω να βοηθήσω κάποιον ναυτικό που βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Βλέπετε, πριν από 20 χρόνια, όταν ήμουν 7 χρόνων, ταξιδεύοντας με το τρεχαντήρι του πατέρα μου κάπου στις Κυκλάδες την ημέρα του Αγίου Πνεύματος έχασα την ισορροπία μου και βρέθηκα στο νερό. Κανείς δεν με πήρε χαμπάρι μέσα στη φουσκοθαλασσιά και το σκάφος εξαφανίστηκε από τα μάτια μου. Εμεινα στο νερό για πέντε ώρες μεταξύ Σύρου και Τήνου, ώσπου –για απίστευτη τύχη μου– ο πατέρας μου με βρήκε και με μάζεψε. Από τότε το έκανα τάμα και μετά την ενηλικίωσή μου κάθε χρόνο κάνω το ίδιο ταξίδι της… διάσωσης για να ξεπληρώσω τη χάρη που μου έκανε η τύχη οδηγώντας τον πατέρα μου να με εντοπίσει και να με σώσει».
Η δεύτερη ιστορία είναι ακόμη πιο απίστευτη. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 2010. Μια 17χρονη κοπέλα ήταν η μόνη επιζήσασα από τους 92 επιβάτες σε αεροπορικό δυστύχημα που έγινε τα Χριστούγεννα του 1971 πάνω από τα δάση του Αμαζονίου. Η πτήση από τη Λίμα στο Πουκάλπα του Περού διακόπηκε όταν ένας κεραυνός χτύπησε το αεροσκάφος, το οποίο άρχισε να χάνει γρήγορα ύψος. «Ολα τελείωσαν», άκουσε τη μητέρα της να λέει στο διπλανό κάθισμα. Και μέσα σε λίγα λεπτά το αεροπλάνο διαλύθηκε στον αέρα. Δεμένη στη θέση της η 17χρονη βρέθηκε στο κενό, πέφτοντας από το ύψος των 3.000 μέτρων περίπου. Το τελευταίο πράγμα που είδε ήταν οι κορφές των πυκνών δέντρων και θάμνων του παρθένου δάσους να πλησιάζουν με μεγάλη ταχύτητα. Οταν ξύπνησε, καθόταν ακόμη στο κάθισμά της. Είχε σπάσει η κλείδα της και είχε παντού γρατζουνιές και μερικά κοψίματα – αλλά ήταν ζωντανή. Τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων είχαν προφανώς απορροφήσει τη δύναμη της πτώσης. Απίστευτο.
Oταν συνήλθε και συνειδητοποίησε την πραγματικότητα, άρχισε να ψάχνει για τη μητέρα της. Γρήγορα κατάλαβε ότι ήταν μόνη. Περιέργως όμως απολύτως ικανή να αντεπεξέλθει στη μεγάλη δοκιμασία που είχε μπροστά της. Βλέπετε ο πατέρας της ήταν ζωολόγος και η νεκρή πλέον μητέρα της ορνιθολόγος. Γνωρίστηκαν στη Γερμανία, στο πανεπιστήμιο, και αποφάσισαν να ζήσουν στο Περού έχοντας μια πολύ στενή σχέση με τη φύση. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο ζώα – μεταξύ άλλων έναν παπαγάλο, τον Τόμπιας, έναν γερμανικό ποιμενικό, τον Λόμπο, και αναρίθμητα πληγωμένα πουλιά που περιέθαλπε κατά καιρούς η μητέρα της.
Για αρκετά χρόνια, η οικογένεια ζούσε στην καρδιά του δάσους του Αμαζονίου. Εκεί το κορίτσι έμαθε να λατρεύει τη ζούγκλα. Ηξερε τα φυτά και τα ζώα και τους κανόνες διαβίωσης σε ένα τόσο αφιλόξενο για τον άνθρωπο περιβάλλον. Εκεί όπου τώρα έπρεπε ομολομόναχη να επιβιώσει. Στο μυαλό της ήρθαν οι οδηγίες του πατέρα της. «Αν ποτέ χαθείς στη ζούγκλα, ψάξε για νερό και ακολούθησέ το. Σύντομα θα φτάσεις σε κάποιο ποτάμι, το οποίο θα σε φέρει σε κατοικημένη από ιθαγενείς περιοχή.
Περιπλανήθηκε για μέρες δίπλα σε έναν παραπόταμο του Αμαζονίου ζώντας μαζί με σύννεφα εντόμων, με φίδια, πιθήκους και βατράχους, τρώγοντας καραμέλες που βρήκε στα συντρίμμια του αεροπλάνου και κάποιους καρπούς που γνώριζε. Υστερα από 11 μέρες περιπλάνησης άκουσε φωνές και έφτασε στον «πολιτισμό», όπου συναντήθηκε με τον πατέρα της. Γι’ αυτό σας λέω, θαύματα γίνονται. Καλό Πάσχα!
