Οταν έχεις υποπέσει σε ένα βαρύτατο ολίσθημα, δύο είναι οι δρόμοι που μπορείς να ακολουθήσεις. Ο πρώτος δρόμος είναι να καθίσεις στη γωνία σου, σεμνά και ταπεινά, μέχρι να περάσει η μπόρα. Μέχρι να ξεχαστεί το λάθος σου. Αντιλαμβάνεσαι τη δύσκολη θέση που βρίσκεσαι, καθώς τα όσα είπες ή έκανες ή τα όσα και είπες και έκανες προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση και δεν επιδέχονται καμία επανόρθωση, διότι δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό. Και κυρίως ελπίζεις να προκύψει κάποιο άλλο γεγονός που να σε βγάλει από το κάδρο της επικαιρότητας.
Ενα δημόσιο πρόσωπο στη σταδιοδρομία του δεν υπάρχει περίπτωση να μην υποπέσει σε λάθη. Το πώς διαχειρίζεται αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση είναι κάτι που μπορεί να καθορίσει και την παραπέρα πορεία του.
Ο δεύτερος δρόμος είναι να μην έχεις πάρει χαμπάρι το μέγεθος του ατοπήματός σου για διάφορους λόγους –εκ των οποίων ο λιγότερο προσβλητικός είναι η αδυναμία πρόσληψης της πραγματικότητας– και να επιχειρήσεις να δικαιολογηθείς. Η ζωή έχει δείξει πως αυτός ο δρόμος, με μαθηματική ακρίβεια, επιδεινώνει κι άλλο την κατάστασή σου. Εξοργίζει τους πολίτες, οι οποίοι, από τη στιγμή που αποφάσισες να μιλήσεις, το μόνο που θέλουν να ακούσουν από εσένα είναι μια συγγνώμη. Και είναι ευνόητο να εξοργίζονται ακόμα πιο πολύ όταν θέλεις να βγεις και από πάνω. Να προσπαθείς όχι απλώς να δικαιολογήσεις το λάθος σου, αλλά με ηρωικές κορώνες να υποστηρίζεις ότι η κριτική που σου γίνεται έχει ευτελή κίνητρα κι εσύ θα συνεχίσεις να δίνεις τον τίμιο αγώνα σου.
Κοιτάξτε: ένα δημόσιο πρόσωπο στη σταδιοδρομία του δεν υπάρχει περίπτωση να μην υποπέσει σε λάθη. Αυτό είναι κανόνας. Αυτό που ξεχωρίζει το ευφυές άτομο από το ανόητο είναι το πώς διαχειρίζεται αυτή την όντως δυσάρεστη κατάσταση, κάτι που μπορεί να καθορίσει και την παραπέρα πορεία του. Διότι υπάρχουν και κάποια σοβαρά άτομα που κρίνουν και αξιολογούν τα δημόσια πρόσωπα ανάλογα με το πώς αντιμετώπισαν τις δύσκολες καταστάσεις. Και έχουν στην τσέπη τους τρεις κάρτες. Την πράσινη που είναι το διαβατήριο, την κίτρινη που προειδοποιεί και την κόκκινη που αποβάλλει. Πείτε μου, σας παρακαλώ, στον κύριο Δημήτριο Βερβεσό, πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και προεδρεύοντα της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων, τι χρώμα κάρτα θα του δείχνατε;
