Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα γίνονταν γυρίσματα κινηματογραφικής παραγωγής στην Ακρόπολη, το όνομα του σκηνοθέτη ηχηρό, η δέσμευση για ένα πρωινό, λίγες ώρες. Μάλιστα, η έκδοση εισιτηρίων για επισκέπτες, για εκείνη την ημέρα (10 Απριλίου), είχε «παγώσει» έως τις 12 το μεσημέρι, μέχρι να γνωμοδοτήσει το ΚΑΣ. Η απάντηση ήταν αρνητική, ο Γιώργος Λάνθιμος δεν θα γυρίσει τη σκηνή από το φινάλε της νέας του ταινίας (κωμωδία, επιστημονικής φαντασίας) στον Ιερό Βράχο. Τα 70 πτώματα μεταξύ Προπυλαίων και Παρθενώνα κρίθηκαν «ασύμβατα με τους συμβολισμούς που εκπέμπει και τις αξίες που προβάλλει το μνημείο».
Υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα στα οποία θα συμφωνούσαμε όλοι χωρίς παρεκκλίσεις. Ενα από αυτά είναι ο χαρακτηρισμός της Ακρόπολης ως «οικουμενικού μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς». Κορυφαίου, μάλιστα. Ενα, δεύτερο, σημείο σύγκλισης είναι ότι κανείς δεν θέλει τη φθορά της από «κακοποιητικές» συμπεριφορές. Ας θυμηθούμε μόνο, έτσι, ενδεικτικά, τα «κιλά από τσίχλες» που έχουν αφαιρεθεί κατά καιρούς από τις θέσεις του Ηρωδείου, μαζί με τον τραυματισμό των μαρμάρων από τα τακούνια των παπουτσιών.
Από εδώ και πέρα αρχίζει το χάος του υποκειμενισμού. Γιατί εκχωρείται ένα μνημείο για χρήση στον τάδε ιδιώτη και όχι στον δείνα, με ποιους όρους, ποιες προϋποθέσεις, τι αρέσει/δεν αρέσει, πώς αντιλαμβάνονται την καλλιτεχνική δημιουργία τα μέλη του αρμόδιου συμβουλίου κ.ο.κ.
Δικαίως ο Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικών Εργων σε ανακοίνωσή του επισημαίνει: «Η υποχρέωση αιτιολογίας των διοικητικών πράξεων, ελάχιστο δείγμα σεβασμού προς τον πολίτη ενός ευνομούμενου κράτους δικαίου, εξαϋλώνεται σε λίγες λέξεις, που αφορούν μάλιστα τις υποκειμενικές αισθητικές κρίσεις των μελών ενός διοικητικού οργάνου».
Η αισθητική ως το τελευταίο καταφύγιο της αμηχανίας. Δεν υπήρχαν άλλα επιχειρήματα για να εκφραστεί, με ευγενική ασάφεια, η δυσανεξία. Τα πτώματα, λέει, θα εξέπεμπαν αρνητικά μηνύματα – ακόμη και για την υπόθεση της επιστροφής των Γλυπτών, ακούστηκε.
Λες και η Ακρόπολη έχει ανάγκη να «επικοινωνηθεί» για να μην παρεξηγηθεί, να υπογραμμιστεί η ταυτότητά της σαν να πρόκειται για κάτι αβέβαιο ή διφορούμενο.
Από το μόνο που κινδυνεύουν η Ακρόπολη, ο Παρθενώνας, τα Γλυπτά, είναι από την ασύμμετρη πολιτική χρήση τους. Από τη διαρκή εκμετάλλευσή τους. Τα πτώματα, αν μη τι άλλο, είναι βουβά.
