Στην καταδίκη της Μαρίν Λεπέν αφιέρωσα δύο άρθρα την περασμένη εβδομάδα. Δεν αναφέρθηκα στο «δέον», αν έπρεπε όντως να έχει καταδικασθεί ή όχι. Στο κάτω κάτω άσχετος με τα νομικά, πολλώ δε μάλλον με το γαλλικό δίκαιο, θα ήταν τουλάχιστον άτοπο, αν όχι γελοίο. Αναφέρθηκα στις πολιτικές συνέπειες της καταδίκης της, κυρίως, δε, στον αποκλεισμό της από την πολιτική ζωή. Γεγονός που επηρεάζει όχι μόνον τη Γαλλία, αλλά και την Ευρώπη ολόκληρη. Γράφει ο Λεωνίδας Κ.: «Η Γαλλία δεν έχει το πολιτισμικό δικαίωμα να συμπεριφέρεται ως η Τουρκία του Ερντογάν. Δεν της το επιτρέπουν οι παρακαταθήκες του Διευθυντηρίου και της Τρομοκρατίας. Γνωρίζει πώς να φέρεται στους πολιτικούς αντιπάλους. Με στυλ». Δεν είναι ο μόνος που συγκρίνει τη Γαλλία με την Τουρκία. Θα υπερθεματίσει ο Αρκελές Δ.: «Αναρωτιέμαι ποια είναι και η εκτίμησή σας, αφενός για τη γνωστή απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ρουμανίας για το δικαίωμα του εκλέγεσθαι του Καλίν Γκεοργκέσκου και, αφετέρου, για τη Δικαστική Αρχή που, ίσως με βάση το Σύνταγμα της Τουρκίας και τον ισχύοντα νόμο, έχει δικαίωμα ν’ ασκήσει την ποινική δίωξη κατά του Εκρέμ Ιμάμογλου και να διατάξει την προφυλάκισή του». Προς επίρρωσιν και ο Νίκος Ν.: «Εξαιρετικά σωστές οι παρατηρήσεις σας για τις συνέπειες της εν λόγω απόφασης σε ό,τι έχει να κάνει με τη διεύρυνση της απώλειας της εμπιστοσύνης του λαού, εν προκειμένω της Γαλλίας, με τους θεσμούς της Δημοκρατίας και ειδικότερα με τη Δικαιοσύνη. Ας μην κρυβόμαστε όμως. Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι η Ευρώπη στερείται πολιτικούς ηγέτες κάποιου ικανού αναστήματος. Στερείται γενικώς προσωπικοτήτων και τέτοιες θα έπρεπε να υπάρχουν σε όλους τους χώρους όπου αναπαράγεται η σκέψη και εφαρμόζεται το πολίτευμα. Δηλαδή και στη Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη, ως μια από τις εξουσίες που καθορίζουν με την ανεξαρτησία τους από τις λοιπές τα δημοκρατικά πολιτεύματα, νοσεί πανταχού στην Ευρώπη».
Εχει ενδιαφέρον η παρέμβαση του Haris Α., που αναφέρεται στην παρατήρηση ότι τα τελευταία χρόνια καταδικάσθηκε ο Φιγιόν, ο Σαρκοζί και τώρα η Λεπέν. «Ολοι από το δεξιό τόξο. Σημαίνει κάτι αυτό για τον τρόπο που λειτουργεί το δικαστικό σώμα; Μπα, δεν νομίζω. Απλά όλη η σαβούρα εκεί ανέκαθεν εντοπίζεται». Δεν ξέρω την ηλικία του, αλλά θα του θυμίσω τον σοσιαλιστή υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας Μπετίνο Κράξι, τους πολιτικούς που ενεπλάκησαν στο σκάνδαλο Κοσκωτά και πρόσφατα την ομόφωνη καταδίκη του Νίκου Παππά. Ομως, επιμένω, δεν είναι μόνον εκεί το θέμα. Το θέμα είναι πώς ο αποκλεισμός της Μαρίν Λεπέν από τις εκλογές θα επηρεάσει τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, αν θα ενδυναμώσει τη ρητορεία του λαϊκισμού και ποιος θα είναι ο αντίκτυπός του στην Ευρώπη.
