Μιλάμε συχνά για τους οδηγούς, την ασφάλεια και την έλλειψη ελέγχων στους δρόμους, αλλά παραλείπουμε να προσθέσουμε και τους πεζούς στο γενικό πρόβλημα αναρχίας που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους. Σήμερα, το ζήτημα οδικής ασφάλειας είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της καθημερινότητας. Αφορά το σύνολο του πληθυσμού. Είναι ένα ζήτημα πολιτισμού, που η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε αναδείξει κατά προτεραιότητα.
Στην Αθήνα, η κατάσταση είναι απελπιστική. Υπάρχει ένα αίσθημα διαρκούς απειλής λόγω της άνευ προηγουμένου παραβίασης οποιουδήποτε κώδικα λογικής και αυτοπροστασίας. Οι πεζοί περπατούν στο οδόστρωμα, αλλά περνούν και ανάμεσα στα αυτοκίνητα και όσοι επιχειρούν να περάσουν από τις διαγραμμίσεις, το επιχειρούν διστακτικά και με μεγάλη προσοχή. Αυτό και μόνον δείχνει πόσο υπανάπτυκτοι είμαστε σε αυτά τα ζητήματα. Θα περίμενε κανείς μετά τα τραγικά τροχαία των τελευταίων μηνών να έχουν συντηρηθεί όλες οι βασικές διαβάσεις πεζών, να υπάρχουν τηλεοπτικά σποτ, εκπαιδευτικά προγράμματα και, γενικότερα, μια πλύση εγκεφάλου μαζί με υψηλά πρόστιμα. Οι διαρκείς και κουραστικές εξαγγελίες για αυστηρά πρόστιμα και ελέγχους δεν πείθουν, γιατί υπάρχει σοβαρό έλλειμμα αξιοπιστίας. Είναι προτεραιότητα να ανακτηθεί η χαμένη αξιοπιστία. Και αυτή ανακτάται με πράξεις που έχουν αποτέλεσμα προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Στην Ελλάδα, θα δεις γονείς να καβαλούν μηχανές μαζί με τα παιδιά τους, θα δεις γονείς με παιδιά να τρέχουν βιαστικά ανάμεσα στα αυτοκίνητα για να διασχίσουν ένα δρόμο, θα δεις μηχανές να θεωρούν ότι έχουν παντού προτεραιότητα και θα δεις κάθε μέρα τροχαία σε κεντρικούς δρόμους. Θα δεις οδηγούς χωρίς κράνος και ζώνη. Θα δεις ότι σε κάθε μεγάλο φανάρι διασταύρωσης θα περάσουν και 2-3 οχήματα στη ζούλα με κόκκινο. Μηχανές ανάποδα σε μονόδρομους… σε πεζοδρόμια, σε διαβάσεις, σε εισόδους. Τι άλλο θα έπρεπε να γίνει για να μην ξεκινήσει μια πραγματική επανάσταση αλλαγής αυτής της αδιανόητης κατάστασης;
Θα ακούσουμε ότι έχουν αυξηθεί οι έλεγχοι και ότι ο νέος ΚΟΚ θα είναι αυστηρότερος. Δεν αρκεί. Η αξιοπιστία δεν υπάρχει. Ο πολίτης πρέπει να νιώσει τις αλλαγές στην καθημερινότητα.
Στην Ελλάδα, θα απειληθείς αν κάνεις μια παρατήρηση σε παραβάτη. Στην Ελλάδα, ο πολίτης αισθάνεται μόνος και απροστάτευτος. Οταν χιλιάδες οδηγοί έχουν αδιανόητες ιστορίες να διηγηθούν από την εμπειρία της κάθε μέρας, απορεί κανείς γιατί δεν αρχίζει μια εκστρατεία επί της ουσίας… Η διεθνής φήμη της Ελλάδας για το επίπεδο της κουλτούρας των δρόμων και της ασφάλειας είναι απολύτως ταπεινωτική για την κοινωνία μας. Δυστυχώς, όμως, βασίζεται στην εμπειρία και στο βίωμα εκατομμυρίων επισκεπτών στη χώρα μας. Και όταν κάποιος έχει δικό του βίωμα, θέλει πολύ κόπο και χρόνο για να μεταβληθεί η άποψή του.
Πέραν αυτού, τα νέα Ελληνόπουλα, έχοντας μεγαλώσει μέσα στο περιβάλλον της κρίσης, της πανδημίας, της σχολικής βίας και της κοινωνικής αποσάθρωσης, εθίζονται στην αγριότητα των δρόμων. Είναι απολύτως αποκαρδιωτικό να βλέπεις σε τι περιβάλλον μεγαλώνουν οι νέες γενιές. Η κουλτούρα των ελληνικών δρόμων είναι η πιο βάρβαρη όψη της ελληνικής κοινωνίας.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δεν έγινε ξαφνικά. Αλλά χωρίς αμφιβολία υπάρχει χειροτέρευση για μια σειρά από λόγους. Κυρίως λόγω ασέβειας στον νόμο και αδυναμίας επιτήρησης. Η απείθαρχη φύση των Ελλήνων και τα στοιχεία του εθνικού χαρακτήρα, όπως ο εγωισμός, η ανυπομονησία, η άγνοια κινδύνου, η αντικοινωνική συμπεριφορά, συντηρούν όσα βιώνει κάθε μέρα ο προσεκτικός οδηγός. Πότε θα έρθει η στιγμή για μια εθνική επανεκκίνηση σε ό,τι αφορά τους κανόνες στον δρόμο; Τι άλλο περιμένουμε; Για ποιο λόγο η κυβέρνηση δεν έχει αναγάγει αυτό το θέμα σε μείζονα εθνική προτεραιότητα;
Θα ακούσουμε ότι έχουν αυξηθεί οι έλεγχοι και ότι ο νέος ΚΟΚ θα είναι αυστηρότερος. Δεν αρκεί. Η αξιοπιστία δεν υπάρχει. Ο πολίτης πρέπει να νιώσει τις αλλαγές στην καθημερινότητα. Κάθε μέρα και παντού.
