Η επιμονή του Χάρη Δούκα να ανοίξει τη Βασιλίσσης Oλγας, τώρα που αχνοφαίνεται το τέλος των έργων ανάπλασης, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τα κυκλοφοριακά αδιέξοδα της Αθήνας αλλά υπογραμμίζει και τη νέα πολυπλοκότητα της μητροπολιτικής συνθήκης στον 21ο αιώνα.
Σε αυτόν τον μέχρι πρότινος δευτερεύοντα άξονα του κέντρου της Αθήνας συγκρούονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετες δεξαμενές σκέψεις. Σύμφωνα με την πρώτη, η ανακούφιση που θα προσφέρει στο κυκλοφοριακό μια ανοιχτή στα αυτοκίνητα Βασιλίσσης Ολγας θα είναι και αμελητέα και προσωρινή. Οσο δίνεις χώρο στο Ι.Χ. (ειδικά στο κανιβαλισμένο από αυτοκίνητα κέντρο της Αθήνας), είναι θέμα χρόνου πότε αυτός ο χώρος θα καταστεί πεπερασμένος και εντέλει ανώφελος. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο δρόμος είναι χαρακτηρισμένος ως ήπιας κυκλοφορίας –θα είναι στρωμένος με κυβόλιθους–, επιτρέπει πολύ χαμηλές ταχύτητες και δίνει απόλυτη προτεραιότητα στον πεζό, αθλούμενο, ποδηλάτη κ.λπ.
Το σίριαλ για τη Βασιλίσσης Ολγας συσκοτίζει τα πραγματικά διλήμματα για την Αθήνα του 21ου αιώνα.
Ακόμα χειρότερα: όταν αυτός ο δρόμος σχεδιάστηκε πριν από κάποια χρόνια από ένα σημαντικό αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό γραφείο της Αθήνας (του Γιώργου Προβελέγγιου) ως χώρος περιπάτου, αναψυχής και πνευματικής ανάτασης με όλα όσα συγκλονιστικά τον περιβάλλουν ακτινωτά. Στον αντίποδα συναντάμε μια άλλη κοσμοθεωρία, πολύ πιο σύγχρονη, σύμφωνα με την οποία η εμμονική εκδίωξη του Ι.Χ. αποθαρρύνει νέους (ή και παλιούς) κατοίκους να ζήσουν στο κέντρο και ως εκ τούτου επιταχύνει φαινόμενα τουριστικοποίησης και ερήμωσης.
Μια λογική απάντηση στο πρόβλημα θα ήταν η δημιουργική σύνθεση των δύο προσεγγίσεων. Είναι αλήθεια ότι παντού στον ανεπτυγμένο κόσμο προσπαθούν να περιορίσουν το αυτοκίνητο στο κέντρο δίνοντας χώρο στους πεζούς. Ενα μέτρο σε αυτή την κατεύθυνση θα ήταν να καταργηθούν όλες οι προσφερόμενες θέσεις πάρκινγκ για τους επισκέπτες. Να γνωρίζεις ότι κατεβαίνοντας στο κέντρο με το Ι.Χ. σου δεν έχεις καμία ελπίδα να παρκάρεις ή θα πρέπει να βάλεις πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη. Καλώς ή κακώς θα πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι δεν υπάρχει άλλη απάντηση στο κυκλοφοριακό της Αθήνας από την αποφασιστική ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς εις βάρος των Ι.Χ. Νέοι άξονες δεν προβλέπονται άμεσα και όταν γίνουν θα προσφέρουν ελάχιστα. Χρήση Ι.Χ. σε όλες τις πόλεις του κόσμου σημαίνει ταλαιπωρία και χαμένος χρόνος. Μόνο που αυτές οι πόλεις προσφέρουν εναλλακτική λύση: οργανωμένο και αξιόπιστο δίκτυο συγκοινωνιών. Αυτό δεν έχουμε στην Αθήνα και πρέπει να το φτιάξουμε άμεσα. Σήμερα κατασκευάζεται μόλις μία νέα γραμμή μετρό, που δεν θα είναι έτοιμη πριν από το 2030. Μακάρι να δρομολογηθούν και άλλες, όμως αυτό θα αφορά την καθημερινότητα του 2040 και του 2050. Ας γίνουν τώρα όσα μπορούμε να κάνουμε σήμερα και κοστίζουν ελάχιστα: λεωφορειολωρίδες παντού, καθολική απαγόρευση της στάθμευσης στο κέντρο για επισκέπτες, και περισσότερα λεωφορεία, άρα και μεγαλύτερη συχνότητα δρομολογίων. Στις πόλεις του 21ου αιώνα δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
