Τώρα που ο κόσμος κινείται αλλοπρόσαλλα και αμφισβητούνται οι σταθερές δεκαετιών και οι μεταπολεμικές συμμαχίες, βρήκε την ευκαιρία ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να παρουσιάσει τη δική του άποψη για την εξωτερική πολιτική. Πρέπει να κοπίασε ιδιαίτερα, καθώς το κείμενό του ήταν πολυσέλιδο, και έστω για να το διορθώσει θα του πήρε αρκετό χρόνο, κάτι στο οποίο μάλλον δεν είναι συνηθισμένος. Πέρα από τον κόπο του, όμως, ξαναθυμήθηκε τον παλιό του εαυτό, που υποτίθεται πως ήθελε να ξεχάσουμε, για να μας (ξανα)συστηθεί σε νέα εκδοχή και με φρέσκες ιδέες.
Η κραυγαλέα αποτυχία του κ. Αλέξη Τσίπρα να μας (ξανα)συστηθεί σε νέα εκδοχή και με φρέσκες ιδέες.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το αποκαλούμενο και «μανιφέστο Τσίπρα», εύκολα αντιλαμβάνεται πως παραμένει ίδιος, αν δεν έγινε και χειρότερος. Καταπιάνεται με ευαίσθητα θέματα διατυπώνοντας κουτοπονηριές τις οποίες βαφτίζει εθνική στρατηγική. Η λογική της «ανεμοδούρας» διατρέχει όλο το κείμενο στο οποίο δήθεν προτείνει μια ευέλικτη εξωτερική πολιτική. Οι εκτιμήσεις του για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σχεδόν εξισώνουν θύτη και θύμα, ενώ χαϊδεύουν τα αυτιά των θαυμαστών του Πούτιν, που στη χώρα μας δεν είναι και λίγοι. Αλλοι από άγνοια ή αφέλεια και άλλοι από ιδιοτέλεια αθροίζουν ένα σημαντικό ποσοστό της κοινής γνώμης που ανιστόρητα πιστεύει στο «ξανθό γένος» που θα σώσει την Ελλάδα στη δύσκολη στιγμή. Σε αυτό το κοινό απευθύνεται ο κ. Τσίπρας όταν χρεώνει ανάλογες ευθύνες στη Δύση και στον εισβολέα – τύραννο που έχει προκαλέσει τεράστιο αριθμό θυμάτων και απειλεί με τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και αφανισμό της ανθρωπότητας με το πυρηνικό του οπλοστάσιο. Φθάνει δε στο σημείο να κατηγορήσει την Ευρώπη ότι «…πυροβόλησε τα πόδια της…» επειδή στήριξε την Ουκρανία που δέχθηκε αυτή τη βάναυση εισβολή, αντί κατά την άποψή του να τα βρει με τη Ρωσία του Πούτιν. Σε όλη του την προσέγγιση υποβόσκει ένας ακατέργαστος θαυμασμός και φόβος για τη Ρωσία που ενδεχομένως έχει τις ρίζες του στην πολιτική διαπαιδαγώγηση που έλαβε ως νεαρός στην ΚΝΕ για τη Σοβιετική Ενωση.
Το αστείο με το μανιφέστο της συμφοράς του κ. Τσίπρα είναι πως στο τέλος κάνει υποδείξεις στον Κυριάκο Μητσοτάκη να εγκαταλείψει την εξουσία γιατί κατά τη γνώμη του υπάρχει απονομιμοποίηση μετά τις διαδηλώσεις για τα Τέμπη. Και το λέει αυτός που ως πρωθυπουργός τον τελευταίο χρόνο της θητείας του κυβερνούσε με μεταγραφές βουλευτών από το κόμμα του Πάνου Καμμένου, με τα γνωστά αποτελέσματα. Χρειάζεται πολιτικό θράσος για αυτούς τους ισχυρισμούς και την κινδυνολογία πως η παραμονή της νόμιμης κυβέρνησης που έχει εκλεγεί για τέσσερα χρόνια απειλεί την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα και (άκουσον άκουσον) την εθνική ακεραιότητα. Οσοι έτρεφαν ακόμη αυταπάτες πως ένας λαϊκιστής και της ήσσονος προσπάθειας πολιτικός μπορεί να γίνει κάποιος άλλος, ας το ξανασκεφτούν. Ο ίδιος πάντως δεν αφήνει και πολλά περιθώρια…
