Η χειρονομία εξέφρασε τη νοοτροπία των παιδιών της Εθνικής Ελλάδος στον αγώνα με τη Σκωτία. Την έκανε ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης. Σε μια μονομαχία ο αντίπαλος του κάνει φάουλ. Ο Κουλιεράκης πέφτει και ο αντίπαλός του τον κλωτσάει. Ο διαιτητής τρέχει προς το μέρος τους και ο Κουλιεράκης, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του, σηκώνει τον δείκτη του προς τη μεριά του ταμπλό με το σκορ. Ο Σκωτσέζος τον κοιτάει αμήχανα κι εκείνος του σηκώνει τρία δάχτυλα για να καταλάβει τι εννοεί. «Δεν πα να με κλωτσάς. Εμείς σας κερδίζουμε 3-0 στο γήπεδό σας». Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα. Η νέα γενιά κατέβηκε στο γήπεδο για να νικήσει. Δεν είμαι εγώ ικανός να κρίνω την ποιότητά της. Εγώ απλώς απήλαυσα την ταχύτητά της, το ανοιχτό της παιχνίδι, το ομαδικό της πνεύμα, την αυτοπεποίθησή της και εννοείται τα γκολ. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι κέρδισαν και στην επίθεση και στην άμυνα. Κέρδισαν και στην ψυχολογία, αφού στον πρώτο αγώνα είχαν ηττηθεί. Η ψυχολογία και ο χαρακτήρας, η αχίλλειος πτέρνα του ελληνισμού. Σηματοδοτεί την αλλαγή της γενιάς. Στη δική μου γενιά, αλλά και στις ενδιάμεσες, κατέβαιναν στο γήπεδο έχοντας χάσει εκ των προτέρων. Και μετά καταναλώναμε όλη μας την ενέργεια για να δικαιολογήσουμε την ήττα μας, η αδικία, οι καιρικές συνθήκες, η Ελλάδα υπό διωγμό. Ο αφηρωισμός της ήττας ήταν βαθιά φωλιασμένος στην ψυχή μας, από την πολιτική έως το ποδόσφαιρο. Το 2004 η Εθνική Ελλάδος κατέκτησε το ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου. Δεν το πιστεύαμε. Ως γνωστόν κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να βγάλουμε από πάνω μας το βάρος και την ευθύνη της νίκης. Αφήσαμε την Εθνική να παρακμάσει ώσπου να έρθουμε στα «ίσα» μας, στο περιθώριο των κυνηγημένων του κόσμου τούτου.
Τώρα το θέμα το έχει αναλάβει η νέα γενιά. Παιδιά που τα περισσότερα ζουν σε ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό σημαίνει ότι έχουν προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις του κόσμου μας. Σκεφθείτε τη διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά και στους συνομηλίκους τους που φορούν κουκούλες και τα σπάνε υποτίθεται για τα Τέμπη. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Εχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην ίδια χώρα, όμως η απόσταση που τους χωρίζει είναι τεράστια. Μιλούν άλλη γλώσσα. Και έχουν απαλλαγεί από την εθνική μας μεμψιμοιρία. Σέβονται τους κανόνες και παλεύουν για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις τους, κοινώς να κερδίσουν στο γήπεδο. Δεν έχει σημασία έως πού θα φθάσουν. Είναι νωρίς ακόμη. Σημασία έχει ότι ξέρουν να παίζουν και να αναλαμβάνουν την ευθύνη του ρόλου τους. Κι αυτό μας λένε τα παιδιά της Εθνικής. Αν η ελληνική κοινωνία επιθυμεί πραγματικά να βγει από τα στάσιμα και μολυσμένα της νερά, σε όλα τα επίπεδα, από το σχολείο έως την υγεία, θα πρέπει να μιμηθεί αυτά τα παιδιά. Να μάθει να παίζει σύγχρονο ποδόσφαιρο.
