«Οταν δεν κάθεσαι στο τραπέζι, τότε ενδεχομένως περιλαμβάνεσαι στο menu», λέει ένα ευφυολόγημα που κάποιοι αποδίδουν στην κ. Αν Ρίτσαρντς, που υπήρξε κυβερνήτης της πολιτείας του Τέξας από το 1990 έως το 1994, οπότε ανεδείχθη στο αξίωμα ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στις αμερικανορωσικές διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του ουκρανικού πολέμου, που αναμένεται να επαναληφθούν αύριο στη Σαουδική Αραβία. Οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ουάσιγκτον δυσανασχετούν για τη διαχείριση του ουκρανικού ζητήματος από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, αν και ιστορικώς η συμπεριφορά αυτή δεν είναι ασυνήθης.
Ακόμη και ο «ιδεαλιστής» πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον λίγο μετά την εμπλοκή της χώρας του στον Μεγάλο Ευρωπαϊκό Πόλεμο, τον Απρίλιο του 1917, έγραφε στον σύμβουλό του Εντουαρντ Μ. Χάους τα εξής αναφερόμενος στους Ευρωπαίους συμμάχους του: «Οταν τελειώσει ο πόλεμος θα τους εξαναγκάσουμε να υιοθετήσουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε, διότι μεταξύ άλλων τότε θα εξαρτώνται οικονομικά απόλυτα από εμάς».
Ωστόσο, «οι Αμερικανοί ηγέτες πάντοτε υποστήριζαν πως αγωνίζονταν εν ονόματι αρχών και όχι συμφερόντων», έγραφε ο Χένρι Κίσινγκερ στο άκρως ενδιαφέρον βιβλίο του, με τίτλο «Διπλωματία». Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υπήρξε εκφραστής της Ουιλσόνιας πολιτικής, και εάν απέτυχε οικτρώς να επιφέρει πλήγμα αποφασιστικό κατά του Ρώσου ομολόγου του Βλαντιμίρ Πούτιν, εξουθένωσε τους Ευρωπαίους συμμάχους της Ουάσιγκτον.
Τα υπόλοιπα ανέλαβε να διεκπεραιώσει ο πρόεδρος Τραμπ, προχωρώντας σε μια ιστορική ρήξη με το παρελθόν. Το σύνθημά του «Πρώτα η Αμερική» είναι απλώς μια εκδοχή του περίφημου δόγματος του καρδιναλίου Ρισελιέ περί του «κρατικού συμφέροντος» ή του περίφημου «raison d’ état». Και αυτό στην πράξη εφαρμόζει ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου. Μετά μια περίοδο αρρυθμίας του ευρωατλαντικού συστήματος, η Ευρώπη θα προσαρμοσθεί εντέλει στους όρους της νέας αμερικανικής πολιτικής.
Καθόσον αφορά στην Ουκρανία, ο κ. Τραμπ είχε κατ’ επανάληψιν υποστηρίξει ότι ο πόλεμος δεν θα είχε αρχίσει εάν ασκούσε την εξουσία στις ΗΠΑ. Ενδεχομένως πρόκειται για κομπασμό εκ του ασφαλούς. Το ουσιώδες είναι το χάσμα αντιλήψεων, επί τη βάσει των οποίων διαμορφώνουν το πλαίσιο της εξωτερικής τους πολιτικής η Δύση και οι δυνάμεις της Ανατολής.
Για τη Ρωσία του προέδρου Πούτιν –και όχι μόνον– η Ουκρανία είναι μια περιοχή όπου το 1709 στη Μάχη της Πολτάβα ο τσάρος Μέγας Πέτρος κατήγαγε νίκη συντριπτική επί του Καρόλου ΙΒ΄ της Σουηδίας και η Ρωσία αναδείχθηκε η ηγέτιδα δύναμη της Βόρειας Ευρώπης. Για τον πρόεδρο Μπάιντεν και τους Ευρωπαίους συμμάχους του, η Ουκρανία είναι μια χώρα ανεξάρτητη από το 1991, που αγωνίζεται να απαγκιστρωθεί από τη Ρωσία του προέδρου Πούτιν, ενσωματούμενη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.
Επειτα από τρία χρόνια πολέμου, οι κ. Τραμπ και Πούτιν διαμελίζουν μια χώρα για να αποκαταστήσουν την ειρήνη και να ασχοληθούν με άλλα σοβαρότερα. Οι Ευρωπαίοι απορούν και εξίστανται και παρακολουθούν τα τεκταινόμενα εξ αποστάσεως, συνεδριάζοντες.
