Μετά σχεδόν δύο μήνες πολιτικής έντασης –που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά αν φθάνει στο τέλος της ή θα κλιμακωθεί περαιτέρω– έχουμε ήδη μια εικόνα για κέρδη και ζημίες των κομμάτων. Η κυβερνητική πλειοψηφία παραμένει αρραγής στη Βουλή και η κυβέρνηση προσπαθεί να ξαναβρεί τον βηματισμό της με νέο σχήμα. Ασφαλώς και για να ξαναπιάσει η κυβέρνηση το νήμα της σχέσης της με την κοινωνία δεν αρκούν οι αλλαγές στα πρόσωπα και μένει να αποδειχθεί στην πράξη αν θα τολμήσει πολιτικές και μεταρρυθμίσεις που είναι το ζητούμενο της εποχής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πάντως έχει τώρα την ευκαιρία να ξανατρέξει χωρίς να σκέφτεται τα επόμενα δύο χρόνια, αλλά τους επόμενους δύο μήνες ώστε να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα που για πολλούς διαφορετικούς λόγους έχει δημιουργηθεί. Οι επιδόσεις της Ν.Δ., όπως καταγράφονται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ασφαλώς και αποτελούν ένα ισχυρό σήμα κινδύνου, παρά ταύτα διατηρεί την πρώτη θέση με τεράστια απόσταση από το δεύτερο κόμμα. Ισως το σημαντικότερο όλων είναι πως οι πολίτες έχουν ακόμη υψηλές προσδοκίες από τον πρωθυπουργό και γι’ αυτό του δίνουν σημαντικό προβάδισμα. Αν είχαν αλλάξει γνώμη, θα βλέπαμε έστω από μακριά ή θα… ακούγαμε τον θόρυβο εκείνου που έρχεται να τον αντικαταστήσει. Τέτοια εικόνα δεν υπάρχει έως τώρα, καθώς η αντιπολίτευση παραμένει πολυδιασπασμένη, χωρίς εμφανή προοπτική ανάταξης. Η μόνη αλλαγή που καταγράφουν οι μετρήσεις είναι η άνοδος στα άκρα και κυρίως η εκτόξευση της Πλεύσης Ελευθερίας στη δεύτερη θέση, που αν σταθεροποιηθεί θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και συνέπειες στα άλλα κόμματα.
Για παράδειγμα στο ΠΑΣΟΚ που, ενώ βρέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή, χάνει σταθερά σε μια στιγμή που η κυβέρνηση αντιμετώπισε τη μέγιστη πίεση σε όλους τους τομείς. Αντί να επωφεληθεί και να καλπάσει, ακολουθεί μια πολιτική που οδηγεί το κόμμα σε συρρίκνωση και ήδη εκδηλώνονται ακόμη και δημοσίως οι πρώτες εσωκομματικές γκρίνιες. Η αλλοπρόσαλλη στρατηγική και η ανεξήγητη τακτική του Νίκου Ανδρουλάκη έχουν φθείρει τον ίδιο και το κόμμα του. Υιοθέτησε μια ρητορική αλλά και πρακτική ακτιβισμού που απέχει από τα πρότυπα κόμματος που φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Αντιγράφοντας συχνά συνήθειες κομμάτων της παραζάλης, κατάφερε να στρέψει τους πολίτες σε αυτά απαξιώνοντας αυτό που ήταν και αυτό που έπρεπε να είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ αν πράγματι θέλει να επιστρέψει στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Ο κ. Ανδρουλάκης χωρίς εσωτερικούς αντιπάλους, που σίγησαν (άλλοι σκοπίμως και άλλοι από βαρεμάρα…), έκανε όλα τα λάθη μαζεμένα, και όχι μόνον δεν το παραδέχεται αλλά έχει την τάση να δαιμονοποιεί όποιον του φέρει αντιρρήσεις, ενίοτε δε και χωρίς την αστική ευγένεια…
Ολα αυτά βεβαίως ελάχιστη αξία έχουν μπροστά στις δυσκολίες και στους κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα, καθώς το διεθνές περιβάλλον παραμένει εξαιρετικά ασταθές, αν όχι ολισθηρό. Εχει όμως αξία να κατανοήσουν οι πάντες, πρωτίστως η πολιτική ηγεσία και φυσικά οι πολίτες, πως το επόμενο διάστημα δεν είναι περίπατος στην εξοχή αλλά πορεία σε ναρκοπέδιο και οφείλουμε να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα.
