«Δεν συνέβη κάτι κακό που προσπαθείς να ξεπεράσεις, να ξεχάσεις, να το επουλώσεις. Εμάς μας θλίβει να ξεχάσουμε. “Αρχίζει να ξεθωριάζει η εικόνα της”, μου λέει η σύζυγός μου. Κανείς δεν το θέλει αυτό. Eτσι, ανακυκλώνουμε τον πόνο. Γιατί, ο άλλος, το να ξεχάσεις, είναι τρομερός».
Πολλά και συγκλονιστικά έχουμε ακούσει και διαβάσει, δύο χρόνια τώρα, από τους γονείς των Τεμπών, τους ανθρώπους που μια μέρα συνδέθηκαν με συγγένεια εξ αίματος. Δύο χρόνια μετά, έχουμε πια μουδιάσει –έως και αναισθητοποιηθεί– μπροστά στον πόνο τους. Κάποια στιγμή το στομάχι δεν αντέχει άλλο, έχει σφίξει όσο πάει. Ομως, όσα είπε ο Νίκος Χατζηβασιλείου, πατέρας της όμορφης και ταλαντούχου Ελισάβετ, στον Γιάννη Σουλιώτη και στην εκπομπή «Prime Time» του ΣΚΑΪ την περασμένη Δευτέρα (3/3/2025) άνοιξαν νέους θαλάμους υποδοχής της θλίψης.
«Αρχίζει και ξεθωριάζει η εικόνα της». Οπως όταν ξυπνάς και παλεύεις να θυμηθείς ένα όνειρο κι αυτό σου ξεγλιστρά, όπως ο ηλικιωμένος με άνοια που στύβει το κεφάλι να θυμηθεί το όνομα ενός παλιού φίλου, αλλά μάταια. Το αδιανόητο βασανιστήριο του να προσπαθείς με νύχια και με δόντια, λυσσαλέα, να διατηρήσεις ζωντανό το παιδί σου – έστω στη μνήμη σου. Αγωνιώδης, άνιση μάχη. Ο χρόνος λένε γιατρεύει, μα ποιος γονιός θα επέλεγε να γιατρευτεί αν το αντίτιμο ήταν να ξεχάσει;
Οι γονείς των Τεμπών είναι αντιμέτωποι σήμερα με τον πιο αμείλικτο εχθρό, τον χρόνο. Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η νέα τραγωδία είναι να θυμόμαστε μαζί τους.
Οι γονείς των Τεμπών είναι αντιμέτωποι σήμερα με τον πιο αμείλικτο εχθρό, τον χρόνο. Τα τρένα συγκρούστηκαν, γι’ αυτό το κακό δεν μπορεί να γίνει κάτι πια. Ομως κατά πάνω τους έρχεται ακόμη ένα ανεξέλεγκτο βαγόνι, η λήθη. Δεν υπάρχει τηλεδιοίκηση να σταματήσει αυτό το τρένο. Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η νέα τραγωδία είναι να θυμόμαστε μαζί τους. Να τους διαβεβαιώσουμε, ως πολίτες και ως πολιτεία, ότι δεν θα ξεχάσουμε τα παιδιά τους.
Το επίσημο κράτος στην Ελλάδα, ωστόσο, επενδύει σταθερά στην έκπτωση της μνήμης. Δεν είναι τυχαίο ότι όπως στο Μάτι, έτσι και στα Τέμπη, στις δύο μεγαλύτερες τραγωδίες που έχει ζήσει η χώρα στη σύγχρονη ιστορία, επέλεξε να μην καθιερώσει επίσημη Ημέρα Μνήμης για τα θύματα, να μη ρίξει πάνω τους φως. Αντιθέτως να τα θάψει κάτω από μπάζα, παραπληροφόρηση, «διαχρονικές ευθύνες», αφήνοντας και στις δύο περιπτώσεις μόνους κι εκτεθειμένους τους συγγενείς. Μπορεί για την κατηγορία της συγκάλυψης να περιμένουμε τη Δικαιοσύνη, αλλά αυτή την ευθύνη μπορούμε εύκολα να την αποδώσουμε. Ηθελαν να ξεχάσουμε.
Η Ελισάβετ Χατζηβασιλείου τραγουδούσε σαν άγγελος και είχε όνειρα που ξεπερνούσαν τα σύνορα της Ελλάδας. Κύριε και κυρία Χατζηβασιλείου, θα τη θυμόμαστε πάντα.
