Οίστρος πολεμικός κυρίευσε τους Ευρωπαίους ηγέτες, που ασπαζόμενοι αλλήλους και με τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, διαβουλεύθηκαν προ τριημέρου στις Βρυξέλλες αναζητώντας τρόπους για να καλύψουν το κενό ασφαλείας έναντι της Ρωσίας του προέδρου Πούτιν, διότι προεξοφλούν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ σκοπεύει να αποχωρήσει στρατιωτικώς από την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Είναι να απορεί κανείς ότι πολιτικοί, ηγούμενοι κρατών –κάποια εκ των οποίων με ιστορία αιώνων–, μπορεί όντως να πιστεύουν πως είναι δυνατόν ποτέ να υπάρξει ηγέτης των Ηνωμένων Πολιτειών που θα εγκαταλείψει την Ευρώπη στο έλεος οιουδήποτε. Ο κ. Τραμπ απαίτησε απλώς, δικαίως, δραματική αύξηση των αμυντικών δαπανών των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ και το επέτυχε.
Με δεδομένη όμως την οικονομική κρίση στην οποία βυθίζεται η Ευρώπη έπρεπε να υπάρχει αξιόπιστη απειλή, που δεν είναι άλλη από την προβληθείσα εκτίμηση ότι εάν η Ρωσία δεν ηττηθεί στον πόλεμο με την Ουκρανία, θα εισβάλει στην Ευρώπη, με ορισμένους να υποστηρίζουν ότι αυτό θα πρέπει να αναμένεται σε μία πενταετία.
Η επίκληση, βεβαίως, μιας θανασίμου απειλής είναι απαραίτητη για να πεισθούν οι πολίτες ότι θα πρέπει να υποστούν θυσίες. Στη βάση αυτής της λογικής κινήθηκε επί δεκαετίες και η αμερικανική εξωτερική πολιτική. Θανάσιμος εχθρός των ΗΠΑ και εν γένει της πολιτισμένης ανθρωπότητος ήταν ο Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ, ο Χαφέζ αλ Ασαντ της Συρίας και σήμερα ο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο κ. Τραμπ έσπασε την παράδοση αυτή, δίχως να εξυπηρετεί τα ρωσικά συμφέροντα ή τις φιλοδοξίες τους προέδρου Πούτιν. Απλώς ανησυχεί δικαίως για μια κλιμάκωση του ουκρανικού πολέμου ακόμη και με χρήση πυρηνικών. Και ήταν τραχύς αλλά σαφέστατος όταν απευθυνόμενος στον πρόεδρο Ζελένσκι είπε ότι «τζογάρει να προκαλέσει Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».
Κινούμενος στην εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση, ο βοναπαρτιστής πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν διεκήρυξε ως ει «αστραγαλίζων μετά παίδων» επέκταση της πυρηνικής ομπρέλας της χώρας του στη Γερμανία, για να εισπράξει τα ειρωνικά σχόλια του προέδρου Πούτιν.
Προσεκτικότερος ο Βρετανός πρωθυπουργός σερ Κιρ Στάρμερ επέλεξε να διαδραματίσει ρόλο ενδιαμέσου Ουάσιγκτον και Ευρώπης, δίχως να διακινδυνεύσει πυρηνική κάλυψη της Ευρώπης. Δεν υποδύεται τον ρόλο του Ουίνστον Τσώρτσιλ. Το παράδειγμα της Μάργκαρετ Θάτσερ έχει μάλλον υπ’ όψιν του, η οποία μετά την εισβολή της Αργεντινής στα Φώκλαντ τον Απρίλιο του 1982 εκήρυξε τον πόλεμο και έπειτα από ένα χρόνο κέρδισε για μία φορά ακόμη τις εκλογές.
Πολύς ο λόγος περί αναπτύξεως ευρωπαϊκής ειρηνευτικής δυνάμεως στην Ουκρανία μετά το τέλος του πολέμου. Δεν θα είναι όμως του τύπου των ειρηνευτικών δυνάμεων στην Κύπρο, οι άνδρες των οποίων έχουν ανάγκη ενός «μπερέ» και αντηλιακών. Θα είναι δύναμη ταξιαρχίας, μάχιμης, με σοβαρό κίνδυνο εμπλοκής.
Ας αφήσουν, λοιπόν, ταπεινούμενοι τον πρόεδρο Τραμπ να επεξεργασθεί μία συμφωνία, όπως εξάλλου ταπεινώθηκαν όταν ακολούθησαν τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν εμπλεκόμενοι στον ρωσοουκρανικό πόλεμο, για να εισπράξουν όσα εισέπραξαν έως τώρα.
