Οι μεγαλύτεροι, η γενιά του Πολυτεχνείου, του ’60 οι εκδρομείς, οι boomers (γεννημένοι μεταξύ 1946-1967) ή η γενιά Χ (γεννημένοι μέχρι το 1980) έχουν μια δική τους ιστορία να διηγηθούν που θα γοητεύσει τον συνομιλητή τους, γιατί συνδέει το ατομικό με το συλλογικό. Η διαδρομή τους, δηλαδή, σημαδεύτηκε κάποια στιγμή, λιγότερο ή περισσότερο, από τους ανέμους της συγκυρίας.
Οι αναμνήσεις τους, χωρίς να είναι τακτοποιημένες στο Instagram, θυμίζουν ένα τραγούδι ή μια ταινία και έχουν ξεφύγει από τη μιζέρια των μικρών πραγμάτων γιατί άγγιξαν κάτι μεγαλύτερο.
Τότε που οργανώθηκες στην ομάδα, τότε που σε χτύπησαν στη διαδήλωση, τότε που έπεσε η χούντα, τότε που φώναζες στο αμφιθέατρο, τότε που μοίραζες μπροσούρες, τότε που θα αλλάζατε τον κόσμο, τότε που άλλαξες εσύ, όταν έπεσε το τείχος.
Οι millennials και η γενιά Ζ δυσκολεύονται να εντάξουν τη βιογραφία τους σε ένα ιστορικό πλαίσιο. Ακόμη και η πανδημία δεν τους προσφέρει ένα κάδρο για να χωρέσουν το πρόσωπό τους, γιατί η παραβίαση των κανόνων, η ανυπακοή, δεν είχε καθόλου ηρωισμό, ούτε καν τόλμη.
Η κλιματική αλλαγή που είναι καθοριστική για το μέλλον τους δεν έχει επηρεάσει δραματικά τον τρόπο ζωής των περισσοτέρων. Είναι μειοψηφία οι vegan και οι ακτιβιστές της οικολογίας – το να αγοράζεις second hand ρούχα και να μην τρως κρέας δεν μπορεί να θεωρηθεί κινηματικό.
Το όνειρο των περισσοτέρων είναι να καταφέρουν να φύγουν από το σπίτι των γονιών τους, να έχουν ελεύθερο χρόνο, να μην είναι on call μετά τη δουλειά, να γίνει κανόνας η εξ αποστάσεως εργασία, να μειώσουν το στρες.
Οι millennials και η γενιά Ζ δυσκολεύονται να εντάξουν τη βιογραφία τους σε ένα ιστορικό πλαίσιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάνε στο συλλαλητήριο. Εχουν πια μια ιστορία που θα αξίζει να τη διηγηθούν.
Δεν έχουν μεγάλες προσδοκίες, ούτε ισχυρές πεποιθήσεις, άλλωστε όλα αλλάζουν γρήγορα, δεν ξέρουν τι έρχεται μετά. Θυμούνται πού βρίσκονταν και τι έκαναν εκείνο το μοιραίο βράδυ, δύο χρόνια πριν. Το επόμενο πρωί κατάλαβαν το μέγεθος της τραγωδίας και αμέσως σκέφθηκαν πόσες φορές έχουν βρεθεί σε αυτό το τρένο. Η φίλη τους τελευταία στιγμή άλλαξε δρομολόγιο, ο φίλος τους έχει έναν συμμαθητή που ο ξάδελφός του ήταν μέσα.
Τα τρένα συγκρούστηκαν γιατί δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση και γιατί τρεις – τέσσερις δημόσιοι υπάλληλοι δεν έκαναν με υπευθυνότητα τη δουλειά τους.
Στο φόντο υπάρχουν πελατειασμός, διαφθορά, αδιαφανής διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων, η χρεοκοπία ενός δημόσιου οργανισμού και μια ιδιωτικοποίηση που δεν εγγυάται το δημόσιο συμφέρον, απουσία αξιολόγησης, ιδιοκτησιακή αντίληψη του κράτους από το σύστημα εξουσίας, διαχειριστική ανικανότητα.
Ολα όσα φταίνε για τις δυσκολίες στη ζωή τους συνδυάστηκαν για να συμβεί αυτό το φοβερό δυστύχημα. Από τύχη δεν ήταν ανάμεσα στους 57 οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάνε στο συλλαλητήριο. Εχουν πια μια ιστορία που θα αξίζει να τη διηγηθούν.
Γιατί αυτό είναι κάτι μεγάλο.
