«Piano piano vai lontano», λένε οι Ιταλοί. Σιγά σιγά πας μακριά. Και ο Ολυμπιακός αυτό έκανε τα τελευταία χρόνια στο ανδρικό βόλεϊ. Και, μάλιστα, κυρίως με ιταλική καθοδήγηση. Το 2023, με προπονητή τον Αλμπέρτο Τζουλιάνι, κατέκτησε το τρίτο, αξιολογικά, ευρωπαϊκό Κύπελλο, το Challenge. Τότε γράψαμε πως για εκείνη την ομάδα ο στόχος δεν πρέπει να είναι αυτός, αλλά η πρόκριση στους ομίλους του Champions League. Θεωρούσαμε πως καλύτερα δεύτερος στην πόλη, παρά πρώτος στο χωριό. Και την επόμενη περίοδο επιβεβαιωθήκαμε. Με καθοδηγητή τον Αργεντίνο Ντανιέλ Καστελάνι, που είχε τεράστια θητεία στο ιταλικό βόλεϊ ως παίκτης και προπονητής, ο Ολυμπιακός μπήκε στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης κι έχασε για πολύ λίγο την πρόκριση στους αγώνες πλέι οφ.
Κι εφέτος επέστη η ώρα. Με τον Ιταλό Αντρέα Γκαρντίνι στο τιμόνι επανέφερε το ελληνικό σωματειακό βόλεϊ στο ευρωπαϊκό προσκήνιο. Απέκλεισε την πρωταθλήτρια Γαλλίας, της χώρας που μερικούς μήνες πριν κατέκτησε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, και προκρίθηκε στους προημιτελικούς του Champions League. Δεκαπέντε χρόνια είχαν περάσει από τότε που ελληνική ομάδα (ο Ολυμπιακός) είχε φθάσει για τελευταία φορά σε αυτή τη φάση. Για το επόμενο βήμα θα χρειαστούν πολλά, που δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν οι δυνατότητες να γίνουν.
Αλλά κατά πόσον αυτή η επιτυχία αντανακλά τη δυναμική του ελληνικού βόλεϊ; Ελάχιστα, αν όχι ουδόλως. Διότι ο Ολυμπιακός βασίζεται κυρίως σε σπουδαίους ξένους αθλητές. Οπως και σχεδόν όλες οι ομάδες της Α1. Γι’ αυτό και η Εθνική μας αδυνατεί να κάνει το άλμα προς τη διάκριση. Συνεπώς… Δώστε χώρο και χρόνο στους Ελληνες.
Ομως τα σωματειακά συμφέροντα άλλα κελεύουν…
