Πριν από ένα μήνα, στο πρώτο μαζικό συλλαλητήριο που έγινε για τα Τέμπη, και που ελάχιστοι είχαν προβλέψει το μέγεθός του, η κυβέρνηση υπέστη ψυχρολουσία. Το αρχικό μούδιασμα και σοκ ακολούθησε ένας εντελώς άστοχος, εκτός πραγματικότητας παραλληλισμός με το κίνημα των Αγανακτισμένων, τον οποίο υιοθέτησαν αρκετά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας κάνοντας λόγο για νεο-οργισμένους.
Οσο κι αν προσπαθεί η κυβερνητική στρατηγική να την αμφισβητήσει και να την υποβαθμίσει, η κινητοποίηση του κόσμου είναι και σήμερα σε όλη τη χώρα αυθόρμητη και πρωτοφανής. Το καύσιμό της εμπεριέχει όλα τα λογικά αιτήματα ενός υπεύθυνου πολίτη, που ζητάει απαντήσεις για τα αίτια του δυστυχήματος, ζητάει δικαιοσύνη, διαφάνεια και ασφάλεια στον ελληνικό σιδηρόδρομο. Και από αυτή την άποψη, τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη έχουν και μια πολύ αισιόδοξη πτυχή.
Το δυστύχημα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 ρίχνει βαριά τη σκιά του κι ας έχουν περάσει δύο χρόνια. Ας διαβάσουν τις δημοσκοπήσεις στην κυβέρνηση. Σε αυτές αποτυπώνεται με μεγάλη σαφήνεια ο θυμός του κόσμου, η αμφισβήτηση, η αγωνία. Στο ερώτημα «πόσο σημαντικό, γενικά, είναι για εσάς το θέμα του δυστυχήματος των Τεμπών σήμερα», οι οκτώ στους δέκα πολίτες απαντούν θετικά, στη δημοσκόπηση της Pulse. Οτι είναι «το πιο σημαντικό» θέμα απαντούν οι 3 στους 10 και ένα «από τα σημαντικά» το 53%. «Μέτρια σημαντικό» και «λίγο έως ελάχιστα σημαντικό» το εκτιμά μόλις το 14% των ερωτηθέντων. Στις πιο νέες ηλικίες (17-44 ετών) εμφανίζουν τον ίδιο προβληματισμό οι εννέα στους δέκα, ενώ στις μεγαλύτερες ηλικίες (45-60 και άνω) περίπου οι επτά στους δέκα.
Στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη, γονείς στέκονται δίπλα σε γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και δύο χρόνια μετά δεν ξέρουν το «γιατί».
Η ανησυχία για το τραγικό συμβάν που έγινε πριν από δύο χρόνια αποτυπώνεται έντονα στο ερώτημα σχετικά με το πόσο ικανοποιητικά είναι όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα σχετικά με τη διερεύνηση και την απόδοση ευθυνών για το δυστύχημα των Τεμπών. Το 56% απάντησε πως είναι «ελάχιστα έως καθόλου» ικανοποιητικές οι ενέργειες που έχουν γίνει και «λίγο» ικανοποιητικές το 10%. «Πολύ» ικανοποιητικά όσα έχουν γίνει τα βρήκε το 4% και «αρκετά» το 11%.
Το χειρότερο για μια κυβέρνηση δεν είναι να δέχεται έντονη κριτική ή αμφισβήτηση για τις ενέργειες και τις αποφάσεις της, αλλά να έχει χάσει την επαφή με το κοινωνικό σύνολο, να μην «ακούει» τον παλμό του, να μη νιώθει τις αγωνίες του.
Μιλούν υπουργοί, βουλευτές, ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, για αποσταθεροποίηση, βίαιες ανατροπές, εθνικό διχασμό, «πάνω» και «κάτω πλατείες». Δεν αντιλαμβάνονται ότι στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη, γονείς στέκονται δίπλα σε γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και δύο χρόνια μετά δεν ξέρουν το «γιατί».
