Σήμερα πολλοί θα βγούμε στους δρόμους για να εκφράσουμε την οργή, τη λύπη, την ανησυχία μας για την πολιτεία μας, για τη ζωή μας. Η απογοήτευση δεν αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση, ούτε μόνο τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης. Οσοι ζούμε εδώ ταλαιπωρούμαστε διαχρονικά από μια πραγματικότητα που όφειλε να μην είναι έτσι. Παρά τις προσπάθειες, τις ελπίδες, τις θυσίες, παραμένουμε όμηροι της αδυναμίας να αλλάξουμε, να εργαστούμε με μεθοδικότητα και επιμονή για να χτίσουμε μια χώρα όπου θα έχουμε εμπιστοσύνη στους σιδηροδρόμους και στη Δικαιοσύνη, στους κυβερνώντες και σε όσους τους ελέγχουν, στους δημόσιους λειτουργούς και στους συμπολίτες μας. Ο θυμός των πολιτών είναι το εμπλουτισμένο ουράνιο της πολιτικής – ή παράγει ενέργεια και πρόοδο ή οδηγεί σε όπλα μαζικής καταστροφής, σε ισορροπίες τρόμου και σε παράλυση. Σήμερα αντιμετωπίζουμε αυτό το δίλημμα. Δεν αρκούν τα δίκαια αιτήματα για κάθαρση και δικαιοσύνη – πρέπει να αποφασίσουμε οι ίδιοι πως θα γίνουμε αυτό που ποθούμε να είμαστε.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη εξελέγη με την εντολή να βελτιώσει τα πράγματα, και με επιτυχία διαχειρίστηκε σοβαρότατες εξωγενείς κρίσεις. Σήμερα οφείλει να εξετάσει με ειλικρίνεια και σε βάθος πώς η διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών οδήγησε στη μεγαλύτερη δοκιμασία της θητείας της. Ισως καταλάβει ότι η βιασύνη, η τήρηση πολιτικών ισορροπιών και η έλλειψη διαφάνειας –κοινά εργαλεία της πολιτικής μας– είναι ακριβώς αυτά που θα έπρεπε να πολεμήσει, όχι να τα χρησιμοποιεί. Στον χώρο της αντιπολίτευσης, η πατροπαράδοτη και επιτυχημένη πρακτική της ολομέτωπης σύγκρουσης με την κυβέρνηση εμποδίζει την ανάδειξη νέων προτάσεων. Ας αναλογιστούμε πώς αντιμετωπίζονταν πάντα πολιτικοί που πρέσβευαν μεταρρυθμίσεις και πόσο διαφορετική θα ήταν η χώρα αν πολίτες και ηγεσίες έβλεπαν τα πράγματα με νηφαλιότητα και όχι μέσα από τη δίνη του καιροσκοπισμού. Γνωρίζουμε τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μας, βλέπουμε τους κινδύνους· κι όμως, επιμένουμε σε τυφλή πορεία. Σήμερα, ας αναρωτηθούμε εάν είμαστε αντάξιοι των προκλήσεων της εποχής. Κοινωνοί μιας νωπής εθνικής τραγωδίας, ας σκεφτούμε όχι μόνο πού θέλουμε να πάμε, αλλά και πώς.
